FanFic.nl

Relice's story

Daveth's morning.

"DAVETH!" een schreeuw vlakbij haalde hem niet zachtzinnig uit zijn slaap. Kreunend draaide hij zich op zijn rug.
"Donder op," gromde hij en trok de deken weer over zijn hoofd.
"Ma, wil dat je opstaat." de stem van zijn twee jaar jongere broertje Jackie hamerde in zijn bonzende hoofd.
"Ik zei, sout op!" nu opende de zestienjarige jongen zijn ogen. Jackie stond aangekleed en wel aan zijn voeteneind. Zijn haar zat zelfs in een scheiding. De blik op zijn gezicht was arrogant en liet blijken dat hij hier liever niet was.
"Al goed, dan krijg je maar weer gedonder." Jackie haalde arrogant zijn schouders op en verliet Daveth's slaapkamergedeelte. Kreunend graaide de zwart-blauwharige tiener naar zijn wekker, verdomme, pas half acht! Hij rolde zich weer op zijn zij. Waar haalde zijn familie toch die energie vandaan om zo belachelijk vroeg op te staan!
Beseffend dat hij nu toch niet meer kon slapen sloeg Daveth verslagen de deken opzij. Wreef even in zijn ogen en stond toen nog wat wankelend op. Hij liep naar zijn raam en opende de donkerpaarse gordijnen.Het geopende raam liet wat frisse ochtendwind zijn kamer in glippen. Daveth geeuwde, keerde het raam de rug toe en begon kleren voor die dag bijeen te zoeken. Een strakke, met gaten, zwarte spijkerbroek, een paars t-shirt met een band logo van Metalica en een zwart vest met capuchon sierde een paar minuten later zijn lange slungelige lijf.
"Daveth, ben je al op?" Zijn moeders stem klonk door de deur heen.
Daveth gaf zoals gewoonlijk geen antwoord. In plaats daarvan drukte hij op play van zijn speler en REM's nummer, Everybody Hurts, schalde uit de boxen. Hij hoorde zijn moeder weer vertrekken wetende dat hem tot stilte manen geen zin had. Daveth liep naar zijn spiegel en begon zorgvuldig zijn just out the bed look in model te brengen. De blauwe lokken in zijn zwarte haar begonnen te splijten, vanmiddag, na school, zou hij daar verandering in brengen. Tegen de tijd dat hij zijn mascara en eyeliner had aangebracht hoorde Daveth zijn stiefvader met zijn halfbroer, Jackie, vertrekken. Hij verwisselde de muziek, tijd voor wat ruigere muziek. Even rommelde hij door zijn enorme collectie cd's toen zijn oog op een pas gekochte cd viel. Ja, dat was wel een goed album. Joan Jett and the Blackhearts, Bad Reputation. Daveth skipte door naar het nummer Let me Go.

I walk alone with no tomorrow
Woah woe yeah, I do now
And there's a cause for all my sorrow
Woe woe, 'cause of you now
I wake up every mornin'
Sad and lonely, but it's only
That I haven't got the nerve to say it.

Het eerste couplet introduceerde meedogenloos de vroege ochtend in huize Wilkinson-Banner. Van beneden klonken de protesten van zijn moeder, maar de puber negeerde die, terwijl hij zilveren oogschaduw aanbracht over de blauwe heen. Tevreden keek Daveth naar zijn gezicht. Nu waren de sieraden aan de beurt, een lippiercing, een wenkbrauwringetje en een neuspiercing. Dit zorgde meestal voor de dagelijkse ruzies. Maar overstag ging hij niet. Op zoek naar zijn oorbellen, acht ringetjes, drie voor rechts vijf voor links, graaide hij wat spullen voor school bijeen. Nadat hij zijn blauwgeveterde kistjes had aangetrokken vertrok hij naar beneden. Tijd voor een ontbijt.
"Daveth..." zijn moeder zuchtte diep toen ze haar oudste zoon zag. Hij was zo tegenovergestelde van haar. Maar Daveth negeerde zijn moeder en begroete met een dikke knuffel zijn tweelingzusjes Luna en Lune.
De Lulu noemde hij ze samen, hij pakte ze op en zwaaide ze onder zijn armen geklemd in het rond. De Lulu gilde het uit van de pret.
"Daveth, doe in hemelsnaam voorzichtig!" zijn moeder kwam vanuit de keuken binnen met een hete pot thee. Daveth zette zijn halfzusje weer neer.
"Nu ga ik even ontbijten." Kondigde hij met een knipoog aan.
"Nee, mag niet!" Protesteerde Lune en klemde zich aan zijn been vast, "Met ons spelen!" ging haar zusje erin mee en liet zich ook aan zijn been hangen.
"O jee, wat nu? Ik moet nog ontbijten. Anders val ik straks flauw omdat ik niet gegeten heb." zei hij met een zielig gezicht.
"Nee, ga maar ontbijten!" de tweeling begon hem richting de ontbijttafel te duwen.
"Echt?" zogenaamd opgelucht veegde hij zijn voorhoofd af.
"Gelukkig maar!" Vrijwillig liet hij zich naar de tafel duwen.
"Snel wat drinken, want ik ben uitgedroogd van het spelen van draaimolen." Knipoogde hij naar ze. Luna giechelde om de sinaasappelsnor die haar oudere halfbroer nu had. De pulp van sap was op zijn bovenlip blijven kleven.
"Je hebt een snor!" wees Lune, "Een snor? Net als de kerstman?"
"Nee! Net als the Yellow Clown!" de tweeling wipte enthousiast op en neer op hun stoel.
"O, maar ik ben geen clown..." beteuterd keek Daveth scheel naar zijn bovenlip.
"Moet ik hem maar afscheren? Straks wordt The Yellow Clown boos." de tweeling knikte instemmend.
"Oke, daar gaan we," met een servet scheerde Daveth zijn pulpsnor af.
"Zo, nou ben ik weer Daveth."
"Ja, ga je nou weer met ons spelen?"
"Nog niet, eerst moet ik nog een boterham eten, zal ik er jam op doen?"
"Ja, met chocopasta!" Luna giechelde toen haar broer hun verzoek inwilligde. "Hm," zei hij al kauwend, "Dat, is best lekker!" hij keek verbaasd naar zijn boterham. De Lulu giechelde om zijn reactie waarna ze ieder een hapje van zijn boterham kregen, en knikte instemmend.
"Dat," verkondigde de punker, "gaan we vaker doen!" de laatste hap werd doorgeslikt.
"Daveth, je moet gaan anders mis je de bus," zijn moeder probeerde tot haar zoon door te dringen maar die negeerde haar volkomen.
"Zo, buikje vol!"
"Ga je nu weer met ons spelen?" zeurde Lune bedelend.
"Vanmiddag weer, goed?"
"Waarom dan pas?" Luna hing aan zijn arm en hij zwaaide haar een rondje, "Omdat ik nu naar de grote school ga."
"Met de bus?"
"Met de bus."
"Stom!" de Lulu keek boos.
"Dat weet ik, maar er is niks aan te doen!"
"Je kant toch ook niet gaan?" vroeg Luna hem met een sip gezicht.
"Nee, dat kan niet, ik moet leren hoe ik vanmiddag met jullie kan spelen." Antwoordde Daveth met een serene glimlach. Hij knuffelde zijn zusjes nog eenmaal en sloot toen de voordeur. Bij het woonkamerraam blies hij nog een luchtkusje alvorens zich naar de bushalte aan het einde van de straat te begeven.
De bus kwam zojuist aanrijden, en Daveth stapte in, als enige, in alle rust. "Een beetje sneller mag wel Walkinson!" riep een bekende stem van achterin. Daveth keek op, en zag een jongen met een paarse kort geschoren hanenkam grijnzen, en slingerde zich door de rijdende bus, tot hij bij hem was.
"Had je wat, Bexter?" vroeg hij met een sarcastische grijns terwijl hij zich op de andere zitting liet vallen.
"Ja, jou." klonk het droog.
"Sorry, ik heb al een lover." De jongens lachten luid. Beiden wisten de Lover van Daveth een leugen was. Maar dat hoefde de buitenwereld niet te weten.
Ze hadden geluk, de stoplichten op weg naar het centrum stonden op groen, en al snel drukte Jimme, de hanenkam jongen, op het stopknopje en stapte de twee punkers uit, samen met een aantal andere jongelui, die hen compleet negeerde. Net zoals zij hen voor lucht aanzagen.
"En, hoe was het gisteravond?" vroeg Jimme terwijl ze het parkeertrein van de school opliepen.
"Best crap," was het korte antwoord. Daveth trok de capuchon van zijn vest over zijn hoofd en ontweek een paar rugbyspelers.
Een gewone schooldag was weer begonnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.