FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

I will follow them/I won't follow Him.

Lachende stemmen, geschreeuw, bombastische muziek klonk over het veld en de hoge tribunes. Een rood harig meisje praatte lachend met een paar meiden van haar leeftijd. Plots verschenen er twee jongens uit het niets. Ze kwamen uit de lucht vallen als bladeren van de bomen. De menigte ontplofte enthousiast. In de veronderstelling dat een van hen of beide het Toverschool Toernooi had gewonnen. Een zilverblond meisje van zeventien, die voor Roos op de tribune zat sprong overeind en gilde in volslagen angst en paniek. "No!" gilde ze in het Frans. "No, c'est impossible!" haar stem brak en haar handen had ze voor haar mond geslagen.
Met haar paniek leek het tot de menigte door te dringen dat er iets niet klopte. Geen van de twee jongens was opgestaan. Een lag doodstil op het gras met zijn blik naar de donkere sterrenhemel gericht. De ander lag dwars over zijn borst met een toverstok krampachtig in zijn hand gedrukt.
Professor Perkamentus rende in volle vaart de trap van de tribunes af naar de jongens toe. De menigte was stil gevallen. Angst en verwarring vierden hoogtij. Perkamentus knielde bij de jongens neer en sloeg een arm om de twee, zwartharige, jongen heen. Hij zei iets, maar niemand kon verstaan wat. De tweede kampioen van Zweinstein keek eindelijk op, zijn gezicht was smerig, tranen rolden over zijn gezicht, en, Roos slikte, zijn blik straalde niets meer of minder dan complete angst uit. Hij schreeuwde, en dit keer kon iedereen verstaan wat.
"Hij is terug! Hij is terug! Voldemort is teruggekeert."
En alsof hij een kanonsschot had losgelaten barste de menigte in lawaai uit. Roos kon alleen maar staren.
Dus zo was het gebeurd...

Tijdens het eindejaars feest
Een zacht geroezemoes klonk door de Grote Zaal. De tafel van Huffelpuf, waar Roos ook zat, was merkwaardig stil. Professor Perkamentus stond op en de zaal viel stil.
"Het einde," sprak hij, "van alweer een jaar."
De zaal wachtte af.
"Er is veel dat ik jullie vanavond zou willen zeggen." vervolgde het schoolhoofd.
"Maar eerst wil ik het verlies herdenken van een goed mens, die eigenlijk daar had moeten zitten," hij gebaarde naar de tafel van Huffelpuf - "en samen met ons van dit feestmaal had moeten genieten. Ik verzoek jullie op staan en het glas te heffen op Carlo Kannewasser."
Iedereen, ook de docenten, stond op, hief zijn glas hoog op en sprak met een stem die diep uit de aarde leek te komen.
"Carlo Kannewasser,
Roos huilde stil, ondanks het feit dat ze de kampioen niet had gekend. Het verlies was de bevestiging van een nieuwe en heftigere oorlog. Perkamentus sprak verder.
"Carlo belichaamde veel van de eigenschappen waar Huffelpuf om bekendstaat. Hij was een goede enn trouwe vriend, een harde werker en hechtte waarde aan eerlijkheid en sportiviteit. Zijn dood heeft jullie allemaal aangegrepen, of jullie hem goed kenden of niet." Hij liet de woorden tot de zaal doordringen voor hij verder ging.
"Ik vind dat jullie het recht hebben om te weten hoe hij precies gestorven is.'
De stilte was oorverdovend.
"Carlo Kannewasser is vermoord door Heer Voldemort."
Een golg van angstig gefluister rolde door de zaal. En toen die wegstierf sprak de oude man verder.
"Het Ministerie van Toverkunst wil niet dat ik dat aan jullie vertel. Misschien zullen sommige van jullie ouders geschokt zijn dat ik dat wel heb gedaan - omdat ze weigeren te geloven dat Heer Voldemort is teruggekeerd of omdat ze vinden dat jullie te jong zijn om dergelijke dingen te horen. Ik ben er echter van overtuigd dat de waarheid meestal te verkiezen is boven leugens en dat elke pgomg om te doen alsof Carlo is omgekomen door een ongeluk of een fout van hemzelf, een smet op zijn nagedachtenis zou zijn."
Roos merkte dat Perkamentus zijn teleurstelling in iets heel goed verborg, en dat de zaal overdonderd was door dit bericht.
"Er is nog iemand die ik moet noemen in verband met de dood van Carlo, ik bedoel natuurlijk Harry Potter." Roos vond het bizar hoe de zaal op elk woord van hun schoolhoofd reageerde.
"Harry Potter wist aan Heer Voldemort te ontkomen, hij heeft zijn eigen leven geriskeerd om het lichaam van Carlo terug te brengen naar Zweinstein. Maar weinig andere tovenaar die oog in oog hebben gestaan met Heer Voldemort hebben ooit zoveel moed getoond en daarom breng ik deze dronk op hem uit." Perkamentus keerde zich naar de tafel van Griffoendor en hief zijn beker naar Harry die bijna aan het einde van de tafel zat. Vrijwel iedereen, zover Roos Wemel kon zien volgde zijn voorbeeld. Opnieuw klonk de diepe stem van een naam. Roos besefte toen ze weer ging zitten dat de oorlog verdrietige maar ook goede dingen teweeg zou brengen. Zoals het bij elkaar brengen van haar ouders.
"Het Toverschool Toernooi was en is bedoeld om meer internationaal magisch begrip te kweken. In het licht van de recente gebeurtenissen - de terugkeer van Heer Voldemort- zijn zulke banden belangrijker dan ooit tevoren. Iedereen in deze zaal is hier altijd welkom, als hij of zij ooit terug wil keren. Ik herhaal - in het licht van Heer Voldemorts terugkeer, is onze kracht even groot als onze eensgezindheid, onze zwakte even groot als onze verdeeldheid.
Heer Voldemorts gaven om onenigheid en vijandschap te zaaien is heel groot. We kunnen dat alleen bestirijden door een even grote mate van vriendschap en vertrouwen te tonen. Verschillen in taal en gewoontes verdwijnen, als onze doelstellingen identiek zijn en onze harten openstaan." Albus Perkamentus, besefte Roos, was niet voor niks een beste schoolhoofd dat Zweinstein ooit had gehad. Ze begreep volkomen dat hij geen Minister van Toverkunst wou worden. Dit was zijn plaats, en hier paste hij het beste.
"Het is mijn overtuiging," vervolgde hij, "al heb ik nog nooit zo vurig gehoopt dat ik het mis heb - dat ons duistere en moeilijke tijden te wachten staan. Sommigen in deze zaal hebben al geleden door toedoen van Heer Voldemort. Vele gezinnen en families zijn verscheurd. Een week geleden is een leerling uit ons midden weggenomen. Denk aan Carlo.
Als er een moment komt dat jullie moeten kiezen tussen de juiste en de gemakkelijke weg, denk dan aan wat een jongen is overkomen die goed en vriendelijk en dapper was, omdat zijn pad toevallig gekruist werd door Heer Voldemort."
Opnieuw zweeg de lange man een ogenblik alvorens een laatste zin te zeggen en Roos het teken te geven waarop ze had gewacht.
"Denk aan Carlo Kannewasser."
De zaal viel stil, en met een magische microfoon in haar hand haalde Roos diep adem en begon te zingen.

Roos was op de tafel van Huffelpuf geklomen en naar voren gelopen. Aan het einde van haar lied was ze weer van de tafel gesprongen en had zich naar de menigte omgedraaid en knielde voor de oppertafel. Ze knielde voor hen die zouden vechten. Voor hen die zouden sterven. Voor hen die zouden verdwijnen.
Ze boog en liet haar kleine tranen gaan.
De zaal stond als een man op.
En even dacht Roos een orkaan te horen, maar zag toen dat de zaal, inclusief de Zwadderaars, luid applaudieseerde.
Onwillekeurig glimlachte ze. En boog dankbaar haar hoofd.

Die nacht.
Heel stil stond Roos op, haar ingepakte hutkoffer liet ze zweven en stil verliet ze de slaapzaal van Huffelpuf. Net zo stil liep ze de leerlingenkamer door naar buiten. Langs de keukendeur, de Grote Hal in, en stil glipte ze naar buiten. Buiten sommeerde ze haar bezem en begon ze naar het hek te lopen. Hagrid stond er al te wachten. "Tot één september, tweeduizendtweeentwintig," grijnsde ze olijk. Hagrid grinnikte, "tot dan Wemel."
Hij opende de poort en liet haar uit.
Ze pakte de gerepareerde tijdverdrijver en draaide hem rond.
Zo keerde de oudste dochter van Ron en Hermelien Wemel terug naar haar heden.

Reacties: