FanFic.nl

A new life

15) DE GRIJZE OLIFANT

Neles pov: We waren nu al een paar weken verder. Tom lag nog altijd in een coma. Ik ging nog altijd elke dag eens bij hem langs. Het ging beter met ons allemaal. Gustav, Georg en Bill hadden eens deftig gepraat en konden weer iets meer plezier maken dan alleen maar verdrietig te zijn. Het deed me goed om hen weer te zien lachen. Met mij ging het ook beter, mijn dagelijkse bezoekjes aan het ziekenhuis was ondertussen routine, maar nu kwam ik niet meer met een droevig gevoel. Ik bekeek het anders, nu was ik blij dat ik Tom zou zien, ik zag het nu allemaal iets positiever, wat natuurlijk niet wou zeggen dat ik niet elke dag hoopte dat Tom snel zou wakker worden. Met Bill ging het ook beter, hij kon weer genieten van het leven. Ik had hem wel al een paar keer betrapt toen hij huilend naast het bed van Tom zat, maar hij kropte zijn gevoelens niet meer op, hij liet ze nu zien. Dat was veel beter, hij had geaccepteerd wat er met Tom was gebeurd en kon nu verder met zijn leven. Gustav en Georg waren ook weer een heel pak vrolijker en we konden weer lachen. De saaie kamer hadden we een week geleden versierd. Hij zag er nu veel gezelliger uit, er stond een plantje op de vensterbank en een heleboel kaartjes van fans hingen aan de muur. Aan de achterkant van het bed zweefde een ballon die nu al veel lager hing dan een paar dagen geleden. De ballon was van een meisje een paar kamers verder, haar naam was Anna. We hadden haar ontmoet in de gang, ze had kanker. Ik bewonderde haar om haar kracht om terug te vechten tegen haar ziekte. Ze was nog maar een kind, maar toch zo sterk. We hadden met z’n vieren voor haar een levensgrote knuffelbeer gekocht die nu bij haar op de kamer stond en een dagje later kwam ze aanhuppelen met een grote grijze ballon in de vorm van een olifant. “Een olifant is sterk, en Tom moet dat ook zijn.”� Had ze erbij gezegd. Bill had met tranen in zijn ogen haar een knuffel gegeven en haar dan weer naar haar kamer gebracht. Hij was niet meer kortaf tegen de mensen rond hem, maar weer de lieve Bill van vroeger. We misten Tom elke dag opnieuw, maar wisten dat hij weer zou ontwaken, dat was wat ons deed verder leven, de hoop om Tom zijn ogen te zien open gaan.
Ik verschoot van het getril van mijn gsm terwijl ik mijn huiswerk aan het maken was. Ik zat met mijn benen gekruist op mijn bed over mijn boeken gebogen en reikte naar mijn gsm die op mijn nachtkastje lag. Een envelopje met ‘Bill’ stond op het schermpje. Ik was deze voormiddag al naar het ziekenhuis geweest. Bill was blij naar me toe komen lopen toen ik door de gang stapte. “Tom heeft in mijn hand geknepen! Ik weet het zeker!”� had hij enthousiast gezegd. Ik was blij voor hem een deelde zijn vreugde. Een beetje later was de dokter bij ons langs gekomen, hij had gezegd dat het niet zo abnormaal was dat iemand dat in coma lag even bewoog. Hij had tactvol proberen over te brengen dat dit niet wilde zeggen dat Tom zou wakker worden en Bills gezicht keerde terug naar een droevige staat. “Maar het is en blijft een goed teken.”� Had de dokter eraan toegevoegd om Bill zich terug wat beter te laten voelen. Ik opende het bericht van Bill: “Hej Nele, ik had je nog een afspraakje beloofd... heb je vanavond tijd? Ik hoop van wel want ik kan dit niet verzetten, maar je zegt het maar grtjs Bill x”� Deze avond...ik dacht na, nee er stond niks op het programma en ik stuurde snel terug: “ik heb deze avond niks te doen, ‘k heb er al zin in, maar ben nu wel benieuwd wat we gaan doen :p Nele x”� Niet veel later kreeg ik alweer antwoord: “je zal vanavond wel zien =D ik kom je halen om 8u, tot dan x”�

Reacties: