FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 12

Een ongewilde traan glijdt over mijn wang als de laatste noten wegsterven. Het was eng hoe dat liedje, samen met het beeld van Daisy op het randje van de afgrond, me in een keer neer kunnen krijgen. Alle littekens zullen wegvagen, uiteindelijk. Zachtjes zet ik een stap naar voren, bang om haar af te schrikken. ‘Daisy?’ mijn stem is zacht en ik verbaas mezelf ermee. Haar gezicht draait ze naar me om waarna ik haar verbaasde, nee, eerder geschokte gezichtsuitdrukking zie. ‘W-wat doe jij hier?’ Ik bijt op mijn onderlip terwijl ik mezelf ervan weerhou om haar in mijn armen te nemen en te troosten. ‘Je helpen…’ ‘Je weet helemaal niks, Styles.’ Met een zucht ga ik naast haar zitten terwijl ik de woorden in mijn hoofd probeer te ordenen.
‘Soms, denk je dat je eigen leven het slechtst is van allemaal,’ begin ik, en ze draait zich naar me om. ‘Maar toch, wanneer je buiten je eigen leven om kijkt, kom je erachter dat het jouwe nog lang niet zo erg is. Dat je mensen hebt die om je geven, ook al merk je dat niet in je directe omgeving. Je verliest diegene om wie je geeft, en diegene die om je zouden moeten geven doen dat niet. En toch kan het erger.’ Mijn stem trilt lichtelijk onder haar intense staar en ik zucht. ‘Het punt is, ik weet inderdaad helemaal niks over wat er aan de hand is. Maar niemand weet dat. Je houdt je zo afgesloten van de buitenwereld. Toen je net danste, vertelde je een verhaal die ik nooit achter jou had gezocht. Dans is jouw stem, en daardoor weet ik toch iets, Daisy Rose.’ Met verbazing kijkt ze me aan voordat ze slikt en naar beneden kijkt.
‘Vertel het me dan.’ Verward kijk ik haar aan als ze haar hoofd optilt. ‘Wat vertellen?’ ‘Mijn verhaal,’ zegt ze zachtjes, terwijl ze langzaam haar voeten uit haar spitzen haalt. Met een kleine zucht leun ik iets naar achter, mijn handen op de vloer zodat ik niet naar achter val. ‘Jouw verhaal, is veel ingewikkelder dan ik had verwacht Daisy…’ mompel ik zachtjes. ‘Je bent bang, staat op het punt van breken, je weet niet wie je moet vertrouwen of wie aan jouw zijde staat… Je wilt weg van de realiteit.’

Caleb Mark Johnson

Mijn tanden zinken in mijn onderlip en een zacht zuchtje verlaat mijn mond. ‘Ik wou dat het niet zo hoefde,’ mompel ik zachtjes. De muziek speelt zich nog een keer af in mijn hoofd en ik draai mijn hoofd weg wanneer ik haar in de armen van Harry zie kruipen. ‘Mijn dag komt wel…’ De woorden die mijn opa mij altijd zei blijven rondzwerven in mijn hoofd. Met een ruk draai ik me om, voordat ik wegren van de verlaten dansschool.
‘Gast, je moet echt even rustig aandoen.’ Mijn wenkbrauw schiet omhoog en ik kijk Louis sceptisch aan. ‘Mijn meisje is nu in de armen van een ander!’ Hij zucht en gaat met zijn handen door zijn haar. ‘Damnit Caleb, het is je meisje niet. Iedereen weet dat ze van Styles is, dus laat het rusten man.’ Ik sta op en stomp de keuken binnen, waarna ik een bierflesje uit de koelkast haal. ‘Luister, het boeit me niet wat geen ene fuck wat er is gezien in een visioen. Wie zegt dat die dingen überhaupt waar zijn?!’ Hetzelfde geluid klinkt uit zijn mond terwijl hij voor me staat. Zijn blauwe ogen boren zich in de mijne en ik slik. ‘Je bent nieuw hierin. Je bent nog warm, verdomme! Jij weet net zo goed als ik dat het kansloos is. Daisy Rose is niet jouw ware. Realiseer het maar is een keertje.’ Ziedend kijkt hij me aan en met een ferme duw belandt hij tegen de muur voor me. Met grote stappen stap ik naar hem toe. ‘Het maakt mij geen ene flikker uit, ik zal er krijgen. Goedschiks of kwaadschiks, en met of zonder jouw hulp.’ Hij gromt en duwt zichzelf van de grond waarop hij neer was gezakt. ‘Dan doe je het maar zonder mijn hulp.’ Hij duwt me aan de kant voordat hij met een luide knal het huis verlaat. Het knagende gevoel in mijn onderbuik weet dat hij ergens gelijk heeft, maar ik weet ook dat ik een voordeel heb in dit verhaal.

Harry is al koud, en ik ben nog warm.

Reacties: