FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Japan versus Germany.

"Dames en Heren! Welkom! Welkom bij het vierhonderdnegenentwintigste wereldkampioenschap Zwerkbal! Japan tegen Duitsland!"
De commentator was een slanke lange jongeman van begin twintig en bevatte een goeie overdosis enthousiasme.
"Er zijn niet veel woorden nodig vanavond. Ik presenteer u zondere verder omhaal de mascottes van Japan!"
Ver beneden op het veld gingen de deuren open. Direct erop brak er ligte paniek uit, een niet al te grootte rode draak waggelde het veld op. Hij werd bereden door drie tovenaars in groene gewaden.
"O, jee ik hoop dat ze de draak in toom kunnen houden, we hebben tenslotte geen behoefte aan geroosterde zwerkbalspelers!" De commentator sprak over verwondingen alsof hij het liefst zag gebeuren dat ze zouden plaatsvinden.
Maar ondanks zijn hoop, werden zijn woorden de waarheid, de draak waggelde een rondje. Toen er een klein, Japans, meisje door diezelfde deuren kwam.
"Lin, kom eens hier meis! Het is tijd voor onze dans!" Riep ze de draak toe, die enthousiast op haar af waggelde. Normaliter zou men bij een enthousiaste draak wegstuiven, maar hier was iets gaande dat men niet eerder had gezien.
De drie bereiders stegen af en hielpen het kleine meisje er bovenop.
"Geen idee, in hoevere de Japanners luisteren naar de Engelse maatstaven voor veiligheid, maar dit zou wel eens een staartje kunnen krijgen als het misgaat!" Riep de man in de topbox naar de toeschouwers. Die als antwoord leken te fluiten. Al was dat vooral te doen om het meisje dat was opgestegen met de draak en nu spiraalvormig naar de open lucht reikte.
Ze bracht de draak zonder teugels horinzontaal en vloog een ruim cirkel boven het gat van het stadion.
Het publiek gilde toen ze als een raket op de grond afschoot en zo een keurige landing maakte met de draak. De draak hobbelde nog een stukje door en boog toen door zijn schubbige poten en het meisje klauterde van de rug. Ze ging voor de draak staan en boog door haar handen plat tegen elkaar te drukken, een scherpe knik in de polsen, en met een kaarsrechte rug naar de draak toe te buigen.
Opnieuw hapte het publiek, inclusief commentator, naar adem.
De draak was op zijn achterpoten gaan staan.
Maar hij viel haar niet aan. Hij drukte zijn voorpoten tegen elkaar en boog eveneens. De kreten uit het stadion waren vol ontzag, verrassing en met stomheid geslagen keek het publiek toe hoe het meisje en de draak naar de minister, Romeo Wolkenveldt, boog en vervolgens het veld afliepen.
Romeo keek naar zijn collega's.
"Wees gerust, de draak is totaal tam." Glimlachte hij kalm, "een goede vriend van me is onderzoeker van draken en heeft er persoonlijk op toegezien dat de draak veilig was."
De commentator, Max Bazuyn, liet het publiek even nasidderen. Maar nam toen het woord weer.
"Dan nu dames en heren, na de spanning van Japan, nu de mascotte van Duitsland!"
Er schoot iets reusactigs en roods het stadion in. Het was razendsnel en leek uit vlammen te bestaan.
"Het is vurig dit jaar," juichte de commentator, en probeerde net als iedereen uit te vinden wat de Duitse mascotte precies was.
De Duitse minister van toverkunst zat naast de minister van Engeland, en wende zich tot zijn tolk.
"Sagen, es ist ein Phoenix."
De tolk wende zich tot de minister en de commentator. In een Duits accent vertelde hij de boodschap.
"Zojuist heeft de Duitse minister van toverkunst mij doorverteld dat de mascotte van Duitsland een Feniks is!"
Het publiek juichtte toen de Feniks in het gat van het dak bleef zweven en het Duitse volkslied voortbracht. Ondersteunt door de Duiste zwerkbalfans.
Toen de reusachtige feniks koers zette naar de begane grond werd hij door het hele stadion toegejuicht. Tijdens de opvoering van de mascottes was het publiek nog even eensgezind. De Feniks was weer achter de schermen verdwenen.
"Dan nu," hervatte Max zijn commentaar, "dames en heren, gaat het grote feest beginnen!"
Het publiek juichte zich schor.
"Ik wil u graag als eerste voorstellen aan het wereldberoemde zwerkbalteam van Japan voorstellen!"
Hij had zijn zin nauwelijks uitgesproken of zeven strepen van groen, wit en rood spoten het veld op, buitelend, draaiend.
"Het team bestaat uit de zoeker, Noriko Sato!"
Een speler met een witte zeven op zijn rug maakte zich even los uit zijn team en schoot langs de toeschouwers.
"De wachter, Mamoru Chin!"
Opnieuw maakte een van de spelers, een vrouw ditmaal, zich los uit de groep maakte een loeping en voegde zich weer bij haar team.
"De drijvers, Kiro Hongo en Djan Shingo!"
Twee redelijk stevig gebouwde jongens spoten uit de groep maakte een cirkel om het veld, knalden hard tegen elkaar op en vlogen zonder te wiebelen terug naar hun team.
Bij de botsing, waar ze beiden bekend om stonden, hadden de Japanse fans gejuicht.
"En als laatste de jagers, Noriyuki Satō, Kin Tai en natuurlijk dames en heren, vanuit Engeland aangenomen..." Max bouwde grijnzend de spanning op.
"Cho Chang!"
Het stadion mocht blij zijn geen dak te hebben, anders was het er zeer zeker vanaf geblazen door het enorme orkaan van geluid.
De jagers maakte zich eveneens los uit het team en schoten en loepings makend over de hele lengte van het veld.
Lopend zou men daar ruim een kwartier over doen, op een Nimbus tweeduizend twee minuten, maar op de nieuwste soort bezems vlogen de drie jagers in minder dan vijf seconden over het veld. Het Japanse team vloog naar de zijkant, duidelijk met de intentie om het Duitse team de ruimte te geven.
"Dan nu dames en heren, in eigen land enorm favoriet, hier het Duitse zwerkbalteam!!!" Max stopte even zijn vingers in de oren om de tweede orkaan van geluid even buiten te sluiten.
De zeven strepen die het veld op vlogen waren deels rood, zwart en deels geel.
"Ludwig Eisel als zoeker!" Net als bij Japan was het team als een geheel opgekomen. Nu maakte de Ludwig zich los van het team en schoot een rond over het veld. Lyrisch juichte Max mee met het publiek.
Ludwig leek nauwelijks besef te hebben van zijn bezem. Met een hand aan zijn bezem schoot hij langs de topbox, alvorens met een krachtige zwaai weer op de steel terecht te komen.
"Wolgang Hässeldorf is deze keer de jager!"
De tweede speler was in tegenstelling wat men gewend was van een wachter een klein kereltje. Met een kalm vlucht vloog hij een ronde over het veld. Japan had zich elke keer weer samengevoegd, Duitsland splitse zich op en verspreide zich langs de rand van het veld.
"De drijvers, een tweeling, Bill en Tom, wier achternaam onbekend is!"
Een tweeling waren ze, maar ze leken weinig op elkaar, de ene hoogblond en de ander bruin. Ze vlogen soepel over het veld en cirkelden armen ineengehaakt om elkaar heen op het midden van het veld.
"De jagers, Kars Müller," de jager schoot als een kurk uit de vles over het veld en in een kaarsrechte vlucht eindigde hij recht tegenover Max die lachte, "die zoals te zien was, bekend staat om zijn abrupte snelheid." De jager schoot weer weg.
"Anna Von Steinbergen," een blauwharige dame vloog diagonaal naar boven en het zelfde naar beneden, maar zo ver diagonaal dat het bijna verticaal was. de Duitse supporters stampten enthousiast op de grond.
"Ennnnn Wilma Günterrrrrr!" Max wist geheel niet wie deze Wilma was, maar van de Duitse tolk had hij de opdracht gekregen om haar naam zo spectaculair mogelijk om te roepen. Het effect van haar naam verraste hem.
De suporters van het Duitse team stonden als één man overeind en bonkten op de vloeren en riepen haar naam.
Wilma stak een vuist in de lucht.
"WILMA! WILMA! WILMA!"
Günter bracht haar bezem, ruim vijftien meter boven de grond, tot stilstand en balans, en de steel met haar handen om de bezem geklemd bracht ze haar voeten op de Vuurflits nummer zes. Het publiek bleef stampen.
Heel langzaam stuurde Wilma haar bezem terug in de vaart die de naam Vuurflits in ere bracht. Eerst dacht Max dat hij droomde, maar toen ze even later recht op de bezem stond floot hij met het publiek mee.
"Zoals u ziet dames en heren, stuk voor stuk fan-tas-tische spelers van beide teams. En..." Hij zweeg even met een klein lachje keek hij naar zijn minister die knikte.
"Dit is nog niet alles. Hij heeft speciaal voor deze wedstrijd toegestemd om te fluiten. Dames en Heren, noot heeft hij de ambitie van een nationaal zwerkbal speler gewild. Toch is het niet onbekend dat hij een fantastisch speler is." De teams waren in hun startpositie gaan zweven.
"Ik wil graag een groot applaus voor de scheidsrechter van vanavond. Hier..."
Nogmaals een dramatische pauze.
"Is de held van de tovenaarsgeschiedenis,"
Bazuyn grijnsde en gebaarde naar het scorebord waar nu met koeienletters stond:

"De scheidsrechter is zover, spelers klaar en het fluitje zal zo klinken van niemand minder dan de heer Harry Potter!"
Max nam een slok water terwijl het stadion knettergek van enthousiasme juichte, floot en stampte.
De spelers waren klaar, de kist stond op het veld.
De heer Potter, de Jongen die Bleef Leven, de uitverkorene liep rustig held veld op. Zwaaide naar het publiek en opende zonder omhaal de kist.
Even keek hij voor bevestiging naar de spelers die als één man knikten, ze waren zover.
De beukers schoten weg. De slurk nam de scheidsrechter onder arm en de Gouden Snaai vloog tussen de spelers door.
Harry stapte op zijn Vuurflits zes, en schoot naar tot hij ongeveer een meter boven de spelers hing, omhoog.
Hier floot hij hard op het zilveren fluitje en liet de slurk vallen.
En alsof het een pot honing was schoten er zes spelers op af.
Tegelijker tijd schoten de zoekers een meter of vier boven de andere spelers uit, op zoek naar de snaai, die het einde zou betekenen van de wedstrijd en honderdvijftig punten waard was. De wachters daarintegen schoten zo snel ze konden, en dat was gemiddeld honderdvijftig kilometer per uur, naar hun doelpalen.
De enige die nu even rustig konden doen waren de drijvers. Maar desondanks schoten ook zij als een bliksemschicht naar de beukers gereed om hem naar de jagers van de tegenpartij te slaan.
"De wedstrijd begint! En eh Japan wás eh nee is, was aan balbezit..." Overdonderd keek het publiek toe.
"En dames en heren het is een wedstrijd die zo te geschiedenis gaat schrijven. Ik zou u graag willen vertellen wie er aan balbezit is, maar tegen de tijd dat ik u de naam heb verteld is de slurk vier zo niet vijf spelers verder. Op dit moment wordt de slurk in de richting van het Japanse doelgebied gevlogen. De drijvers hebben hier een harde kluif aan aangezien ze hun eigen spelers niet willen raken." Max had het opgegeven de namen van de befaamde zwerkbalspelers op te noemen. En vertelde globaal wat er gebeurde.
"Oei!" Het stadion van Duitsland loeide woedend.
"De drijver en als ik het goed heb was dat Kiro Hongo, is met de knuppel aan de haal gegaan en sloeg zijn tegendrijver, Bill bijna van zijn bezem. Ja daar is het strafschot voor Duitsland. Wilma Günter neemt de slurk onder de arm en vliegt vastberaden op de ringen van Japan af, beschermt door de drijvers én de andere jagers!" Max was blij dat hij dit had kunnen vertellen. Het publiek werd lyrischer en lyrischer naarmate de wedstrijd vorderde.
Japan deed een tegenschot, wat niet lukte, en als antwoord probeerde Duitsland viermaal te scoren wat mislukte.
De wedstrijd was met de avondklok van acht uur begonnen. Nu drie uur later hadden geen van beide teams nog een doelpunt kunnen maken.
Het publiek was totaal schor geschreeuwd en Max had snel een collega op de kop getikt om het over te nemen, hij had geen stem meer.
Tevens was hij al bezig meerdere collega's op te trommelen, eveneens trachtte hij de Ochtendprofeet op te roepen om de huidige verwachtingen en situatie verslag te geven zonder te praten.
"Jaaaaaaaa dames en heren....het ziet er naar uit dat Ludwig Eisel de snaai heeft gezien, hij wordt direct erop gevolgd door Noriko Sato de Japanse internationale zoeker! Sato komt dichterbij, en tegelijker tijd neem Eisel een beetje meer vaart. Het is een nek aan nek race!" Het publiek was razend enthousiast. Deze wedstrijd zou als bizar te boek komen. Het Japanse team had in de vijf uur ruim vijfhonderd keer geprobeerd te scoren, waarvan geeneen de ringen gehaald had. Duitsland had ruim zeshonderd pogingen tot scoren gedaan maar geen daarvan had de Japanse doelen gehaald.
"En helaas, de snaai is weer verdwenen! De wedstrijd gaat door!" Max zijn collega, John Markson, was veel zakelijker maar wist wel sneller de namen op te noemen wanneer de slurk over en weer ging.
Maar ook hij werd langzaamaan praatjes moe. En werd overgenomen door een vrouwelijke collega, Carice Tomphson.
"Voor nu neem ik het commentaar van mijn collega over en het blijft-Ho! Ja, Duitsland komt dichter en dichterbij de Japanse wachter!!! En...JA! Het is tien nul voor Duitsland! Ik adviseer u om uw oren dicht te stoppen!" Zelf nam ze het goede voorbeeld, en terecht.
De supporters in rood, geel en zwart danste hysterisch over de tribune.
Maar geen van de Zwerkbal spelers nam er deel aan, direct na de aanval van Duitsland overtrad Japan een groffe regel. Het publiek werd weer wat rustiger.
"Nu het geluid gedimt is dames en heren, Japan had een tegenaanval gepleegd, maar de jager Tai is met slurk en al door de ringen van Duitsland geschoten, nu krijgt Duitsland opnieuw, voor als ik het goed heb begrepen de zesendertigste keer een strafschot dat nu wordt genomen door Steinbergen. Ze vliegt feiloos op het doelaf, ontwijkt Tai, ontwijkt Chang en...ja...opnieuw scoort Duitsland! Twintig tegen nul!!"




Doodmoe verlieten de supporters in groepjes het terrein van het WK Zwerkbal.
Af en toe klonk er een lyrische juichkreet over het nog mistige terein.
De zwerkbal teams van Japan en Duitsland hadden allang vrede gesloten en hadden elkaar door de wedstrijd heen geholpen.
Uiteindelijk won Duitsland van Japan met negenhonderddertig tegen zeshonderdvijftig. De supporters waren her en der in klinch geraakt over strafschoten en gedrag van de spelers. Want van beide teams waren er vier reserve spelers knock-out geslagen door drijvers.
Nu vertrok er een gezin van twee zoons en een dochter van het terein.
De medewerkers van het Britse Ministerie van toverkunst herkenden hem, en regelde een oude hoed als Viavia. De kinderen zouden één september weer beginnen aan hun nieuwe jaar op Zweinsteins Hoge School voor Hekserij en Hocus Pocus. De oudste van de drie was nu zeventien en sommeerde een gevallen kussensloop van zijn veertienjarige zusje. De middelste van het drietal sloeg hem op zijn hoofd en lachte, hij zou volgend jaar immers exact het zelfde doen. Gade geslagen door een lange man met een tanige huid, vettig zwart haar en een gesloten blik in zijn kille zwarte ogen, verdween het vijftal in het niets. Tevreden keerde hij terug.
Het was bijna tijd.

Reacties: