FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~010~Suicide Attempts

!Dit hoofdstuk is allemaal fictie en gekomen vanuit mijn gedachten!
Alsjeblieft, laat dit je niet aanzetten tot zelfverminking/zelfmoord

Jaylinn

Twee weken geleden was de dag van onze date. Twee weken geleden was de dag dat alles fout liep. Overleven zonder iemand die je maar net vier weken kent (waarvan twee dagen gezien en veertien dagen mee gewhatsappt), is moeilijker dan het lijkt. Voor mij lijkt het alsof de zon is verdwenen en het mijn kleur heeft meegenomen. Ik weet dat het onvoorstelbaar en niet natuurlijk is en daarom probeer ik over hem (en onze niet-bestaande relatie) heen te komen. Je hoort niet al zo afhankelijk te zijn van iemand anders, als je diegene niet eens zo lang kent. En toch ben ik het.

Ik probeer mezelf af te leiden door te sporten, totdat ik niets anders hoor dan het zachte kloppen van mijn hart en het ruisen van mijn bloed. Niks anders voel dan het pijnlijke kloppen van mijn spieren en de vermoeide steken in mijn armen en benen. Als dat alles is gezakt, komt de pijn echter dubbel zo erg terug en vind ik mezelf op de grond van mijn kamer, ademloos en mezelf proberend bijeen te houden. De blikken van mijn vader worden gezien, maar niet verwerkt. Zijn woorden en zinnen worden ontvangen, maar niet beantwoord. Ik weet dat hij zich zorgen maakt en ik weet dat het me niets uitmaakt. Mijn lichaam is verlamd, terwijl mijn geest op volle toeren draait.

Meerdere malen heb ik op het punt gestaan hem te bellen, te whatsappen of te skypen. Ik wil het hem uitleggen, maar de pijn van het verleden is nog te scherp. Scherp genoeg dat ik niet meer durf te slapen, bang voor de nachtmerrie. De nachtmerrie die vroeger waarheid was en waarvan ik dus weet hoe hij afloopt. Niet goed. Mijn nachten zijn dus kort, terwijl mijn dagen lang en vermoeiend zijn. Soms val ik toch in slaap, maar ben ik zo moe dat de nachtmerrie niet komt. En dan komt hij de volgende nacht weer terug.

‘Ik kan niet meer,’ fluister ik zachtjes. In kleermakerszit, zit ik voor de manshoge spiegel in mijn kamer. In mijn hand bevind zich een schaar en mijn ogen flikkeren naar mijn pols. De schaar beweeg ik langzaam richting mijn naakte pols, klaar om mijn leven te beëindigen. Dan besef ik pas wat ik eigenlijk van plan ben en laat de schaar vallen alsof hij in brand staat. Zo snel als ik kan spring ik op, kleed ik me om en verlaat het huis. Met de muziek hard in mijn oren klinkend, begin ik richting het park te rennen, wanhopig voor de afleiding van brandende spieren en een verhoogde hartslag.

Zayn

Twee weken geleden was de dag van onze date. Twee weken geleden was de dag dat alles fout liep. Overleven zonder iemand die je maar net vier weken kent (waarvan twee dagen gezien en veertien dagen mee gewhatsappt), is moeilijker dan het lijkt. Voor mij lijkt het alsof de zon is verdwenen en het mijn kleur heeft meegenomen. Ik weet dat het onvoorstelbaar en niet natuurlijk is en daarom probeer ik over haar (en onze niet-bestaande relatie) heen te komen. Je hoort niet al zo afhankelijk te zijn van iemand anders, als je diegene niet eens zo lang kent. En toch ben ik het.

Mezelf afleiden lukt niet eens, hoewel de jongens hun uiterste best doen. Vaak heb ik namelijk niet eens zin om mijn bed uit te komen. Het gevolg is dat ik de hele dag in mijn bed lig en wordt overspoeld door scenario’s en gevoelens. Wat zou er gebeurd zijn als ik haar niet geprobeerd had te kussen? Wat zou er gebeurd zijn als ik haar wél gekust had? Wat zou er gebeurd zijn als we niet op die date waren gegaan? Ik schud langzaam mijn hoofd en sta op van het bed. Een walm van een onbekende geur dringt mijn neus binnen en ik hoest. Hoelang lig ik al in bed? Mijn ogen schieten naar de wekker op mijn kastje en ik kijk naar de datum. 26 juni, ik lig al vier dagen op bed. Voorzichtig maak ik mijn weg naar de badkamer en kijk naar mijn spiegelbeeld. Mijn ogen hebben zwarte wallen onder zich en mijn haar is vet. M’n wangen zijn wat ingevallen, maar ik ben niet teveel afgevallen. De jongens dwingen me elke dag om te eten. Als ze het eten komen brengen, ontvang ik hun bezorgde blikken en weet dus dat ze zich zorgen maken. Maar ik weet ook dat het me niet uitmaakt. Mijn lichaam is gevoelloos, terwijl mijn gedachten overuren draaien.

Met een trillende hand open ik het medicijnenkastje in de badkamer. Ik rijk naar de slaappillen en houdt het potje in mijn handen. De pillen ratelen tegen het plastic van het potje, ratelen door tot in mijn hersenen. Even is het stil, alles is stil, als een plan in me opkomt. In een beweging open ik de dop van het potje en schud een paar pillen in mijn hand. Met vermoeide ogen kijk ik naar de pillen, klaar om ze in te nemen en mijn leven te beëindigen. Ik vul een glas met water en kijk van het glas naar mijn hand en weer terug. ‘Dit is het dan,’ fluister ik. Voorzichtig breng ik mijn hand naar me mond en neem de pillen in.

‘Zayn!’ Mijn naam wordt vergezeld door een klap tegen mijn hand, waardoor de overige pillen uit mijn hand vallen. Dan bevind er zich een hand op mijn keel en op mijn wangen, waardoor ik word gedwongen de pillen uit te spugen. ‘Ben je wel helemaal lekker?!’ roept een stem. Ik knipper met mijn ogen en kijk in de blauwe, vuurspuwende ogen van Louis. ‘Wat dacht je te gaan doen?! Zelfmoord plegen?! Lul die je bent!’ Nogmaals knipper ik en Louis grijpt me bij mijn armen. ‘He he? Ik vroeg je wat!’ Hij schud me door elkaar, maar alles wat ik kan doen is mijn schouders ophalen. Abrupt laat hij me los en knijpt in zijn neusbrug. ‘I-ik moet weg hier.’ Hij draait zich om en loopt richting m’n slaapkamer. ‘En waag het niet het nog eens te doen. Ik stuur Liam naar boven om op je te letten.’ Dan is hij verdwenen en ben ik weer alleen.

Reacties: