FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~013~Paralized

Jaylinn

‘Dus, waar gaan we heen?’ vraag ik nadat we zo’n vijf minuten in stilte hebben doorgebracht (afgezien van de radio) Louis en Niall hebben even oogcontact, waarna ze beiden beginnen te grijnzen. Terwijl Louis zich weer op de weg richt, draait Niall zich naar mij. ‘Dat gaan we je niet vertellen.’ Ik sla mijn armen over elkaar en trek een wenkbrauw op. Niall grinnikt alleen maar en richt zich op zijn telefoon. Louis humt zachtjes mee met het liedje dat op de radio speelt en ik zucht. Vervolgens pak ik mijn telefoon uit de zak van mijn roze dip-dye short en open de twitter app.
@Jayjay_x Surprise vakantie with some lads Ik ben slim genoeg om geen namen te noemen, erop vertrouwend dat de fans me niet kennen en dus niks uit deze tweet kunnen halen. Totdat ik een melding krijg dat Niallofficial mijn tweet heeft geretweet. Ik draai me naar Niall en trek een wenkbrauw op. ‘Probeerde ik eens subtiel te zijn, komt meneertje het retweeten.’
‘Ach ja, de fans hebben je toch al eens gezien.’
‘Wacht, wat?’
Niall lacht en pakt zijn telefoon weer op, even is hij stil, dan draait hij zijn telefoon en verschijnt er een foto van mij en Zayn in mijn gezichtsveld. ‘Je dacht toch niet dat jullie date onopgemerkt zou blijven?’ Hij kijkt me aan alsof ik achterlijk ben en ik open mijn mond. Als ik niks weet te zeggen, sluit ik mijn mond weer en besluit mijn schouders op te halen. ‘Je moet ondertussen toch wel weten dat we beroemd zijn, Jaylinn.’
In plaats daarvan op te antwoorden, besluit ik te vragen: ‘Hoe heb je mijn account gevonden?’
Niall grijnst en wiebelt zijn wenkbrauwen. ‘Connecties.’ Ik snuif en lach dan, waarop Niall grinnikt. Beiden stoppen we onze telefoon weer weg en Niall gaat in kleermakerszit zitten. ‘Dus, wie ben je nou eigenlijk?’ vraagt hij geïnteresseerd. Ik denk even diep na en besluit dan maar gewoon ergens te beginnen.

Na zo’n tweeëneenhalf uur te hebben gereden, stopt Louis op een parkeerplaats. We stappen allemaal uit en opgelucht strek ik mijn benen. ‘Aaahh, lekker dit.’ Louis en Niall knikken instemmend en Niall opent de achterklep. Hij pakt een rugzak en grijnst naar me. ‘Snacks voor de rest van de reis.’ Ik juich en Niall lacht. ‘Okay, laten we maar weer gaan,’ zegt Louis na een kwartiertje. We stappen weer in de auto en Louis start de motor, waarna hij de parkeerplaats verlaat en al snel weer op de snelweg zit. ‘Waar gaan we nou heen?’ vraag ik. Ik kan niet goed tegen verrassingen, maar deze twee schijnen me maar al te graag in het duister te willen houden.
‘Een plek waar we niet worden gestoord en waar jij en Zayn het kunnen uitpraten,’ zegt Niall terwijl hij de rugzak open ritst. Ik frons en pak het flesje water dat hij me aanbied aan. ‘Ja, oke. Maar wáár?’
Niall grijnst alleen maar weer en stopt een paar chippies in zijn mond. Antwoord krijg ik niet.

Zayn

Als ik weet ik hoe veel later wakker wordt, kan ik niks bewegen, zelfs mijn oogleden niet. En toch kan ik alles horen, kan ik nadenken en de zachte dekens onder mijn lichaam voelen. Praten, bewegen, dat kan ik niet. Dan opent de deur van mijn kamer, stroomt er licht naar binnen als even later mijn gordijnen worden open getrokken. ‘Hoe gaan we hem naar de garage krijgen?’ klinkt de stem van Niall. Zijn Ierse accent klinkt scherper nu ik het alleen van mijn gehoor moet hebben. ‘We tillen hem met laken en al op. Li, maak een koffer voor hem klaar, oke?’ Er komt geen antwoord en ik beeld me in dat Liam knikt.
‘Oke dan, Harry, Niall. Wij gaan hem met zijn drieën naar beneden dragen.’ Er klinkt geschuifel en dan word het deken strakgetrokken. In een vloeiende beweging tillen ze me op en ik wil me schrap zetten voor de val, maar mijn spieren werken niet mee. Het zachte ruisen van de dekens klinkt tot me door en het zachte ploffen van kleding in een koffer bereikt mijn oren. ‘Li, vouw ze even netjes op,’ zegt Louis met een lach. Er klinkt gegrinnik en dan begin ik te bewegen. ‘Pas op voor de deurposten,’ mompelt Louis. Harry en Niall maken een instemmend geluidje en al snel schijnt het felle licht van de hal lamp achter mijn ogen.

Snel daarna begint de langzame afdaling van de trap. Meermaals zwier ik gevaarlijk heen en weer, maar ze weten me op tijd te stabiliseren en uiteindelijk komen we zonder ongelukken onder aan de trap. ‘Niall, neem mijn plek over, dan open ik de deur naar de garage.’ Er klinken voetstappen en dan bewegen we weer. ‘Waarom doen we al deze moeite,’ puft Harry, ‘we hadden het hem toch ook gewoon kunnen vragen?’
‘Hij zou er nooit mee ingestemd werden. Als het aan hem lag ging hij liever dood dan Jaylinn nog eens zien.’ Het is even stil en dan maken we een kleine beweging omlaag. Het trappetje naar de garage. ‘Maar ze zijn er beiden verdrietig door. Ik bedoel, Jaylinn wilde ook zelfmoord plegen,’ zegt Harry zachtjes. Ik kan mijn oren niet geloven, wil naar adem happen, maar mijn longen werken niet mee. Jaylinn, zelfmoord plegen? Nee, nee dit mag niet. ‘Ik weet het, Harry. Maar mensen kunnen koppig zijn,’ komt Louis antwoord. Een piepgeluid klinkt door de garage, een teken dat een van de auto’s van het slot is gehaald. Dit wordt gevolgd door een geluid van een opengaande achterklep en een geluid van goedkeuring. ‘Mooi werk met het bed.’ Vervolgens wordt ik hoog opgetild en op iets zachts gelegd. ‘Leg hem goed vast en ga op weg.’

Reacties: