FanFic.nl

De gevallen engel

Aurélie's keuze

God Oh God, wat mij nu boven het hoofd hing! Dit was ondenkbaar en bovenal schaamteloos. Een boodschapper die een jong meisje een dergelijk voorstel doet, zou er niet goed van af komen. Ik wilde het opgeven voor een persoon die ik amper twee minuten kende. Het kon me eigenlijk weinig tot niks schelen; ik had alles over voor Aurélie.

Dit was ten zeerste verboden, een boodschapper die een meisje vraagt het bed te delen. Stel je eens voor hoe verkeerd dit is. Dit viel niet te rechtvaardigen.
Voor een engel was dit buitengewoon strafbaar. Als een ‘normale’ man dit aan een vrouw vroeg, had de man een klap in zijn gezicht kunnen verwachten, een duidelijke “NEE!” te horen gekregen en misschien ook wel een straatverbod kunnen verwachten.
Aangezien ik geen normale man was, en bovenal onweerstaanbaar aantrekkelijk, was dit geen vraag, het was bijna een feit.

Ik kon alles voor elkaar krijgen. Ik wist dat ik alles in huis had, om Aurélie te bekoren, ik kon haar ogen lezen en had daardoor toegang tot al haar verlangens en zielsgeheimen. Engelen hadden een onbeschrijfelijke aantrekkingskracht op mensen; je kan niet anders dan van engelen houden of verliefd op hen worden.
Aurélie keek me gechoqueerd aan, geleidelijk aan werd haar blik zachter, ze had geen zin meer om aan alle verwachtingen te voldoen en zich nog sociale conventies te houden. Tegen beter weten in wilde ze toestemmen, omdat ze van me hield. Ik begrijp dat dit moeilijk is om te begrijpen.

Haar hart zei ‘Ja,’ maar in haar ogen zag ik een kleine aarzeling.
Plotseling werd ik zelf vervuld door onzekerheid, toen zich er een te lange stilte voordeed. Ik was verdrietig, ik voelde me stom. Maar ik kon haar toch niet laten gaan, wetend dat ik haar NOOIT meer zou zien? Wetend dat er een ander leven op haar wachtte, vol schijn en vermeende liefdes. Geen van hen, zou van haar houden zoals ik. Maar ik moest haar op zijn minst, de keuze aanbieden om voor mij te kiezen. Als ik het niet zou vragen, zou zij nooit de ware liefde ervaren. Verliefdheid maakte me waanzinnig, al het verstand was weggevlogen. Ik wilde haar beminnen, maar veel tijd zou ik niet hebben. Mijn collega-engelen zouden spoedig ingrijpen. Dit stond niet in de blauwdruk, dit was niet voorbestemd of enigszins het plan. Ik was er om te dienen, maar ik koos voor Aurélie.
Ik slikte een brok weg; ik was oprecht verdrietig. Ze was duidelijk niet van plan toe te stemmen; daar was de ijzige stilte te lang voor. Ik had nog nooit iets geprobeerd en had nog nooit een blauwtje gelopen.
Ik wende me tot Aurélie en zei: “Het spijt me Aurélie, dit is ronduit een ridicule vraag.” Ze glimlachte naar me, waardoor ik aangemoedigd werd te zeggen: “Ik heb heel weinig tijd, maar ik wil je heel graag leren kennen. Zit dat erin, denk je?”
Ze keek me recht aan en haar armen hingen losjes langs haar lichaam. Ze friemelde aan haar ring, en zei terug: “Jeetje, je bent wel erg direct! Maar ik zou je ook graag leren kennen.”
Ik was zo blij met haar antwoord dat ik dichter bij haar ging staan, totdat ze ongeveer nog maar 25 cm van me verwijderd was. Ze was ongeveer 1.65 lang, ik was waarschijnlijk 25 cm langer. Van dichtbij was ze bloedmooi, ik wilde haar meer dan ooit hartstochtelijk kussen.
Ze leek kwetsbaar maar niet bang. Ze bleef staan en onderdrukte een zenuwachtige lach.
Daar kwam de bus, ze leek het niet op te merken. “Volgens mij heb je de bus gemist,' zei ik. "Zal ik je maar naar huis brengen?”
"Ik wil eigenlijk niet naar huis." Zei ze.

Reacties: