Hoofdcategorieën
Home » Overige » Flashing Figures » oo1
Flashing Figures
oo1
Met de hand van mijn moeder op mijn schouder, kijk ik naar mijn beste vriendin haar debut vanuit de coulisse van de Opera Populaire. Ze is nog niet halverwege haar lied, maar het publiek is betoverd door haar stem, net als ik. De hand verlaat langzaam mijn schouder terwijl het lied eindigd en het publiek los barst in applaus en geroep om meer van de mooie nieuwe sopraan.
‘Christine!’ Roep ik terwijl ik van de trap af ren, nog steeds in mijn spitzen, om bij haar te komen in het kleine kapelletje van de Opera. Eindelijk zie ik haar, geknield voor het altaar, een kaars opstekend voor haar vader. Ik frons, wanneer mijn stem een tweede keer door de kapel heen echode.
Als ze me ziet, glimlacht ze naar mij en zucht dan diep.
‘Waarom verberg je je hier?’ Vraag ik met een glimlach, ‘Iedereen boven is op zoek naar de mysterieuze prima donna. Je was echt perfect.’
‘Doe niet zo gek, Meg. Ik ben geen prima donna.’ Mompelt ze bescheiden, maar ze glimlacht trots.
Ik leg mijn hand op haar schouder en kniel naast haar op de koude grond.
‘Ik wenste alleen dat mijn vader me zo kon zien.’ Fluistert ze, kijkend naar het portretje op het altaar. Met een diepe zucht leg ik mijn hand op haar schouder.
‘Het spijt me Christine, maar je vader is bij je in je hart.’
Ze kijkt weer terug en een traan glijdt over haar wang naar beneden.
‘Weetje Meg, toen mijn vader stierf, verteld hij me dat hij me een engel zou sturen. Een engel van de muziek. Sinds dat moment droomde ik dat hij zou verschijnen.’
Ze glimlacht zwakjes: ‘En hij is gekomen Meg. Als ik zing, dan voel ik zijn aanwezigheid. Het is alsof mijn vader er altijd is door mijn engel.’
Nogmaals zucht ik en glimlach.
‘Kom, je handen zijn koud en je bent zo bleek als een spook. Ik denk dat het tijd is om terug te keren naar het licht in de kleedkamer.
Langzaam knikt ze en staat op van de vloer.
‘Misschien vind je wel een knappe man in de overvloed aan bewonderaars die je hebt verkregen door je optreden van vanavond. Je zong als een engel vanavond.
Ze keek me aan, geschokt door mijn opmerking.
‘Dat staat mijn engel niet toe, Meg! Ik beloofde hem om al mijn tijd en passie in muziek te stoppen. Ik mag niet worden afgeleid door dat soort zaken.
Ik rol stiekem met mijn ogen en knik, te moe om een discussie over haar Engel te voeren.
Nadat ik haar teruggebracht had naar haar kleed kamer en een snelle knuffel, wenste ik haar een fijne avond. Snel liep ik door de verduisterde gangen naar de slaapvertrekken van de ballerina’s, waar ik een kleine kamer had als dochter van de ballet lerares. Na een blik over mijn schouder draaide ik de deur op slot en verkleedde ik me gauw in mijn nachtjapon.
Ik ken de pijn die mijn vriendin nog doormaakt. Mijn vader stierf toen ik zes was en ik mis hem nog iedere dag, naar me kijken in de coulisse met mijn moeder.
Snel schudde ik de melancholische gedachte weg en klom in mijn bed, onder de dekens. Het kostte slechts seconden voordat mijn ogen dichtvielen en slaap mijn oververmoeide lichaam overnam.
Reacties:
Echte schrijfster verleren niet,
and jij bent het niet verleerd.
Dit is stunning, er zit meteen een sterk karakter door het chapter!
Seriously, éindelijk eens een story die zich losmaakt van de andere oppervlakkigheden.
Ik miste dit, ik miste jou!
Honey, you're a great writer! And ik wil ooit je handtekening
Besides vind ik ballerina's helemaal epic, altijd al bewonderd!
Keep on writin' love!
xoxo
Dit is echt een leuk verhaal. Mag ik een melding als je een nieuw hoofdstuk hebt?
Oh ja en heb je dit van de film The Phantom of the Opera? Die van Warner Bros? Of een andere?
Heerlijk dit verhaal!
Ik heb een van de films gezien, geen idee van welke...
En vond Christine een beetje...vreemd...al valt die woordkeuze niet helemaal goed
Daarom, vind ik het prettig en awesome om het vanuit een ander oogpunt te lezen.
En eveneens in de moderne tijdsbewoording (is dat een woord?)
Ik heb momenteel geen tips voor je.
Alleen maar hoogstmogelijke lof!