FanFic.nl

Relice's story

A Funeral and Removed.

"Rawanda! Schiet eens op! De auto staat te wachten!" De stem was zo bekend en toch klonk hij voor het twaalfjarige meisje als een vreemde.
"Kom, we gaan," zei ze tegen het kleine meisje met de blonde pijpenkrullen, dat tegenover haar op de grond zat.
"Wil niet, papa is boos." ze stribbelde tegen.
"Ik weet het, maar hij is boos op mij, niet op jou." Rawanda pakte haar vierjarige zusje op en droeg haar naar de gang, daar trokken ze hun jassen aan, en liepen naar buiten, de vrieskou in.
"Zijn jullie daar eindelijk!" Haar vader, een grote, kalende, dikke man, stond tegen de auto geleund en trommelde ongeduldig op het dak van de auto. Rawanda negeerde het en hielp Cloë instappen. Ze schoof er zelf direct bij. John, zoals haar vader werd genoemd stapte een deur verder in, de limo, gehuurd voor de begrafenis, was immens en luxe. Haar broer en zus zaten achterin. Zo te zien niet blij met het gezelschap van hun vader. Rawanda klikte haar gordel dicht en hield de hand van haar kleine zusje vast. Die begreep nog niet helemaal wat er gebeurde, en vond de limo maar wat spannend. Rawanda keek naar buiten. Ze reden langs haar school, kinderen wezen. Zouden ze weten dat zij erin zou zitten? Waarschijnlijk niet.
Een paar minuten later waren ze er. Zwijgend stapte het verscheurde gezin uit. De Limo reed naar een parkeerplaats even verder op en zou daar wachten tot de dienst in de kerk voorbij zou zijn. Zwijgend liepen de vader, de zoon en de drie dochters de kerk in. De zaal zat halfvol, maar meer zouden er ook niet komen. Zwijgend liepen ze naar voren. De priester kwam de verhoging op, hij heette hen welkom, al was de bijeenkomst volgens zijn woorden een verdrietige gebeurtenis. Rawanda geloofde er geen snars van dat die man echt verdriet had om de dooie in de kist voor hem. Ze wende haar blik af en hield Cloë rustig. Toen de man klaar was vroeg hij beleefd of er nog anderen waren die iets wouden zeggen. En voordat haar vader nee had kunnen zeggen was Rawanda al opgestaan.
"Ja, ik." zei ze helder. Er klonk gemompel in de zaal. Niemand kende haar goed, ze was altijd al een stil meisje geweest. Ze fluisterde wat met de priester, en verstelde de microfoon voor haar zelf. Rawanda haalde diep adem, knikte naar de geluidstechnicus en wende zich tot het publiek.
"Ik ga een liedje zingen. Een liedje dat veel betekende voor mijn moeder, en nu veel betekent voor mij. Rust zacht mama," Rawanda knikte een tweede maal en de muziek begon te spelen.




Ze sloot haar ogen, en kleine tranen gleden over haar bleke gezicht.
"Ik hou van je, mama." zei ze met trillende stem en verliet het podium, en werd opgevangen door Cloë en haar oudere zus Isabelle.
Kort erna was de dienst voorbij en droegen de kistdragers de kist naar buiten. Ze werden op de voet gevolgd door de familie, en vervolgens door de bezoekers. Het kerkhof lag aan de overkant van de weg. En de stoet werd hier en daar opgebroken door passerende auto's.
Op het kerkhof ergens achteraf lag een begraafstuk al open. De kist werd op de graflift gelegd.
"Moge de ziel de weg naar de hemel vinden. Moge de liefde haar begeleiden tot in de eeuwigheid. Rust in vrede. Bij de naam van de Vader die in de hemelen zijt." een andere priester begeleidde de buitendienst. Het gezin strooide de eerste schepjes zand op de nu naar beneden gelaten kist. De aarde werd er opgegooid. De grafsteen werd geplaatst en de bloemen gelegd. Rawanda wou als laatste toen iedereen al wegliep nog afscheid nemen. Alleen Cloë en Isabelle bleven op haar wachten, maar wel van een afstandje.
"Het spijt me mam, maar het zal lang duren voordat ik weer kan lachen. Ik zal je missen. Ik zal voor Cloë zorgen. Stuur je af en toe een berichtje hoe het daar gaat?" Rawanda legde haar fotolijstje met Gone too soon neer, en zette er een klein lichtbruin knuffelbeertje ernaast.
"Dit is niet jouw knuffelbeer, maar wel een soortgelijke, gewoon dat je niet alleen zult zijn. Lola zal je missen mam," Nu werden de tranen haar te machtig en bijna rennend verliet Rawanda het graf.




De boot meerde eindelijk aan in de haven van LA. Het had een maand gekost om van Amsterdam naar Los Angeles te komen. Een maand die voor het veertienjarige meisje een regelrechte ramp was geweest. Totaal afgesneden van haar vrienden, weg van school, weg van de bekende straat. En nu zouden ze naar een nog veel engere plek gaan. Een waar ze nog minder veilig was.
Zwijgend nam ze de kleine Cloë aan de hand en liep achter haar broer en vader aan naar beneden. Alle spullen lagen al in de auto, Rawanda zuchte toen Cloë nog een keer over de reling keek.
"Kom, we moeten gaan," zei ze en Cloë knikte ernstig. De zware brandveilige deur naar beneden viel met een bons achter hen dicht. Vele voetstappen weerklonken door de metaalachtige gangen. Cloé bleef dicht bij haar zus. Rawanda wist inmiddels precies waar hun auto stond anders was ze waarschijnlijk hopeloos verdwaald. Zwijgend stapte de twee zusje achterin. De enige die aan deze onderneming voordeel trof was haar vader. Nu reden de auto's een voor een het wegdek af. Voor hen reed een witte limo, en Rawanda zei er niks over, maar wist dat het de ster David Bowie was, ze had inmiddels zijn handtekening en zelfs met hem gesproken. Alleen Cloë wist ervan. Bij hun broer konden de twee zusjes niks kwijt want dan wist een minuut later hun vader alles. Dit had hen geleerd om samen op te trekken. Zo wist alleen Cloë dat Rawanda een tatoeage had, twee engelenvleugels die tussen haar schouder bladen tot halverwege haar rug liepen, in herinnering van haar moeder.
Langzaam kwamen de auto's in beweging. En reden van het schip af. In de haven van Queensway Bay was het druk, vrachtverkeer, auto's, bagage karren waren maar een klein gros van de chaos. Kruipend in de benauwende hitte van Juli kropen de auto's naar de uitgang. Zo ook een zwarte Volvo. De inzittende zwegen.
Pas toen de klok vijf uur sloeg verliet de auto de haven, en reden ze richting de kern van de wereld beroemde stad Los Angeles. Rawanda die opgegroeid was in Amsterdam wist wat grote steden waren. Maar, de immense stad waar ze nu doorheen reden ging haar verbeelding te boven. Torenhoge flats, en grote hoeveelheid winkels sierden de weg naar het noorden van de stad. Soms moesten ze stoppen voor voetgangers, of gewoon omdat de eeuwige stroom van verkeer vast zat. John trommelde met zijn vingers op het stuur en keek om zich heen, eveneens onder de indruk van de stad. De stilte in de auto was voor het eerst sinds twee jaar niet gespannen maar vermoeid en onder de indruk van hun nieuwe omgeving. Op de boot hadden ze hun avondeten al gekocht, zodoende dat ze niet hoefde te stoppen. En tegen de klok van half zeven verliet de zwarte Volvo de stad en reed het sneller dan voorheen richting Malibu. Rawanda had geprobeerd het op te zoeken in de atlas, maar had het nergens gevonden. De auto zoemde en de vroege avondzon soesde de veertienjarige puber in slaap.



Ze vloog. Ze vloog zonder vleugels. Eerst had ze het gevoel geen lichaam te hebben. Toen ze naar beneden langs haar lichaam keek zag ze dat ze vol zat met witte veren. Ze vloog langs een wolk en dook een beetje omlaag. Ze dreef onder wolken door en zag bergtoppen, bedekt met sneeuw en soms een enkele boom. Ze vloog sneller dan een menige vogel gedaan zou kunnen hebben. Al snel verliet ze de bergen en vloog ze over dorpen en steden. Ze zag de wegen die de woonplaatsen met elkaar verbond. Rawanda ontweek een vliegtuig en vloog over een groep vliegende ganzen heen. Ze herkende de Mount Everest. Ze vloog er overheen en zag grotten van wilde dieren.
Ver beneden haar zag ze boeddhistische Tempels. Toen stak ze de oceaan over, en langzaam zag ze Afrika dichterbij komen. Ze zag de versleten wegen en bossen waarna uitgedroogde woestijnen kwamen. Nog altijd vloog ze door, rechtuit. De Atlantische Oceaan kwam steeds dichterbij. Rawanda sloot haar ogen, maar bleef vliegen zonder vleugels. De luchtstroom veranderde, eerst was hij achter haar geweest, maar nu blies hij haar naar het noorden. Verrast door deze verandering opende Rawanda haar ogen. En wat ze zag verbaasde haar, zo snel had ze toch niet gevlogen? Dat ze Nu al in Amerika zat? Ze liet zich meevoeren door de wind, naar het noorden van Amerika. Al gauw liet ze Colombia achter zich en zette ze onbewust koers naar Mexico. De woestijnen en bergen fascineerde haar. De onzichtbare grens van Californië kwam in zicht. De lucht voelde steeds warmer aan, en Rawanda zag langzaam meer en meer details toen ze de daling in zette. Een beer in een bos, een file op een snelweg, zwarte stipjes in een geel veld. Een daar was een grote stad, aan de vorm te zien was dat Los Angeles. Nu zag ze het enorme straten netwerk van de stad. Maar heel goed in zich opnemen lukte haar niet want nu daalde ze nog verder. En toen vloog ze over boomtoppen heen, als ze haar armen had uitgestrekt had ze de toppen kunnen aanraken. Op een open plek in het bos, die onverwacht voor haar opdook, zag ze wat mensen staan, en herkende haar vader. Plots beseffend dat ze hier al de hele tijd naar op weg was liet ze zich onbewust vallen.




Met een schok opende Rawanda haar ogen. En zat ze rechtop. Verward keek ze opzich heen. Ze reden nog steeds.
“Kunnen we even stoppen?” Vroeg ze naar voren. Verlangend naar frisse lucht. Een bocht. En toen een klap, en werd het zwart voor haar ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.