FanFic.nl

Family

family problems

'Dus, als ik het goed begrijp, deductie is een wetenschap? Een wetenschap om iemands geschiedenis te achterhalen met enkele details?'
Dit alles klonk zo ongeloofwaardig, het kon niet anders dan dat de vrouw Glenn in de maling aan het nemen was.
'Fascinerend niet? Ik kon het eerst ook niet geloven, tot ik zijn site ontdekte. Een blik op een telefoon en hij wist meteen dat de eigenaar een alcoholverslaving had. En bij die seriemoordenaar die zijn slachtoffers zelfmoord liet plegen. Het laatste slachtoffer had een ongelukkig huwelijk, kon hij gewoon zien aan haar trouwring. Maar weet je, ik kan je vertellen zoveel als ik wil. Je moet het gewoon met je eigen ogen lezen. De persoonlijke blog van Dokter John Watson. Die moet je gewoon lezen.'
Had iedereen leren praten zonder adem te halen? En wie was deze Sherlock Holmes toch? Was hij dan echt zo fascinerend? Dat hij een nuchtere verpleegster kon veranderen in een opgefokte tiener die naar Justin Direction -Of hoe die kerels ook mogen heten- concert mocht.
'Je moet het lezen. Echt een aanrader.' Lachte de vrouw enthousiast, en ging toen weer terug naar haar verplichtingen.
'Waar mensen zich mee bezig houden.' Mompelde Glenn geamuseerd, terwijl hij vlug naar de kleedkamer liep om zich om te kleden. Blijkbaar wou hij wel erg snel vertrekken, want hij deed zijn jas zo wild aan dat zijn smartphone er uit viel.
'Een echte aanrader, lees hem gewoon.' Weerklonk de stem van de verpleegster door zijn hoofd. Ah ja, waarom eigenlijk ook niet? Vlug een blik werpen kon echt geen kwaad.




Twee uur later

Vlug een blik werpen, of toch niet. Glenn had er geen flauw idee van of de verhalen die hij las, maar desondanks was hij er zo door in beslag genomen dat hij, in plaats van meteen naar huis te gaan, een plekje in de cafetaria had opgezocht waar hij rustig kon verder lezen over A Study in Pink, The Geek Interpreter en The Six Thatchers.
Ik dacht dat wat hij gedaan had echt slim was, maar Sherlock beschreef het als teleurstellend simpel. De volgende dag bleef hij zo lang zeuren over hoe hij er mee weg had kunnen komen, dat ik uiteindelijk naar de pub ging en hem liet verder praten met een bevroren kalkoen.
'Die John Watson is echt geniaal met woorden.' Mompelde hij opgewonden toen hij eindelijk zijn blik van het toestel los scheurde, om op te merken dat hij al geruime tijd in de gaten werd gehouden.
'Avery? Hoe lang sta je daar al?'
'Lang genoeg om te zien dat wat je leest de moeite moet zijn.' Lachte ze geamuseerd.
'Eigenlijk wel ja, die blog met je broer. Geniaal gewoon.'
En op slag was de vrolijke glimlach verdwenen.
'Dit meen je niet, jij ook al? Leest dan echt iedereen hier die troep?'
'Troep? Kom op, het is best grappig. Niet dat ik geloof dat dit werkelijk gebeurt is. Maar toch...'
'Geloof me vrij, alles wat er staat is hoogstwaarschijnlijk echt gebeurt. Het is echt typisch voor Sherlock om in zulke zaken terecht te komen.'
'Waarschijnlijk? Je weet toch wel wat je broer uitspookt?'
Glenn had meteen spijt van zijn woorden, want haar gezicht stond nu echt als een donderwolk.
'Ik zou het niet weten, ik heb hem namelijk al jaren niet meer gesproken.'
Woedend keerde ze hem de rug toe. Glenn kon zichzelf wel voor de kop slaan.
'Nee, Avery wacht.'
Hij gooide snel geld op de tafel - waarschijnlijk te veel- op tafel en liep achter haar aan. Ze was best snel, hij liep zo snel als hij kon maar kon haar maar net inhalen toen ze al weer bij de straat aankwamen.
'Laat me met rust, ik ben nu niet in de stemming.'
'Avery! Ik het spijt me, ik wist niet dat dit zo gevoelig lag. Avery, kijk uit waar je loopt.'
De jonge vrouw was zonder nadenken de straat opgelopen, een wagen was net de hoek omgereden. Net op dat moment bleef ze staan en draaide zich naar hem om. Met lede ogen moest Glenn aanzien hoe de wagen steeds dichterbij kwam.

Reacties: