Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Haunted Love | ft. 1Dzayn » -O5- Scream
Haunted Love | ft. 1Dzayn
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
8 juni 2014 - 17:48
Aantal woorden:
1104
Aantal reacties:
7
Aantal keer gelezen:
479
-O5- Scream
O5 | 1Dzayn | P.O.V. Eleanora Rose
Even is het doodstil, totdat ik met onvaste stem zeg; ‘Da-dat is de wind, toch?’ De anderen knikken langzaam, maar niemand van ons lijkt overtuigt te zijn. ‘Laten we eerst onze spullen maar wegzetten,’ stelt Gorgio voor. Hij sluit de deur van de loungeruimte en draait zich richting de garderobe. Dicht bij elkaar lopen we richting de deur, de deur die volgens de brief toegang geeft tot de garderobe. We staan voor de deur stil en kijken elkaar aan. ‘Wie doet hem open?’
‘Ik wel,’ zeg ik. Mijn stem klinkt vast, maar mijn hand trilt als ik hem naar de knop breng. Mijn hand maakt contact met het koude oppervlak van de knop en we houden onze adem in. Er gebeurd niks.
Opgelucht trek ik met een ruk de deur open, waarna we allemaal gillen en ons op de grond laten vallen als een grote groep vleermuizen tevoorschijn komt. ‘Mijn haar!’ roept Gorgio.
Nog een gil verlaat de groep, gevolgd door een dramatisch gejammer en de zin; ‘Mijn telefoon!’
We vallen allemaal stil en kijken Elizabeth aan. Ze bloost en gaat in kleermakerszit op de marmeren vloer zitten. ‘Ik ehm nu kan ik ehm geen facebook meer checken.’ Ze wijst met een pruil naar haar telefoon, die in het kleine fonteintje achter het beeld ligt. ‘Misschien doet hij het nog?’ zegt Belle zachtjes. Even is het stil en dan schud Ruben zijn hoofd. ‘Iphones zijn niet bepaald bestand tegen een grote vloed water zoals in de fontein.’
Elizabeth pruilt en Ruben slaat een arm om haar schouder (iets waarvan mijn mond open valt, want Ruben?! Met zijn crush?!). ‘Maak je niet druk, je mag mijn telefoon wel gebruiken.’
Hij voelt in zijn zakken, waarna zijn ogen groter worden. ‘Hij is weg.’ We grijpen allemaal naar onze zakken, maar niemand van ons heeft zijn telefoon nog. Krijsend vliegen een stuk of zes vleermuizen over onze hoofden, waarna gekletter volgt. Zes paar telefoons knallen uiteen op de marmeren vloer. Voordat we kunnen reageren, klinkt er een trillende stem. ‘Guys.’ Adriana wijst naar de vleermuizen en we kijken op. Een voor een vliegen de beesten door de dikke houten deur, waarna ze zijn verdwenen.
‘Ik wil hier weg. Nu,’ zegt Ruben. Hij springt op en rent naar de houten deur, waar hij wanhopig aan de dikke, koperen knoppen trekt. ‘Jongens, help me.’ We springen allemaal op en rennen richting de deur. Ons gewicht verdelen we over de twee knoppen en we trekken. De deuren bewegen echter geen centimeter. ‘Fuck. Volgens mij zitten we opgesloten,’ zegt Gorgio. Hij gaat door zijn haar en zucht. Vervolgens slaat hij zijn hoofd een paar keer tegen het verweerde hout van de deur. ‘Waarom -tonk- moet -tonk- ons -tonk- dit -tonk- gebeuren?’
We halen onze schouders op en Belle trekt Gorgio zachtjes bij de deur weg. ‘Doe jezelf geen pijn, G.’ Hij zucht diep en knikt. ‘Dank je Bell.’ Ze glimlacht lichtjes en loopt dan terug naar de plek waar we onze rugzakken hebben laten staan. In kleermakerszit gaat ze zitten en pakt een drink zak, waarna ze een slok van haar water neemt. Elizabeth en Ariana volgen haar en uiteindelijk lopen ook Quinty, Gorgio, Ruben en ik naar de rugzakken. We zakken allemaal neer op de gladde, marmeren vloer en zijn stil.
Na een tijdje staat Gorgio op en rekt zich uit. ‘Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben toe aan slaap.’ We knikken allemaal en staan op, onze rugzakken met ons meenemend. ‘De kamers zijn boven neem ik aan?’ vraagt Ruben.
We kijken elkaar even aan en ik haal mijn schouders op. ‘Lijkt me van wel.’
‘Laten we gaan dan!’ Elizabeth zet koers richting de grote, elegante trap en zet haar voet op de eerste trede. ‘Kom da-‘ Haar stem wordt overtroffen door een hoge, harde gil en we grijpen allemaal naar onze oren. Vanonder Elizabeths voet komt een gedaante tevoorschijn. Haar mond is wijd open, ogen zwarter dan Ariana’s haar. Ze steekt haar handen uit naar Elizabeth en opent haar mond wijder, waarna ook de gil luider wordt. Pas als ze haar handen om Elizabeths keel sluit beginnen we met zijn allen te gillen. Elizabeth schreeuwt het hardst en zet een paar stappen achteruit, waarop de gedaante met een luide jammer verdwijnt. Onze schreeuwen echoën na in de hal en langzaam halen we onze handen van onze oren. ‘Wat de actual fuck was dat?!’ roept Ruben luid. Zijn stem trilt en slaat over en hij ziet wit. Niemand van ons geeft antwoord, maar onze witten gezichten spreken boekdelen. Dit had niemand verwacht.
Als iedereen wat is gekalmeerd, staat Belle op. ‘Ik wil wel heel graag slapen.’ We knikken allemaal en ze loopt richting de trap. Ze slaat de eerste trede over en stapt op de tweede. Iedereen houdt zijn adem in, maar er gebeurd niks meer. Opgeluchte zuchten klinken vanuit onze groep en we volgen Belle de trap op, allemaal de eerste trede overslaand. De hal waarin we terechtkomen is vervallen. Behang hangt in lange slierten van de muren en de verscheidende kandelaars zijn verroest. Het tapijt is versleten en op sommige plekken kan je de vloer erdoorheen zien schemeren. De deuren van de kamers zijn er niet veel beter aan toe. De verf bladdert ervan af en de deurknoppen zien eruit alsof ze eraf vallen zodra je ze aanraakt. ‘Volgens mij zat die brief vol met bullshit.’
Ik rol mijn ogen naar Gorgio. ‘No shit sherlock.’
‘Hee!’ Hij pruilt en kijkt me met puppyogen aan. Ik rol alleen maar mijn ogen en loop een stukje verder de hal in. ‘Er staan hier geen kamernummers of zo,’ mompel ik zachtjes.
‘Hoe weten we dat die deuren open zijn? We hebben geen sleutel,’ zegt Quinty.
‘Dude. Heb je die deuren gezien?’ zegt Gorgio spottend, ‘die vallen zo uiteen. Je hebt geen sleutel nodig.’ Ik loop stug door en kom uiteindelijk bij de laatste deur van de gang, recht tegenover eenzelfde trap als de eerste. Deze lijdt echter naar de tweede verdieping. Nadat ik de trap heb geobserveerd, draai ik me naar de deur. ‘Jongens!’ roep ik, ‘deze deur ziet er nog redelijk uit. Laten we deze kamer nemen.’
Met grote ogen kijkt de jongen neer op de groep. Zijn ooit levendige hart, geeft een klein sprongetje bij het zien van het roodharige meisje en hij zakt dichter naar de grond. Hij zorgt ervoor dat hij onzichtbaar blijft en kijkt toe hoe Perrie de groep laat schrikken met haar gegil. Als hij echter de uitdrukking op het gezicht van het roodharige meisje ziet, besluit hij dat hij er alles aan zal doen haar te beschermen tegen de gruwelen van het huis.
‘Ik wel,’ zeg ik. Mijn stem klinkt vast, maar mijn hand trilt als ik hem naar de knop breng. Mijn hand maakt contact met het koude oppervlak van de knop en we houden onze adem in. Er gebeurd niks.
Opgelucht trek ik met een ruk de deur open, waarna we allemaal gillen en ons op de grond laten vallen als een grote groep vleermuizen tevoorschijn komt. ‘Mijn haar!’ roept Gorgio.
Nog een gil verlaat de groep, gevolgd door een dramatisch gejammer en de zin; ‘Mijn telefoon!’
We vallen allemaal stil en kijken Elizabeth aan. Ze bloost en gaat in kleermakerszit op de marmeren vloer zitten. ‘Ik ehm nu kan ik ehm geen facebook meer checken.’ Ze wijst met een pruil naar haar telefoon, die in het kleine fonteintje achter het beeld ligt. ‘Misschien doet hij het nog?’ zegt Belle zachtjes. Even is het stil en dan schud Ruben zijn hoofd. ‘Iphones zijn niet bepaald bestand tegen een grote vloed water zoals in de fontein.’
Elizabeth pruilt en Ruben slaat een arm om haar schouder (iets waarvan mijn mond open valt, want Ruben?! Met zijn crush?!). ‘Maak je niet druk, je mag mijn telefoon wel gebruiken.’
Hij voelt in zijn zakken, waarna zijn ogen groter worden. ‘Hij is weg.’ We grijpen allemaal naar onze zakken, maar niemand van ons heeft zijn telefoon nog. Krijsend vliegen een stuk of zes vleermuizen over onze hoofden, waarna gekletter volgt. Zes paar telefoons knallen uiteen op de marmeren vloer. Voordat we kunnen reageren, klinkt er een trillende stem. ‘Guys.’ Adriana wijst naar de vleermuizen en we kijken op. Een voor een vliegen de beesten door de dikke houten deur, waarna ze zijn verdwenen.
‘Ik wil hier weg. Nu,’ zegt Ruben. Hij springt op en rent naar de houten deur, waar hij wanhopig aan de dikke, koperen knoppen trekt. ‘Jongens, help me.’ We springen allemaal op en rennen richting de deur. Ons gewicht verdelen we over de twee knoppen en we trekken. De deuren bewegen echter geen centimeter. ‘Fuck. Volgens mij zitten we opgesloten,’ zegt Gorgio. Hij gaat door zijn haar en zucht. Vervolgens slaat hij zijn hoofd een paar keer tegen het verweerde hout van de deur. ‘Waarom -tonk- moet -tonk- ons -tonk- dit -tonk- gebeuren?’
We halen onze schouders op en Belle trekt Gorgio zachtjes bij de deur weg. ‘Doe jezelf geen pijn, G.’ Hij zucht diep en knikt. ‘Dank je Bell.’ Ze glimlacht lichtjes en loopt dan terug naar de plek waar we onze rugzakken hebben laten staan. In kleermakerszit gaat ze zitten en pakt een drink zak, waarna ze een slok van haar water neemt. Elizabeth en Ariana volgen haar en uiteindelijk lopen ook Quinty, Gorgio, Ruben en ik naar de rugzakken. We zakken allemaal neer op de gladde, marmeren vloer en zijn stil.
Na een tijdje staat Gorgio op en rekt zich uit. ‘Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben toe aan slaap.’ We knikken allemaal en staan op, onze rugzakken met ons meenemend. ‘De kamers zijn boven neem ik aan?’ vraagt Ruben.
We kijken elkaar even aan en ik haal mijn schouders op. ‘Lijkt me van wel.’
‘Laten we gaan dan!’ Elizabeth zet koers richting de grote, elegante trap en zet haar voet op de eerste trede. ‘Kom da-‘ Haar stem wordt overtroffen door een hoge, harde gil en we grijpen allemaal naar onze oren. Vanonder Elizabeths voet komt een gedaante tevoorschijn. Haar mond is wijd open, ogen zwarter dan Ariana’s haar. Ze steekt haar handen uit naar Elizabeth en opent haar mond wijder, waarna ook de gil luider wordt. Pas als ze haar handen om Elizabeths keel sluit beginnen we met zijn allen te gillen. Elizabeth schreeuwt het hardst en zet een paar stappen achteruit, waarop de gedaante met een luide jammer verdwijnt. Onze schreeuwen echoën na in de hal en langzaam halen we onze handen van onze oren. ‘Wat de actual fuck was dat?!’ roept Ruben luid. Zijn stem trilt en slaat over en hij ziet wit. Niemand van ons geeft antwoord, maar onze witten gezichten spreken boekdelen. Dit had niemand verwacht.
Als iedereen wat is gekalmeerd, staat Belle op. ‘Ik wil wel heel graag slapen.’ We knikken allemaal en ze loopt richting de trap. Ze slaat de eerste trede over en stapt op de tweede. Iedereen houdt zijn adem in, maar er gebeurd niks meer. Opgeluchte zuchten klinken vanuit onze groep en we volgen Belle de trap op, allemaal de eerste trede overslaand. De hal waarin we terechtkomen is vervallen. Behang hangt in lange slierten van de muren en de verscheidende kandelaars zijn verroest. Het tapijt is versleten en op sommige plekken kan je de vloer erdoorheen zien schemeren. De deuren van de kamers zijn er niet veel beter aan toe. De verf bladdert ervan af en de deurknoppen zien eruit alsof ze eraf vallen zodra je ze aanraakt. ‘Volgens mij zat die brief vol met bullshit.’
Ik rol mijn ogen naar Gorgio. ‘No shit sherlock.’
‘Hee!’ Hij pruilt en kijkt me met puppyogen aan. Ik rol alleen maar mijn ogen en loop een stukje verder de hal in. ‘Er staan hier geen kamernummers of zo,’ mompel ik zachtjes.
‘Hoe weten we dat die deuren open zijn? We hebben geen sleutel,’ zegt Quinty.
‘Dude. Heb je die deuren gezien?’ zegt Gorgio spottend, ‘die vallen zo uiteen. Je hebt geen sleutel nodig.’ Ik loop stug door en kom uiteindelijk bij de laatste deur van de gang, recht tegenover eenzelfde trap als de eerste. Deze lijdt echter naar de tweede verdieping. Nadat ik de trap heb geobserveerd, draai ik me naar de deur. ‘Jongens!’ roep ik, ‘deze deur ziet er nog redelijk uit. Laten we deze kamer nemen.’
Met grote ogen kijkt de jongen neer op de groep. Zijn ooit levendige hart, geeft een klein sprongetje bij het zien van het roodharige meisje en hij zakt dichter naar de grond. Hij zorgt ervoor dat hij onzichtbaar blijft en kijkt toe hoe Perrie de groep laat schrikken met haar gegil. Als hij echter de uitdrukking op het gezicht van het roodharige meisje ziet, besluit hij dat hij er alles aan zal doen haar te beschermen tegen de gruwelen van het huis.
.
.
.
.
Reactie = Melding
Reacties:
Pam pam pammm 0.0
Dat laatste stukje ....?