FanFic.nl

De gevallen engel

Verleiding

In haar gedachten sprak ze al liefkozend tegen me, ik kon het bijna horen. Ik meende haar te horen denken dat ze me zo leuk vond, mijn hart maakte een gelukzalige sprong en de zenuwen gierden door mijn fysieke lichaam. Dit was intens, hadden alle mensen deze emoties? Het verliefd zijn duizelde en verwarde me compleet. Mijn collega-engelen blokkeerden de toegang van de hoorbaarheid van haar gedachten zodanig met geruis en gekrijs, dat ik een schelle hoofdpijn ervoer. Ze knoeiden G%&%# domme met mijn hoofd! !@#$ De menselijke gevoelens van frustratie, ergernis en verlangen stroomden door mijn aderen. Met de hoofdpijn die mijn hoofd leek open te breken, wilde ze mijn hevige liefde overstemmen. Het zou ze niet lukken, ik had mijn keuze al gemaakt. En met deze keuze verdween binnen 3 afschuwelijke seconden het akelige gekrijs in mijn hoofd. Zonder dat ik het door had gehad, had ik van de pijn mijn sierlijke ogenschijnlijke pianohanden voor mijn gezicht gehouden. Het meisje keek naar me. Zonder na te denken besloot ik haar aan te spreken. "Excuus daarvoor, ik zag er vast vreemd uit," een sukkelige openingszin voor een engel dacht ik, om vervolgens te vervolgen:"ik kreeg ineens een hoofdpijn aanval." Het meisje glimlachte en was schijnbaar te verlegen om terug te antwoorden. Het leek alsof ze wél wilde, maar hier niet toe in staat was. Mijn collega-engelen hadden vast haar vermogen om te spreken stil gelegd. Ik vervloekte hen binnensmonds totdat ze tot mijn grote vreugde zei: "Dat lijkt me vervelend, je zag er trouwens niet vreemd uit hoor."
Nu moest ik doorgaan met converseren, dit was mijn kans! Ik zou nimmer deze kans laten voorbij gaan. Ik wist niet welke consequenties gebonden waren aan deze daden. Tot zover had ik geen schokkende acties ondernomen, behalve dat ik tot in mijn diepste essentie intens veel liefde voelde voor deze jonge vrouw. Ik kende haar niet in termen van tijd en ervaring dat ik met haar had doorgebracht, maar ik kénde haar wel. Dit was waarachtig de allermooiste ziel die ik ooit had ontmoet. Ze was menselijk, maar voor mij was ze een bovenaardse engel. Ze was zo bekend, en toch zo vreemd voor me.
Ongemakkelijk schraapte ik mijn keel, ze leek iets tegen me te willen zeggen.
"Waar moet je heen?" vroeg ik. "Ik ga naar huis, de bus komt over vijf minuten." Zei ze, met een treurige ondertoon. Het klinkt extreem, maar innerlijk huilde ik. Ik wilde over vijf minuten geen afscheid van haar nemen. Ik mocht haar nooit meenemen, dat zou immers haar dood betekenen. Dit meisje kende me niet en had vast familie en vrienden die om haar gaven. Als ik haar mee zou nemen, zou ik gestraft worden en zouden onze wegen alsnog gescheiden worden. Als ik hier zou blijven, zou dat betekenen dat ik sterfelijk zou worden. Hetgeen ik al eens eerder had gehoord; het was een zeldzaamheid, maar een enkele engel kiest ervoor als mens verder te gaan leven. Het zou geen moeilijke keuze zijn.
"Waar ga jij heen?" vroeg ze mij. "Ik ben er nog niet zeker van waar ik heen ga." zei ik terug. "Oh," antwoordde ze.
Ik voelde me onhandig en knullig; gevoelsmatig was ik totaal onervaren in het voeren van koetjes en kalfjes gesprekken. Met deze sociale vaardigheden had ik totaal geen ervaring. Ik kon tot dusver bijna alleen telepathisch communiceren en mensen genezen met mijn handen, maar deze mogelijkheden hadden de collega-engelen geblokkeerd. Ze wisten dondersgoed dat er hevige spanning in de lucht heerste en dat ik op het punt stond mijn hele identiteit op te geven. Ondanks mijn onhandige sociale gedrag, perste ik er nog een broodnodige vraag uit: "Hoe heet je eigenlijk?" Ze leek zeer gelukkig te zijn dat ik dit haar vroeg; haar ogen fonkelden en haar lippen krulden omhoog. Ze antwoordde: "Aurélie, ik heet Aurélie." Ze beefde, als ze maar een kleine percentage voelde van wat ik voelde, was ze ook enigszins verkikkerd op mij. "Hoe h-heet j-jij?" Ik was blij dat ze me dit vroeg; het punt was dat ik officieel geen naam had als mens zijnde. Ik kon er wel eentje verzinnen, maar besloot het toch maar bij mijn engelen naam te houden. "Mmm Aurélie, wat mooi.." Zwijmelde ik per abuis hardop. Ik herstelde me snel en antwoordde: "Ik heet Anaël."
Ze leek niet weten wat ze moest zeggen en keek voor zich uit. Ze was zo schattig, en timide! Ik moest de neiging om haar vast te houden en in mijn armen te nemen, zwaar onderdrukken.

En toen ging het finaal mis... Zonder na te denken smeekte ik haar haast: "Kan ik je verleiden om met me te slapen?"

Reacties: