FanFic.nl

Relice's story

Remain behind & Dancing in the Dark.

"Meneer Walkinson! Het is verboden om in het schoolgebouw te roken!" Verrast keek Daveth op, de rector stond met een boos gezicht en zijn handen in zijn zij hem aan te kijken.
"O, sorry meneer Parks." Daveth begon in de richting van de uitgang te lopen. "Waar denkt u heen te gaan, jongeman?" de stem van de rector deed hem omkijken.
"Naar buiten meneer." Daveth gebaarde met zijn sigaret om duidelijk te maken waarom. De rector was iemand met peper en zout als haarkleur en een bierbuik die schijn liet blijken dat hij meer naar binnen stouwde dan dat hij eraf liet gaan. Daveth wist dat het tegendeel waar was.
"O," de rector liep naar hem toe, trok de peuk uit zijn hand en drukte hem uit. "Wat doet u nu?" Daveth keek de rector verbaasd aan.
"Ik druk je sigaret uit, zodat je Niet naar buiten gaat maar naar je les." De rector wilde weglopen, maar Daveht's antwoord hield hem staande.
"Eh, ik ben de les uitgestuurd." De puber grijnsde verontschuldigend. De rector fronste dreigend zijn dikke wenkbrauwen.
"Waarom deze keer?" De man trachtte een barse stem op te zetten maar faalde daar hopeloos in. Het was weer eens zover.
"Omdat ik mijn huiswerk niet had gemaakt en geen boeken mee had." Het antwoord was zo eerlijk dat John Parks de tiener ongelovig aankeek.
"Waarom vergeet u ze toch telkens, Walkinson?" de rector schudde triest zijn hoofd.
"Geen idee, meneer."
"Nou hoppa loop maar weer mee." de twee mannen, de een ouder en de ander nog jong liepen langs de volle lokalen naar het kantoortje van de rector. De tiener leek zich weinig tot geen zorgen te maken over de straf die hem boven het hoofd hing.
"Je weet wat te doen," mompelde de rector toen ze eenmaal in zijn lichte en ruime kantoor waren. De tiener grijnsde, trok zijn leren jack uit, hing die aan een staande kapstok en liet zijn schooltas aan de voet ervan op de grond ploffen. Liep naar het koffiezetapparaat en liet twee kopjes vollopen. De ene gaf hij aan de rector, de andere hield Daveth zelf. Beide mannen dronken het goedje zonder enige toevoegingen. De rector gewoon omdat hij geen zoetekauw was en Daveth om zijn eigen geheim veilig in zijn lichaam te houden.
Na de koffie naast een ouderwetse pc te hebben gezet starte Daveth het ding op en begon vast met het verzamelen van de papierboxen. Dit zou hij doen totdat de laatste leerlingen de school uit waren. Opnieuw zou hij naar huis moeten lopen of liften.
In de boxen zaten vergeelde documenten van jaren geleden, deze moesten allemaal gedigitaliseerd worden om te voorkomen dat deze verloren zouden gaan. Het enige probleem was dat deze dossiers al vanaf 1717 in bewaring waren gebleven. En daardoor regelmatig onleesbaar geworden, door kriebelig handschrift of doordat de taal dusdanig voor deze tijd was had Daveth moeite om het te ontcijferen. Dit klusje kreeg iedere leerling die moest nablijven.
Met een zoemend geluid kwam de computer op het bureaublad en kon Daveth beginnen met zijn strafwerk. Dit vond hij leuker om te doen dan naar huis gaan. En aangezien zijn hoofd niet naar muziek, ouders, zusjes of vrienden stond was dit een perfect excuus om nergens heen te hoeven. Zo in alle rust begon hij de oude documenten op te slaan in de schoolcomputer.
In de verte luide een kerkklok het eerste avonduur aan en stuurde de rector de puber naar huis. Die wist dat hij de wind van voren zou krijgen als hij daarheen zou gaan. Dus in plaats van naar huis gaan vertrok hij naar het pietluttige centrum van Little Dume. Hij slenterde rond, bekeek de eeuwig saaie etalages van wasmachines, computers of uit de tijd geraakte modezaken. Toen zelfs alle winkels gesloten waren begon Daveth de achteraf straatjes te bezoeken. Onopvallend zoekend naar zijn bron van stoutmoedigheid.
Bij een bespoten met graffiti deur van een nachtclub liep hij kalm naar binnen. De bedompte geur van alcohol en sigaretten benauwden hem allang niet meer. Hij stak zijn hand op naar de barman die zijn duim opstak.
Daveth liep door de ruimte heen, vrijende stelletjes, voornamelijk mannen, ontwijkend en nam plaats aan een ronde tafel waaraan vijf jongens zaten, allen in zwarte leren jacks gestoken. Daveth groette de jongens waartussen hij plaats nam, en vanaf links nam hij de joint aan.
"Waar was je al die tijd, Relice? vroeg de meest bleke van het stel, Sem McDane.
"Eerst strafwerk en daarna rondgeslenterd." antwoordde hij onderwijl zijn standaard biertje krijgend van de barman. En nadat die van de andere nieuwe bestellingen had aangenomen vertrok die weer naar de bar, doende alsof hij de joint niet gezien had. Doende alsof het kleine zakje met wit poeder zout was.
De jongens lachten toen een van heen mee begon te bewegen op het ritme van de radio, Madness, een band uit de jaren van hun ouders jeugd, speelde Nightboat to Cairo. Olijker dan hij in twaalf uur geweest was grijnsde Daveth zijn stem verheffend riep hij richting de bar.
"Yo, George! Zet die radio eens wat harder wil je!?" de barman die George werd genoemd maar eigenlijk Bill heette grijnsde en zet de volume knop open. Tot groot genoegen van zijn klanten. Het feest kon beginnen. Ook al was het maandagavond.
Daveth raakte zijn bewuste depressie kwijt. De drugs nam zijn zorgen, zijn woede, zijn angst volledig weg. En even, voor een paar uur, kon hij vrij zijn.
Madness hielp hierbij, de alcohol steeg naar het hoofd. Serieuze discussies gingen over waarom de spijkerbroek zwart of blauw was. En niet pimpelpaars met roze strepen.
"Kijk, Sem." wees Daveth zijn vriend terwijl ze rondjes draaiden
"Het plafond valt." Sem die zo mogelijk nog verder heen was dan zijn danspartner grijnsde.
"Ja, als een hoepel."
"Hoela hoepen!" juichte de stem van de meest donkere van het stel, Jae. Direct daarop bewogen de vijf jongens zich in een cirkel, sloegen elkaars armen over de schouders en begonnen de Hoela-Hoep bewegingen te maken, onderwijl proberend niet te lachen.
En als vanzelf verzamelde de andere kroeggasten zich bij hen, en werd de radio nog een tikje luider gezet. De dochter van de kroegbaas, Jany, haalde van haar kamer een discolamp en ontstond er een rokerige felgekleurde dansvloer. De klok achter de bar werd straal genegeerd.

Toen uiteindelijk na de klok van vieren luidde en de wijkagent langskwam om te melden dat het nu toch echt gedaan moest zijn, vertrokken de gasten, als beste vrienden, een voor een, of in paren, richting huis. Daveth liep een flink eind met zijn vrienden op, pas bij een kruispunt waar vier auto's stonden namen de jongens afscheid. Sem en Jae stapten in een donkerblauwe Volvo en reden naar rechts. Jimme stapte in zijn truck en stoof de weg naar links op. Wrister en Daveth stapte grijnzend in hun eigen VW. Wrister was een stille jongen met zwarte dreadlocks en een wenkbrauw ringetje waaraan een piepklein kruisje bungelde. Daveth had nooit gevraagd waarom, en Wrister had hem dat dankbaar aanvaard. Zo opvliegend Daveth naar de buitenwereld was, zo stil was zijn vriend. Wrister opende de ramen in de bedompte auto en zette zacht de radio aan. Wat hen bond was de muziek. Beide konden niet zonder. Wrister die cello speelde hield dat angstvallig verborgen. Wel deelden ze regelmatig cd's uit met nieuw uitgaves van klassieke stukken. Beethoven en Schubert waren hun favoriet.
Inmiddels reden ze over de verlichte weg richting de huizen aan de kust. Een bocht om en Wrister stopte.
"Zie je later,Wrister." groette Daveth zijn vriend die zijn hand op stak en gas gaf. Daveth grijnsde en liep naar de overkant van de straat en nadat hij zijn rugzak op zijn rug geslingerd had klauterde hij muisstil langs de muur omhoog. Lande zacht op zijn balkon en sloot diens deuren achter zich. Zijn kisten liet hij achter bij het raam, Stil trok hij zijn kleren uit en dook onder zijn laken, nu al waren gewone dekens veel te warm. Zodra zijn hoofd en kussen raakte zeilde hij weg naar dromenland. De alcohol, drugs en toestanden van die dag waren weer voorbij.

De vrienden van Daveth en meer:
Sem is de rechter
Jae
Jany
Jimme
Wrister without piercing

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.