FanFic.nl

A new life

14) REGEN

Neles pov: Ik liep door de gangen van het ziekenhuis, niet lettend op de mensen waar ik bijna tegenliep. De tranen stroomden over mijn wangen. Bill had me diep gekwetst. Ik had altijd al een zwak voor hem gehad, ik was meteen bezweken voor zijn charmes en zijn ogen waarvan ik een warm gevoel kreeg dat zich elke keer weer over heel mijn lichaam verspreidde. Ik had zojuist een hele andere kant van Bill gezien. Een kant waarvan ik niet wist dat die bestond, een stukje van Bill dat ik liever niet had gekend. De frisse buitenlucht prikkelde mijn zintuigen, ik rende de parking over. Ik had al een hele tijd de steken in mijn zij genegeerd, maar kon het nu niet meer houden en liet me vallen op het gras naast de parking. Ik trok mijn benen tegen mijn borst en huilde stilletjes. Even later hoorde ik voetstappen in mijn richting komen. Ik keek op en zag dat Bill naast me op het gras kwam zitten. Ik schoof bewust een beetje op, verder van hem. “Nele, ik ben een ongelooflijke stomkop.”� Ik keek in zijn donkerbruine ogen, wat waren ze mooi, zo betoverend. Nee, ik wou niet betoverd worden en draaide mijn hoofd weer weg. “Ik had nooit zo tegen je mogen uitvliegen. Ik heb de laatste dagen de meeste gevoelens opgekropt en dat was dus niet zo’n goed idee. Nu zijn jij en Georg daar het slachtoffer van, het spijt me.”� Hij had me nog altijd niet overtuigd en ging dus verder. “Al die dingen dat ik zei, meende ik niet. Je hoort wel bij ons, je betekent echt wel iets voor ons, voor mij, heel veel zelfs. Ik apprecieer het echt dat je zoveel voor ons doet. Echt waar, dat je hier elke dag bent, betekent echt veel voor me.”� Hij legde zijn hand op het mijne dat tot nu toe gewoon op het groene gras had gelegen. Er ging een rilling door me heen toen ik de warmte voelde van zijn hand. “Nele, het spijt me echt. Zeg maar wat ik moet doen om het goed te maken, ik zal het doen.”� Ik keek weer in zijn ogen en liet me deze keer wel betoveren, hij had alles gezegd wat hij kon zeggen. “Het is ok Bill, je hebt genoeg gedaan, ik vergeef het je.”� “Dank je, maar het is niet omdat jij niets wil dat ik je niets geef. Ik wil het echt goed maken, ik wil je laten zien dat ik echt om je geef. Dus heb je nog een afspraakje van me tegoed, maar gewoon nu nog niet, ok?”� “Ja, tuurlijk.”� Nadat ik die laatste woorden had gezegd voelde ik natte druppeltjes op mijn wang vallen. Ik keek naar boven en zag nu al dikkere regendruppels uit de lucht neerkomen. Ik wou al opstaan om naar binnen te lopen en te gaan schuilen maar Bill hield me tegen. “Blijf even zitten.”� Ik keek hem verbaasd aan, maar deed wat hij zei. “Dit is toch geweldig!”� zei hij even later. Het was inderdaad echt een super leuk gevoel om eens niet te schuilen voor de regen, maar die gewoon te laten vallen. Het gaf een vrij gevoel, ik vergat heel even alles om ons heen en liet de slechte gedachten van de ruzie van daarnet wegspoelen. Ik kreeg het stilletjes aan wel koud door mijn doorweekte kleren. “Ja, het is super leuk, maar ik krijg het koud.”� “Ok, daar kan aan gewerkt worden.”� hij stond op, trok me recht en nam me in zijn armen in de hoop dat ik het warmer kreeg. Ik voelde zijn lichaamswarmte door zijn kleren heen en kreeg het weer wat warmer. Met zijn arm om me heen liepen we terug naar binnen waar we elk een grote handdoek kregen van een verpleegster.
Bills pov: Wat was ik blij dat Nele het me vergeven had! Ik had haar nooit zo mogen kwetsen en voelde me eigenlijk toch nog een beetje schuldig. Ik had haar een afspraakje beloofd en dat zou ze ook krijgen. Ik zou iets speciaals zoeken zodat ze wist dat ik echt om haar gaf. Ik wist alleen nog niet wanneer, ik had me voorgenomen om eerst een manier te vinden waardoor ik dit zou ‘verwerken’. Samen met Nele in de regen zitten had me doen nadenken. Ik moest inderdaad verder. Ik kon niet wekenlang naast Toms bed zitten, huilen, en wachten tot hij wakker werd. Tom zou wakker worden daar was ik zeker van, m’n broertje kwam hier doorheen. Ondertussen moest ik verder met mijn leven, maar ik zou het op mijn tempo doen. Niemand mocht nog slachtoffer worden van mijn gevoelens.

Reacties: