FanFic.nl

You and me

Deel 13

De weken vlogen voorbij en ik werd steeds blijer als ik eraan dacht dat ik Joe binnenkort weer zou zien. Ze moesten nog een stuk of 2 optredens doen en over een paar dagen was het dan hier in België. Ik was ondertussen begonnen aan mijn laatste jaar van de middelbare school. Het was hard werken en een stuk moeilijker als vorig jaar, maar ik was het merendeel van de tijd zo vrolijk dat ik alles (of toch bijna alles) met plezier leerde. Wat ik na het 6de jaar zou gaan doen wist ik nog niet. Misschien psychologie, misschien leerkracht,… ik had wel een paar ideetjes maar had nog niet kunnen beslissen, tja daar had ik nog even tijd voor. Ik was iemand dat nogal veel piekerde en had mezelf voor genomen om in het heden te leven in plaats van te blijven hangen in het verleden of voorop te lopen in de toekomst en ik had nu ongeveer die balans gevonden.


Een paar dagen later: De tour is bijna op z’n einde en het laatste concert in België is vanavond. De jongens waren al van vanmiddag hier in het land, maar moesten ook de hele middag doorbrengen in de concert zaal om alles in orde te brengen (soundchek, podium,…). Joe had ik een berichtje laten weten dat ik altijd hen gezelschap mocht gaan houden, maar met een smoesje had ik dat kunnen ontwijken. Ik was namelijk niet van plan om deze avond het concert toe te zien vanuit de coulissen, maar ik zou gewoon zoals iedereen in de rij wachten en staan springen en zingen tussen de menigte in de hoop om hem zo dan te verrassen. Nu stond ik hier dus samen met Daphne en Jana in de rij voor de concertzaal. We waren op tijd vertrokken zodat we toch nog redelijk vooraan zou staan. Jana was een meisje dat een paar huizen verder van me woont, ze was een jaartje jonger (en dus de leeftijd van Nick) maar ik had het altijd goed met haar kunnen vinden. Ik had sowieso 3 tickets besteld, maar Lies had moeten afhaken (tot haar grote spijt en waarschijnlijk ook die van Kevin) omdat ze ziek was geworden. Dus had ik aan Jana gevraagd of ze mee wou. Ik wist dat ze ook fan van de Jonas Brothers was en ook Daphne kende haar dus was dat helemaal geen probleem. Zo komen wij hier dus met ons drietjes. “Brr, het is koud.”� Zei Jana terwijl ze over haar armen wreef in de hoop om het warmer te krijgen. Daphne keek naar de klok. “Nog een uur en dan gaan de deuren open. Pff, waarom duurt het zo lang.”� Ja dat was nu eenmaal het nadeel, wachten, lang wachten, maar dat hadden we er wel voor over. Het gaf een heel ander gevoel om tussen de mensen te staan die ook dezelfde muziek goed vinden, je had dus meteen iets gemeenschappelijk en geraakte makkelijk aan het praten met degene die voor of achter je stonden. De klok wees nu 6 uur aan en het gegil dat een paar meter voor ons luider was deed ons vermoeden dat de deuren gingen opengaan. We stonden weer recht (hadden op de grond gezeten) en volgden de rij naar binnen. Eenmaal binnen liepen we vliegensvlug naar het toilet en daarna zo vlug mogelijk naar de zaal zelf. “Harder lopen!”� schreeuwde Jana toen we hand in hand (om elkaar niet te verliezen in de drukte) naar het podium renden. We konden, met wat duwen en trekken, een goed plekje bemachtigen op ongeveer de 2de rij. We zouden de jongens dus goed zien en zij ons ook. Joe had al meermaals een berichtje gestuurd en proberen te bellen, maar ik had die steeds genegeerd. Dit moest echt een verrassing worden dus mocht hij van niets weten. “Nu moeten we alleen nog wachten.”� Zei Daphne. “ja, maar het is gelukkig al niet meer koud.”� Zei Jana opgewekt.

Een dik uur en half later: We stonden hier nu toch al een tijdje en het werd tijd dat de show zou beginnen. Net nadat ik dit dacht gingen de lichten in de zaal uit en ontstond een immens geschreeuw. De muziek startte, de lichten op het podium gingen aan en 1 voor 1 liepen de jongens het podium op. Zoals altijd verkochten ze veel show en dansten en deden de zotste stuntjes. Ze zongen; Burning up, That’s just the way we roll en nog steeds hadden ze ons niet gezien. We sprongen gewoon mee op en neer met de rest van het publiek en zongen ook even hard mee, dus ik begreep wel dat het wat moeilijk was om ons er tussen te vinden. Maar tegen de tijd dat SOS begon liep Joe voorbij ons, nu met zijn blik recht op ons drieën gericht. Zijn mond viel bijna letterlijk open en hij miste bijna een zin van het liedje, maar hij herstelde zich snel en toverde een glimlach op zijn gezicht. Toen Nick een stukje moest zingen, liep Joe naar Kevin en fluisterde iets in zijn oor, waarschijnlijk onze aanwezigheid, want een seconde later keek Kevin nu ook recht naar ons. This has been no walk in the park I feel like we have fallen apart ze gingen over naar Goodnight and Goodbye en de zaal ging uit zijn dak. Ondertussen wist Nick ook al dat wij hier waren en kwam hij ons begroetten met een big smile en een knipoog. Hij (niemand van de broers) kende Jana niet maar bleef toch net iets langer naar haar kijken, had ik het gevoel. Na dit liedje nam Joe de microfoon en liep wat over het podium. “Ik heb een verrassing voor jullie.”� Riep hij door de micro terwijl het publiek in een luid gegil uitbarstte. “Vanavond wil ik jullie iemand heel speciaal voorstellen.”� Vervolgde hij. Ik keek naar Daphne en Jana (ook Jana wist dat ik samen was met Joe) en in dat ene moment dachten we allemaal hetzelfde. Mijn benen begonnen te trillen bij alleen het gedacht al dat ik het podium op zou moeten voor zoveel mensen. Daphne nam links mijn hand vast en Jana rechts, terwijl ik hun handen bijna plat kneep ging Joe verder. “Ik ben sinds een paar maanden verliefd. Dit meisje heeft mijn hart gestolen en ik hou zielsveel van haar, ik hoop dat jullie dat begrijpen.”� De fans reageerden redelijk goed en gilden gewoon verder. “Nora zou je op het podium willen komen alsjeblief.”� Richtte Joe zich nu tot mij. Ik kneep nog even in de handen van mijn vriendinnen en zocht een weg door de menigte naar het podium. Ik werd er op geholpen door een crewlid en ging verlegen naast Joe staan. “Iedereen, dit is Nora.”� Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar werd verrast door een applaus van het publiek. Joe nam mijn hand en ook Nick en Kevin kwamen bij ons staan. “Jullie moeten weten dat Nora een prachtige stem heeft…”� ik keek naar Joe, nee dit kon hij niet menen! “.. en daarom gaat ze nu met ons mee een liedje zingen.”� ik keek naar Joe en schudde mijn hoofd. Ik ging echt niet zingen voor een paar duizend mensen! Joe lachte en fluisterde “Je kan het.”� in mijn oor, maar daar was ik nog niet zo zeker van. Dit was niet zomaar een karaoke of een slaapfeest, dit was voor echt. Iemand duwde een micro in mijn handen en Kevin speelde de eerste noten van ‘When you look me in the eyes’. Joe begon te zingen If the heart is always searching Can you ever find a home? En Nick ging verder: I've been looking for that someone I'll never make it on my own. Joe keek me doordringend aan met ogen die zeiden ‘zing dan!’. Ik sloot mijn ogen en zong de volgende vers mee Dreams can't take the place of loving you al snel durfde ik mijn ogen weer open te doen. Ik kende de tekst vanbuiten en Joe had nog steeds mijn hand vast als een steun. Ik werd zelfverzekerder en loste mijn hand, ik liep rond op het podium en durfde me echt te geven. Mijn zenuwen waren verdwenen als sneeuw voor de zon en ik voelde me hier echt op mijn plaats. Tegen het einde van het liedje kwam Joe weer bij me staan. Het publiek zag nu ons profiel, we zongen de laatste regel tezamen en kwamen met onze voorhoofden tegen elkaar. De fans vonden mijn aanwezigheid hier op het podium blijkbaar echt niet erg en schreeuwde even hard als voorheen. Ik zwaaide even naar het publiek (en naar Jana en Daphne die luid mee gilden) en wou alweer vertrekken, maar Kevin hield me tegen en draaide me weer om. Joe en Nick kwamen naast me staan en nu was het Nick die het woord nam “Maar Nora kan niet alleen onze liedjes zingen, ze heeft zelf ook een liedje en dat gaat ze nu voor jullie zingen!”� Wat?! Ik werd hier gewoon verplicht. Ik kende de tekst en noten wel, maar ze hadden het wel even mogen zeggen op voorhand. Dan had ik het waarschijnlijk nooit gedaan, maar goed ze deden dit dus voor mijn eigen bestwil. Joe liep het podium af en liet me alleen met Nick en Kevin die een paar meter naar achter schoven zodat ik het podium voor me alleen had. All my life long, I’m trying to be someone else zong ik met een nog een beetje trillende stem. Die stem verdween iets later in mijn eigen goede, zelfverzekerde stem en ik wist dat ik dit kon. Ik was niet meer bang en deed gewoon mijn ding. Niemand kende dit liedje dus kon er ook niemand meezingen, maar het publiek liet me weten dat ze dit een goed liedje vonden door luidkeels de schreeuwen en hun handen op het ritme van de muziek mee te bewegen. You came into my life on the sacred winds of time begon ik de laatste keer aan het refrein. Joe’s stem klonk nu ook door de luidsprekers en ik zag hem langs de zijkant het podium weer op komen. Hij kwam weer bij me staan en zong mee. you make my life complete eindigden we het liedje. Dat laatste zinnetje meenden we allebei oprecht, dat wist is gewoon. Het publiek gaf me nog een laatste applaus en deze keer liep ik wel het podium af.

Reacties: