FanFic.nl

Flashing Figures

oo5.

Parijs, 1892

Christine had al twee dagen geen woord gezegd en om eerlijk te zijn, was ik haar daar dankbaar voor.
De stem van hém had me gelukkig eindelijk alleen gelaten en ik probeerde te vergeten wat ik gezien en gehoord had. Maar de muziek. De muziek die ik bleef horen in mijn hoofd en die me zelfs in mijn slaap niet alleen liet. Na de dreigende brief van hém, was bekend geworden dat Christine niet de hoofdrol zou zijn in de volgende opera, maar de oudere bekende diva Carlotta Guidicelli. Ik was er zeker van dat er iets mis zou gaan met het eerste optreden, maar probeerde daar zo min mogelijk aan te denken. Ik hoopte gewoon dat na de maand die zou gaan verstrijken, de muziek mijn hersenen verlaten zou hebben.
Maar de eerste nachten werden weken en de weken werden een maand. Zijn muziek had mijn gedachtes overgenomen. Langzaam begon ik aan de slapeloosheid te wennen en droomde vaak weg bij het deuntje in mijn hoofd.
De eerste avond van de nieuwe Opera Il Muto brak aan en de zenuwen namen toe.

'Meg,' verbaasd keek ik op, Christine had al een maand bijna geen woord gesproken.
'Ja?'
'Ik ben nerveus.' Mompelt ze en slaat haar ogen neer. Geruststellend leg ik mijn hand op haar arm en glimlach.
'Zelfs als je niet mag zingen, ben je duizend keer beter dan Carlotta.' Antwoord ik, met een boze blik naar de arrogante diva, die aan de andere kant van de coulisse staat.
Christine lacht en haar gezicht licht eindelijk weer eens op.
'Dankje.'
We glimlachen en ik ga verder met het strikken van de lange linten aan mijn spitzen.

Alles lijkt goed te gaan tijdens de eerste acte. Het publiek lacht en ik geniet van de warme lampen die me laten zweten en mijn spieren die zich aanspannen als ik spring. Dan barst de hel los.
'Had ik niet geïnstrueerd dat box vijf leeg moest blijven voor mijn gebruik?!" Klinkt zijn stem bombastisch door het theater. Het lijkt van alle kanten te echoën en ik sla mijn hand voor mijn mond.
''Hij is het,' fluistert iemand naast me, 'het spook van de opera.'
Onze diva besluit door te zingen en de harde stem te negeren, maar bij de eerste hoge noot die ze maakt, kwaakt ze als een kikker.
Wederom sla ik mijn hand voor mijn mond, dit keer om een giechel te smoren. Christine kijkt echter verschrikt, als de managers haar mee het voetlicht in trekken nadat Carlotta van het podium is afgerend.
'Dames en heren, we vragen een paar minuten geduld van u. De voorstelling zal worden voorgezet met Christine Daae in de hoofdrol. In de tussentijd kunt u geniet van het ballet uit act drie.'
Ik trek mijn wenkbrauwen op, act drie? Nu?!
Mijn moeder wenkt me de coulissen in en duwt mijn kostuum in mijn hand.
'Omkleden en het podium op.' Zegt ze, terwijl ze haast angstig om zich heen kijkt. Ik knik en ben binnen een minuut weer op het podium.
Ik ga helemaal op in mijn dans. Hak, teen, een sprong, en pointe. Mijn spieren spannen en ontspannen zich op het ritme van het lied dat speelt vanuit de orkest bak. Ik laat me optillen door één van de mannelijke danser en als ik de grond raak...
Ik gil.
Met een vreselijk kraak is het lichaam van Joseph Buquet voor mijn voeten geland, touw om zijn nek, zijn ogen in doodsangst. Hard gelach gemengd met gegil en gekrijs van afschuw klinkt door het theater en mijn stem stokt in mijn keel, waarna ik het podium af ren.

Hyperventilerend ren ik naar het dak van het opera huis. Het is koud en ik sla snel mijn armen om me heen, terwijl ik me op het randje van een standbeeld neerzet. Langzaam word mijn gehijg minder en kan ik weer normaal adem halen. Het beeld dat voor mijn ogen danst maakt me misselijk en ik duw mijn handen in mijn gezicht terwijl ik het probeer te verdringen.
Plotseling hoor ik twee stemmen op het dak.
'Waarom heb je me hier heen genomen?' Zegt de stem van een man.
'Neem me niet mee terug!' Hijgt de stem van Christine, in doodsangst.
Ik trek me stilletjes terug achter een standbeeld, niet in de stemming om met de twee te praten. Ik schrik als ik een gedaante naast me voel en wil gillen.
Een zwarte handschoen verschijnt voor mijn mond en drukt het geluid weg.
Angstig blijf ik staan en kijk naar de scene die voor mijn neus ontplooid.
'Raoul, hij heeft hem vermoord! The Phantom!'
De man lacht schamper, 'Dat is een mythe.'
Christine lacht hysterisch, 'Ik heb hem gezien. Hij nam me mee naar zijn duistere wereld. De muziek was er prachtig.' Even lijkt ze weg te dromen, maar dan slaat ze haar ogen op.
'Zijn gezicht was vreselijk, maar in zijn ogen.. Al het verdriet van de wereld.'
Langzaam beginnen tranen op te wellen in haar ogen en ik voel de hand om mijn arm dichtknijpen in frustratie. Ik piep van de pijn en meteen wordt de grip minder.
'Sorry.' Fluistert de stem in mijn oor, op gebroken toon. Alle bravoure van in het theater verdwenen. Langzaam leg ik mijn losse hand over de zijne heen en kijk hoe Christine en Raoul langzaam naar elkaar toe buigen en elkaar kussen.
'Bij mij ben je veilig.' Zegt de jongeman en ze glimlachen gelukzalig naar elkaar.
Ik maak een schamper geluid en de twee verdwijnen eindelijk door de door.
Langzaam laten de in handschoen gehulde handen me los en kan ik me om draaien om het figuur naast me te aanschouwen.
Het witte masker glimt in het maanlicht en op zijn zichtbare wang glinstert een traan.
'Ik gaf haar mijn muziek.' Fluistert hij tegen niets in het bijzonder en zijn handen ballen tot vuisten, 'Ik deed het voor haar.'
Ik geef een klopje op zijn arm, 'Kom monsieur,' ik kijk ongemakkelijk rond, 'ze is gewoon geschrokken.'
Ik scheur een stukje stof van mijn jurk af en bied het hem aan om zijn tranen te drogen.
De man kijkt me verbaasd aan, maar neemt het dan toch uit zijn handen.
'Merci, Meg.'
'Geen probleem, monsieur fantôme.'
Hij glimlacht waterig en geeft het stukje stof terug na ruw langs zijn ogen geveegd te hebben.
Het is lang stil en beiden kijken we over de stad uit. Minuten gaan voorbij.
'Ik denk dat het verstandig is als je terug naar binnen gaat.' Zeg ik tegen de man naast me.
'Pardon?'
'En ik wil niet meer dat je in mijn oor fluistert of stiekem brieven in mijn zak steekt.' Zeg ik dapper.
Een halve lach siert zijn nog steeds door tranen bedekte gezicht en een pluk van zijn zwarte haren valt in zijn ogen.
'De volgende keer dat ik je nodig heb, zal ik je aanspreken.' Antwoord hij en mijn mond valt in protest open.
'Monsieur fantôme, ik wil niet uw..' Ik kijk terug naar hem, maar zie niets meer, 'Boodschapper zijn.' mompel ik.
Boos stamp ik naar de trap die me naar binnen zal leiden en schrik als ik zijn stem hoor.
'Sweet dreams, mademoiselle.'
Ik rol met mijn ogen en zijn gegrinnik dringt mijn gedachtes binnen. Een scheve lach siert mijn gezicht, als ik de hectiek van het theater weer binnen wandel.

Reacties: