FanFic.nl

De gevallen engel

De gevallen engel

Ik kan zonder enige vorm van arrogantie en schaamte zeggen, dat ik feitelijk gezien een zeer begeerlijke en bijzonder mooie man was. Dit gegeven deed me weinig, ik kwam niet op aarde om mijn ego te versterken. Ik bezat geen ego. Ik bezat ook geen vrije wil.

Af en toe kwam ik op aarde, om de mensen te helpen die dit daadwerkelijk nodig hadden. Vaak was ik zichtbaar met een boodschap aan de mens en verdween vervolgens weer. Meestal functioneerde ik onzichtbaar; ik zorgde er bijvoorbeeld voor dat de chauffeur wakker bleef tijdens het rijden,
Ik troostte de mens als deze huilde en wanhopig was door hen aan te raken. Alleen jonge kinderen en dieren waren in staat mij te zien als ik onzichtbaar was. Ze lachten altijd naar me en honden blaften en kwispelden.

Toen ik als engel op aarde weer voor een kort moment zichtbaar werd om een boodschap door te geven, stond ik bij de bushalte. Mijn lange gestalte maakte schijnbaar indruk op de mensen, zowel bij de mannen als de vrouwen. Voor nu was het mijn taak de dag van een jonge vrouw te verbeteren, door er alleen te 'zijn.' Mijn zichtbaarheid zou haar geruststellen. Ik wist vaak niet waarom ik bepaalde taken kreeg toebedeeld, ik deed ze gewoon. Ik wist niet om welke vrouw het ging, maar zou daar gauw genoeg achter komen.
Ik hoorde stappen die steeds dichter bij kwamen, ik wist niet waarom maar ik werd instant zenuwachtig. Ik draaide me om naar rechts en werd als donderslag bij heldere hemel gegrepen door haar doordringende en intens verdrietige ogen. Het was voor mij een bovenmenselijke ervaring. Ze was zo ongelofelijk mooi; niet eens van buiten maar van binnen. Ze had donker krullend haar, grote honingkleurige kijkers met groene spikkels, kuiltjes in haar wangen en volle lippen. Ze was sereen, gevoelig en zachtaardig. Haar geur was overheerlijk, ik heb mij nog nooit aangetrokken gevoeld tot een vrouw, laat staan een mens! Ik was gefascineerd door haar, geïnspireerd en meteen tot over mijn oren verliefd. Mijn eigen nervositeit heerste in de lucht; wat was er mis met me? Ik was een engel, geen mens! Ik moest bij haar zijn. Ze had me ook al opgemerkt en leek onder de indruk te zijn van mijn gedaante, ik voelde haar ogen intussen in mijn rug prikken. Toen ik omkeek, keek ze snel weg. Ze was al wat opgewekter nu onze ogen elkaar hadden gekruist. Hier had ik de lijn moeten trekken en moeten stoppen.
Maar ik kon niet. Ik zocht haar ogen, maar ze vermeed me. Even ving ik haar blik, voor ze weer snel wegkeek. Alhoewel ze me dit keer iets langer aankeek. In die korte microseconde, zag ik hoe onwaarschijnlijk mooi ze was. Ik wilde haar beschermen voor al het kwaad, en haar bij me houden zodat haar niets zou overkomen. God, ik hield al van haar. Het kwaad was al geschied. Ik wist dat ik deze lijn niet mocht overschrijden. 'Als je het maar laat!' zeiden mijn collega engelen in mijn gedachten, 'het is niet jouw taak met haar te zijn!' Dit was waar, maar dit brak mijn hart.

Zonder te denken begon ik heel nerveus een gesprekje aan te knopen.

Reacties:

Annevx zei op 8 juni 2014 - 23:06:
Waaaaaaauw !
By the angel, dit is zo origineel !
Het steekt echt met kop en schouder uit boven het werk van sommige anderen hier!
Je schrijft heel fijn en ontspannen!
Ga zo door meid!
xx