FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~009~After feelings

Jaylinn

’Let’s have some fun, konijntje.’ Met grote ogen kijk ik naar mijn kersverse vriendje, de twee jaar oudere Jake. ‘Wat?’ vraag ik verbaasd. Hij grijnst en stapt dichter naar me toe, mijn persoonlijke ruimte negerend. We daten net twee uur, dus daar hecht ik nog steeds waarde aan. ‘Jake. Je staat te dicht bij.’ Ik ben vijftien en dus lang niet zo sterk als mijn vriendje. Toch doe ik mijn best hem weg te duwen. Hij wijkt geen centimeter. ‘Laten we plezier maken,’ herhaalt hij. Gespannen en bang neem ik een stap achteruit, onmiddellijk gevolgd door Jake. ‘Wa-wat bedoel je? Jake, je maakt me bang.’ Hij grijnst alleen maar en neemt nog een stap dichter naar me toe.

Met een schreeuw schiet ik overeind. Mijn hart maakt overuren en het zweet laat mijn tanktop tegen mijn lichaam plakken. Na twee stille seconden, afgezien van mijn snelle ademhaling, klapt mijn deur open. ‘Schatje, alles oke?’ Ik schud mijn hoofd, terwijl hete tranen hun weg over mijn wangen maken. M’n vader loopt richting mijn bed en gaat naast me zitten. ‘Wil je me vertellen wat er gebeurd is?’ Met moeite al ik adem en knik zachtjes. ‘D-de nachtmerrie. Hi-hij is terug.’

De volgende ochtend sta ik gebroken op. Na de nachtmerrie heb ik bijna geen slaap meer gehad, maar toch besluit ik vandaag te gaan sporten. Mijn vader is zoals gewoonlijk al weg, dus hij zal me niet tegen kunnen houden. Na dit te hebben besloten verlaat ik mijn kamer en daal de trap af. Mijn ledematen voelen zwaar aan, mijn keel droog. De pijn die ik mezelf aandoe door het gebeuren gisteravond, probeer ik te verdringen, maar soms laten steken zich voelen. Uiteindelijk bereik ik de keuken en maak voor mezelf een stevig ontbijt. Het ontbijt verhuis ik naar het kleine barretje en ik ga op een van de krukken zitten. In stilte werk ik het ontbijt naar binnen, de steken van pijn en verdriet negerend.

Als dat is gebeurd en ik me heb aangekleed, maak ik mijn weg naar de sportschool om de hoek. Met mijn eigen pasje check ik in en loop meteen naar de loopband. Mijn handdoek en flesje water dump ik ernaast en ik ga op de band staan. Snel bind ik mijn blonde haar op in een paardenstaart en start de band. Rustig bouw ik de snelheid op en zet de tijd op twintig minuten. Ik dwing mijn benen vooruit en weiger mijn gedachten te gaan zwerven, focus me alleen op de beweging van mijn benen.

Als ik na drie uur nog steeds in de sportschool hang, komt het meisje van achter de balie naar me toe. ‘Zou je niet eens gaan? Dit kan nooit goed voor je zijn.’
‘Ik red me wel,’ bijt ik haar toe. Bezorgd kijkt ze me even aan, maar knikt dan en maakt haar weg terug naar de desk. Diep zuchtend breng ik mijn aandacht weer naar de boks zak en haal uit. Nogmaals haal ik uit. En nogmaals. En nogmaals. Dan wordt het langzaam zwart voor mijn ogen, maar toch blijf ik doorgaan. Doorgaan tot ik niks meer voel.

Zayn

Verbaasd staar ik naar de dichte deur. Even voel ik niks, totdat ik omver wordt geblazen door een orkaan van emoties. Schaamte, verwarring, verdriet, verwarring, boosheid. ‘Mister Malik?’ Langzaam draai ik me om en kijk Vincent aan. ‘Ja, Vincent?’
Hij schraapt zijn keel. ‘We moeten gaan. Je staat daar al een kwartier en het is bijna middernacht.’ Zachtjes knik ik en volg hem naar de auto. Hij houdt de deur voor me open en ik stap in. Jaylinns parfumgeur hangt nog steeds in de auto en ik krimp ineen. Vincent start de motor en zet koers richting het huis. De hele rit ben ik stil en weiger ik door mijn neus te ademen, de geur me herinnerend aan het net voorgevallen drama.

‘We zijn er.’ Hij parkeert de auto en ik stap uit. Hoewel ik hem wil bedanken, komt er geen woord uit mijn keel, dus geef ik hem maar een zwak knikje. Hij lijkt het echter te begrijpen, want hij knikt en rijd dan weg, naar zijn eigen huis. Zijn familie, kinderen en vrouw. Vrouw. Ik slik en omhels mezelf, ervoor proberend te zorgen dat ik niet uit elkaar val. Heel even had ik het idee dat Jaylinn de ware was, dat ze mijn vrouw kon worden later. Maar blijkbaar dacht ik verkeerd. Blijkbaar hebben we niet de klik die ik dacht dat we hadden.

Ik open de deur van mijn huis en negeer de vragenstorm van de jongens. In plaats daarvan schop ik mijn schoenen uit en loop de trap op. De gangen zijn stil, in vergelijking tot de straten waar we ruwweg een uur geleden nog samen liepen. De deur naar mijn kamer is kaal, afgezien van de graffiti letters die mijn naam spellen. Met een zware hand open ik de deur en loop naar binnen. Terwijl ik mijn weg naar het bed maak, ontdoe ik mezelf van mijn kleren en tegen de tijd dat ik er ben, ben ik naakt. Op mijn boxers na dan. Ik laat mezelf op het bed vallen, gezicht vooruit en begraaf mezelf onder de dekens. Ik wil dood.

De volgende morgen word ik wakker met pijnlijke ogen. Met een kreun sta ik op en loop richting de aangrenzende badkamer. Mijn mond valt open als ik mijn spiegelbeeld zie, ogen rood en gezwollen en haar door de war. Met een diepe zucht draai ik de kraan open en plens wat water in mijn gezicht. Ik dep mijn gezicht droog met een zachte handdoek en loop weer richting mijn bed. Hoewel mijn maag leeg aanvoelt, heb ik geen zin om naar beneden te gaan en de jongens te zien. Daarom besluit ik het bed weer in te duiken. Zodra ik het matras raak, slaak ik een opgeluchte zucht en verberg me diep onder de dekens, niet klaar om de buitenwereld te betreden.

Reacties: