FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

Dauntless.

Een zwartharige jongen van een jaar of vijftien opende slaperig zijn ogen. Een zacht gejengel in de kamer naast hem drong langzaam tot hem door. Nog stijf van de slaap wankelde hij de kamer door, de smalle en duistere overloop op. De deur van de kamer waar zijn kleine zusje sliep stond open. Lorando keek in de wieg waar een klein meisje naar hem op keek.
"He, Marolande, wat is er met jou?" Hij pakte haar teder op en drukte haar tegen zich aan, onmiddelijk kalmeerde ze. Alsof haar grote broer een magische uitwerking op haar gemoedsrust had. Lorando verschoonde het nu tevreden meisje met een vakkundigheid die niet veel ouders zouden evenaren. Het was duidelijk dat hij dit al tijden deed. Terwijl hij bezig was ging de dichtgevallen slaapkamerdeur opnieuw open en kwam Lorando's nauwelijks jongere broertje, Neyronda binnen gelopen. Zijn haren zaten door de waren en hij had een slaapdronkenblik in zijn ogen.
"Morgen," mompelde hij en leunde tegen de versleten comode. Lorando, meestal Lor of Jumper genaamd grinnikte, dit was gewoonte voor de twee broers. Elke ochtend rond een uur of vijf, zes werd Marolande wakker, kreeg een schone luier en dan werd Neyronda wakker.
Marolande, die vaak werd afgekort tot Mar kraaide vrolijk naar de jongste van de twee. Hij geeuwde en pakte haar uitgestoken knuistje aan.
"Zou jij met haar vast naar de woonkamer willen gaan? Dan kleed ik me even aan." Lorando gaf het kleine zwartharige meisje aan zijn broer en liep terug naar zijn kamer.
Een simpele zwarte broek met ruimte voor diverse wapens, een strak hemd, ook zwart, en een half leren, half katoenen blouse sierde tien minuten later zijn lange, sterke lijf en nam hij Mar mee naar het piepkleine keukentje terwijl Neyronda, meestal Ney, zich ging aankleden. Mar zat tevreden tegenover haar grote broer op tafel op een stukje appel te sabbelen, terwijl hij een kop koffie voor twee inschonk, een broodje smeerde en zijn zwarte kuithoge laarzen aantrok.
Ney kwam de woonkamer, aangrenzend aan de keuken, weer binnen. In zijn handen droeg hij een klein spijkerbroekje, een grijs hemdje en kinderschoentjes. En samen, dit was nog het lastigst voor de twee jongens, kleedde ze hun zusje aan.
Vervolgens goten ze hun, inmiddels lauwe, koffie naar binnen, trokken hun leren jacks aan, gespten een wapenriem om hun middel, trokken Mar haar jasje aan en sloten de deur van het kleine apartement achter zich. Het brood stond vergeten op het aanrecht.
In stilte liepen de jongens naar de kern van het gebouw waar het leven van alledag plaats vond.
Bij een klein kinderdagverblijf lieten ze de nog altijd tevreden Mar achter en begaven zich naar de Kloof.
Daar liepen ze met de stroming mee. Het was vandaag de Grote Dag.
Jumper keek onder het lopen naar zijn broer, hij zag er kalm en beheerst uit.
Wist hij wat hij ging kiezen?
"Ney?"
"Ja?"
"Wat er ook gaat gebeuren vandaag, beloof je me contact te houden?"
Het was even stil, Neyronda keek naar zijn broer, die slechts tien minuten ouder was.
"Ja, ik zal alles doen om contact te houden. Jij?"
"Ik...ja! Ney, jij en Mar zijn het enige wat ik nog heb. Dus ja!"
Ney en Lorando keken elkaar nu ietsje opgewekter aan.
Ze waren op de Springplek aangekomen. Een voor een sprongen de Onverschrokkenen in de rijdende trein. Ney lachte en rende samen met zijn broer naar de trein. Een geoefende en simpele sprong deed hen stevig in de open coupé landen.
Enthousiast gebrul omringde hen, en lachend, dat iedereen, zoals altijd, de sprong had overleefd reden ze naar het centrum van de stad.
De trein reed onvermoeibaar verder. En Lor hing met een been en een arm uit de wagen op het punt aan te geven.
Snel stapte hij naar binnen. Een teken genoeg voor de anderen. Ney en Lor, algemeen gerespecteerd sprongen met volle vaart uit de trein. Even leken ze te zweven. Toen landen ze tegelijk met tien anderen op de heuvel naar de stad.
Opgetogen trokken ze in groepen naar de Kiesceremonie. Vandaag zouden ze kiezen naar welke sector ze zouden gaan.
Zelfverlooching, hetgeen wilde zeggen dat je jezelf wegcijferde en alles gaf om anderen te helpen.
Vriendschap, daar stelde ze alles af op vriendschap, en automatisch familie.
Eruditie, hier zaten de wetenschappers, mensen die Alles onderzochten en wilden weten.
Oprechtheid, dit wilde zeggen dat mensen, van lang zal ze leven niet zouden liegen. Eerlijkheid en oprechtheid speelden daar het hoogste goed.
En dan was er voor de groep die grote zaal in liep nog een laatste optie, en dat was blijven waar ze waren. Bij de onverschrokkenen.
Mensen die hun angsten aangingen en geen enkele confrontatie uit de weg gingen. Opkwamen voor zichzelf én voor hun naasten.
De zaal was vol gelopen en nu toch een beetje nerveus gingen Lorando en Neyronda naast elkaar zitten. Links van Lor zat Free, ze had donkerrood haar met zwarte vlechtjes erin. Ze keek hem nerveus aan, hij pakte haar hand en kneep erin.
Lichaamscontact was tussen Lor en zijn vrienden de beste communicatie. Zodoende dat Free tegen hem aanleunde en oppervlakkig ademhaalde.
De speech van de fraktieleiders was voorbij en een voor een werden de tieners naar voren geroepen.
"Freyndala Wilson." Free trok een gek gezicht en vertrok naar het podium.
Lor veegde het zweet van zijn bovenlip.
De ceremonie ging door. Free had de snee in haar hand gemaakt een keek recht het publiek in. De stilte was oorverdovend toen schoot haar hand naar de bak waarop Lor gehoopt had: Onverschrokken.
Hij juichte en klapte met de andere mee. Free nam weer plaats naar Lor en even keken ze elkaar aan. Dit was het, de volgende uit de groep vrienden werd naar voren geroepen.
"Kendalo Morgan." Kenda had rechts van Ney gezeten en stormde bijna naar voren. Lor grinnikte zacht.
"Het zou me verbazen als hij iets anders dan Onverschrokken koos." Mompelde hij tegen Ney, die knikte.
Kendalo, Kenda voor zijn fractie, maakte een soepele en snelle snee in zijn hand, een hand die trilde. Ook hij keek het publiek in, recht naar zijn vrienden op de zesde rij.
"Wat ik ook ga kiezen, in mijn hart blijf ik jullie bondgenoot. Wat ik ook ga doen in de toekomst, herinner mij zoals ik was. Het spijt me."
hij neeg zijn hoofd en liet de druppels bloed op de randen van de vijf schalen vallen. Kenda koos ervoor om fractieloos te worden. Hij ging terug waar hij was opgegroeid, op straat, hij ging terug naar zijn familie. Lor keek naar de neerslachtige houding van zijn vriend. Toen stond hij op en klapte luid in zijn handen, het geluid weergalmde luid in de stille zaal. Kenda keek op.
Toen barste bij onverschrokkenheid het orkaan van applaus los.
Kenda had bewezen dat hij onverschrokken was, maar dat hij zijn familie miste en terug ging, hij had de moed genomen en gekozen om weg te gaan van de fracties.
Kenda werdt voor de ceremonie opgenomen in zijn oude en huidige vriendengroep.
"Lorando Prior."
Lor stond nerveus op, dit was het moment. Op het podium pakte hij het mes bracht het naar zijn andere hand, haalde een moment diep adem en sneed. Hij liep zwijgend naar de vijf schalen die klaar stonden.
Eruditie viel voor hem af, eveneens als Zelfverlooching.
Liegen deed hij niet, maar oprecht was hij ook niet.
Vriendschap en Onverschrokkenheid bleven over.
Zijn hand trilde, hij sloot zijn ogen een moment.
"De weg van de toekomst is onvoorspelbaar.
En welke fractie ik ook zal kiezen.
Ik zal altijd om mijn vrienden en familie geven." Zijn hand schoot naar Onverschrokkenheid en de druppels vielen in de schaal.
De knoop van zenuwen vielen als kluwen van zijn schouders af, en zijn, ja Zijn fractie juichtte enthousiast.
Jumper, de naam die hij te danken had aan zijn talent voor hoog en vooral ver springen, nam weer naast Free en Ney plaats.
"Welkom terug," fluisterden ze tegelijk. Lor lachte zacht.
"Neyronda Prior."
Ney stond op liep in alle rust naar het podium, pakte het mes, sneed, stapte op de schalen af.
"Ik kies een fractie in hart en ziel.
Ik kies een thuis voor geborgen en veiligheid.
Maar ik zal niet,"
De spanning steeg.
"Ik zal niet leven volgens de normen en waarden van de wet. Mijn toekomst is gewezen op die van mezelf."
Zijn hand schoot naar een bak met de ruw, ongeslepen stenen, Onverschrokkenheid.
Ney voegde zich weer bij hen en tevreden keken ze de rest van de ceremonie af. Juichend voor vrienden. Klappend voor de nieuwelingen.

Reacties:

Hermelien zei op 14 juli 2014 - 14:13:
Dauntless all the waaaay
Seriously?
Maar één reactie hierop?

Dit was freakin' awesome!
Je laat zien dat de Onverschrokkenen niet gewoon harteloos zijn.
Want dat zijn ze helemaal niet.
Je toont een gezin, die erg op elkaar afgesteld is.
En daarnaast zijn ze toch onverschrokken! [ Gotta love Dauntless ]

I absolutely loved this one!

xoxo

xEmma zei op 9 juli 2014 - 10:01:
Aangezien je het te laat had ingeleverd, krijg je geen "officieel" commentaar, maar aangezien je dit waarschijnlijk speciaal voor de schrijfuitdaging hebt geschreven, vond ik het ook weer jammer als je helemaal niets te horen zou krijgen. Je hebt immers je best gedaan en dat wordt zeker geapprecieerd.

Het eerste dat me opvalt, is je titel. Ik ben zelf niet bekend met het fandom en weet niet of het misschien daar iets speciaals betekent, maar ik kan je aanraden om je titel gewoon in het Nederlands te houden. Het gebeurt vaak dat mensen hun titels in het Engels doen omdat ze dat mooier vinden klinken, maar Nederlands kan ook heel mooi zijn. Bovendien is het simpelweg wat netter als je titel in dezelfde taal staat als het verhaal zelf.

Ik vind het leuk dat je eerst laat zien hoe het gezinnetje in elkaar zit voordat je laat weten dat er een mogelijkheid is dat ze uit elkaar gaan. Je werkt naar die onthulling toe in plaats van dat je er mee begint, wat ik in dit geval leuk vind werken.
Ik kan het ook redelijk goed bijbenen, ondanks dat ik absoluut niets weet over het fandom. Ik blijf wel met een paar vragen zitten. Waar zijn de ouders? Aangezien hij zo'n jong zusje heeft, verwacht je dat ze pas recent uit zijn leven weg zijn gegaan. Maar waarom ving niemand hen dan op?

Je kan wel iets meer doen met de spanning. Dit is overduidelijk een belangrijk moment in hun levens, maar de lezer blijft er redelijk kalm onder. Laat ons twijfelen over wat hij gaat kiezen, laat ons hart een keertje overslaan, maak ons nerveus.

Verder mis je af en toe een komma, zeker aan het eind van een bijstelling. Ik kan alleen niet quoten want ik typ dit op mijn mobiel.