FanFic.nl

De Kleine Moordenaar

Chapter 2

Lina zat met grote ogen gebukt voor de struiken. Ze was zo geschrokken van dit dat ze haar adem had ingehouden, maar daar kwam ze pas achter toen ze rood aanliep en zich licht in haar hoofd voelde worden. Ze ademde scherp in en was zich er bewust van dat dat geluid maakte. Ze wist niet hoe snel ze weg moest duiken toen het kleine figuur zijn hoofd naar haar toe draaide. Hierna ademde ze voorzichtig in en uit door haar neus terwijl ze haar handen voor haar mond hield. Ze zat nu inmiddels al een tijdje zo en durfde nog steeds niet te bewegen.

Pas een kwartier later, toen ze zeker wist dat ze niets meer hoorde, keek ze voorzichtig de tuin weer in. Er was niemand meer te zien. Snel stond ze op en liep verder. Eerst liep ze rustig om niet op te vallen, maar ze begon steeds sneller te lopen tot ze uiteindelijk als een gek begon te rennen. Snel vluchtte ze naar haar huis dat een paar straten verderop op de hoek stond. Het was niet zo'n groot huis, en op dit moment waren haar beide ouders niet thuis; die waren een weekendje weg en vonden Lina oud genoeg om alleen thuis te blijven. En haar vriendin woonde toch dichtbij, dus als er iets was kon ze altijd nog daar naartoe gaan, hadden ze gezegd. Maar nu was Lina erg bang. Ze snelde naar de voordeur, draaide het van het slot en rende naar binnen. Ze gooide de deur meteen weer dicht en draaide hem weer op slot. Snel liep ze de woonkamer in en deed alle lichten aan en de gordijnen dicht. Ze liet zichzelf op de bank vallen en legde haar hand op haar voorhoofd terwijl ze diep zuchtte.

"Droom je, Lina?" vroeg ze zichzelf. "Of zag je net nou echt een levende pop die iets of iemand aan het begraven was?"

Ze keek even naar kleding en handen om te kijken of er tekens waren dat het echt gebeurd was. "Een levende pop," herhaalde ze. Ze schudde haar hoofd en krabde erop. Toen hield ze haar hand stil. Ze trok een blaadje uit haar haren en hield het voor haar gezicht. Yep, dat was een blaadje uit die heg. Ze wist niet waarom ze plotseling begon te grinniken en leunde met haar hoofd omlaag op haar knieën. Ze begon na te denken over wat er nou eigenlijk gebeurd was. Herinnerde ze zich de stem van de pop nog wel of was dat gewoon een illusie?

Eat dirt, Tommy!

Oh nee, die stem herinnerde ze zich nog goed en het had nooit een hallucinatie of een droom kunnen zijn.

Gotta go, Tommy. Ik heb nog een aantal dingen te doen.. Heh heh heheheheeh..

"Tommy," mompelde ze. Wie was Tommy? Waarom leefde die pop? En.. Hoe kon hij leven? "Shit," zei Lina en ze merkte dat haar stem beefde. Opeens voelde ze dat ook de rest van haar lichaam aan het trillen was. Dus dit is hoe mensen zich voelen als ze iets onwerkelijks gezien hebben, dacht ze. Het was een erg vreemd gevoel. Griezelig, onwetend, nieuw..

"Het komt wel weer goed," zei ze tegen zichzelf. "Als er levende poppen zijn, dan zijn er vast nog meer magische dingen in deze wereld. Dat wilde je toch zo graag als kind? Levend speelgoed, pratende dieren, eenhoorns en kabouters..." Ze was even stil. "Maar misschien was het wel gewoon een grapje van iemand. Dat iemand een robot had ontworpen die zulke dingen kon zeggen en zo kon bewegen." Lina wist niet zeker wat ze moest hopen. Aan de ene kant zou ze opgelucht zijn als het gewoon een robot was, maar aan de andere kant mocht ze dit gevoel van onwetendheid wel. Ze voelde een bepaalde spanning in haar lichaam die haar vertelde dat, als dit echt was, er meer wegen geopend zouden worden naar de onwerkelijkheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.