FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 02~

Ruth Louise Jolina Pov (Same day)

Ik zit op mijn stoel aan het bureautje te tekenen. Iedereen zegt dat ik enorm veel talent heb, maar nee. Ze zijn zo mislukt! Ik zucht en wil het verscheuren als de deur open gaat. Het is Jay. Hij is wel aardig, maar zó ongeïnteresseerd in alles.
‘Miss MCcartny wil dat je naar haar kantoor gaat over de adoptie.’ Zegt hij waarna ik knik en van mijn stoel glij. Ik slof achter hem aan naar het kantoortje van Miss MCcartny. Jay laat me binnen en ik klim op de stoel.
‘Goedemorgen Ruth!’ Zegt Miss vrolijk. Ik knik en glimlach zwakjes naar haar.
‘Vandaag is de grote dag! Vind je het spannend?’ Vraagt ze dan. Ik haal mijn schouders op.
‘Ik wil niet geadopteerd worden Miss, wat als ook zíj me pijn gaan doen?... Net zoals papa?’ Ik wend mijn blik af en denk terug aan vroeger, toen ik nog bij mijn echte papa woonde. Het kan niet waar zijn! Waarom ik? Door 5 jongens? Waarom zouden 5 jongens een meisje adopteren? Inderdaad, om te misbruiken! En waarom IK? Heb ik dit verdient? Heb ik niet al genoeg meegemaakt? Ik zucht.
‘Ik ben bang.’ Mompel ik dan.
‘Weet je Ruth… Deze jongens zijn niet als je papa. En je weet dat ze in de gevangenis komen als ze dat doen, en dan kom je terug hierheen.’ Ik knik weer.
‘Maak je maar geen zorgen. Het komt goed, oké?’ Ze staat op en laat me uit. Zuchtend Strompel ik weer naar mijn kamer. Geluidloos stromen over mijn wangen, maar in mijn kamer breek ik los. IK WIL NIET GEADOPTEERD WORDEN! IK WIL HIER NIET WEG! Luide snikken verlaten mijn mondje en zak op mijn knieën. Nee! Niet huilen! Niet nu! Ik sta op en veeg mijn tranen weg. Ik loop naar mijn bureautje, open de la, en pak het kistje. Daaruit pak ik het mes. Ja, een mes. Ik stroop mijn mouw omhoog en druk het mes tegen mijn arm. Ik bijt mijn lip en alweer stromen de tranen over mijn rode wangetjes. Maar nu van de pijn. Toch lucht het op. Luide snikken verlaten mijn mond, en voel me vreselijk. Ik verzorg de sneden zodat ze minder duidelijk zijn, maar het prikt zo erg dat een soort piepgeluidje mijn mond verlaat. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en bijt op mijn rode lip. Een trillerig zuchtje verlaat mijn mond. Ik laat mijn mes vallen als er op mijn deur wordt geklopt.
‘Ruth, mag ik binnen komen, een van je adoptievaders komt kennis met je maken.’ Klinkt de stem van Miss MCcartny. Ik raap snel, maar huilend mijn mes op om het is mijn kistje te doen en het in mijn bureaulaatje te doen.
‘Wacht heel even, alstublieft.’ Zeg ik ondertussen. Ik zucht en veeg mijn tranen weg waarna ik in mijn kapotte spiegel kijk. Mijn wangen zijn rood gekleurd, net als mijn ogen van het huilen. Ik loop naar mijn bed waar ik mijn knuffel konijn vanaf pak en dicht tegen me aan druk. Ik loop langzaam naar de deur, waarna ik het voorzichtig open. Ik zie Miss MCcartny met een jongen staan. De jongen heeft een lieve, aardige en vertrouwde uitstraling. Hij glimlacht lief me waarna hij voor me knielt zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken.
‘Goeiemiddag Ruth.’ Zegt hij op een manier wat me totaal niet bevalt. Ik deins achteruit en wil weg.
‘Heey, je hoeft niet bang voor me te zijn, ik doe je niks, echt niet! Ik zou niet durven!’ Zegt hij en pakt mijn pols wat me ineen doet krimpen.
‘Alsjeblieft, laat me alleen!’ Ik wurg me los en ren mijn kamer weer binnen. Ik sluit de deur en laat mijn rug ertegenaan naar onder glijden.
‘Ruth maak die deur onmiddellijk open! Niet zo onbeschoft!’ Roept Miss MCcartny boos en bonst op de deur. Ik sta op en ren naar mijn bed waar op ga zitten.
‘Wacht, laat mij maar even.’ Zegt de jongen en opent de deur. Hij kijkt in het rond en ziet me dan op het bed zitten.
‘Ruth, luister. Ik hoorde dan wel dat je bang voor ons zult zijn, maar ik zeg je 1 ding. Dat hoeft niet! Wij zullen goed voor je zorgen, we zullen je niks doen, oké?’ Hij komt naast me zitten trekt me op zijn schoot. Het geeft me een veilig
‘Ik beloof dat je bij ons veilig bent.’ Fluister ik en Ruth blijft wonder boven wonder rustig op mijn schoot zitten. Het geeft me een veilig gevoel dus blijf ik zitten.
‘Wil je nog wat tegen Miss MCcartny zeggen?’ Ik knik en we staan op. We lopen naar de deur en open hem waar we een ongeduldige Erika tegen komen.
‘Afgekoeld?’ Vraagt ze op een domme manier. Ik knik.
‘Het spijt me Miss.’ Zeg ik zacht.
‘Het is al goed, ga je spullen maar inpakken met Harry, dan zie ik jullie zo in de hal.’ We knikken en lopen de kamer weer in. Harry heet hij dus… Ik pak een koffer onder mijn bed uit en leg het erop. Vervolgens pak ik mijn rugzak die ik ernaast leg. Ik en Harry gaan de tas en koffer inpakken en zodra hij mij kledingkast opent lijkt hij verbaasd. Dan haalt hij lichtjes zijn schouders op en ook die legt hij in het koffer.
‘Ben je klaar, of moet je nog iets hebben?’ Vraagt hij als we klaar zijn. Ik knik waarna ik naar mijn bureau loop en het kistje eruit pak die ik in mijn koffer duw.
‘Deze was vroeger van mijn mama.’ Zeg ik zacht. Harry glimlacht naar me en doet het rugzakje op mijn rug.
‘Mag ik je optillen?’ Vraagt hij dan waarna ik knik. Voorzichtig tilt hij me op en pakt mijn koffer. Hij loopt van de trap af naar beneden in de grote hal. Daar staan nog 4 jongens bij Miss MCcartny te wachten. Harry begroet ze en zeggen hun namen. Als ik die maar onthoud! Dan neem ik afscheid van Miss MCcartny en de jongens nemen me mee naar hun auto. Ik moet bij Harry op schoot omdat er te weinig plaats is. Zodra we zitten en de auto zitten voel ik mezelf moe worden. Ik leg mijn hoofd tegen de buik van Harry en meteen val ik in slaap.

*+*+*+*+*+

Ik hoor vage stemmen rondom me. Is mama dat?
“Mama?” Fluister ik.
“NEE NATUURLIJK BEN IK MAMA NIET! ZE IS DOOD! EN DAT IS ALLMAAL JÓU SCHULD!” Roept papa. Ik schrik en deins achteruit.
“HIERKOMEN YOU LITTLE BITCH!” Roept hij en trekt aan mijn haren naar hem toe. Hij begint me te slaan en mijn kleertjes uit te trekken maar ik sla en schop ruw om me heen.
“PAPA! STOP! IK WIL DIT NIET AUW!” Ik begin te huilen.
“KOP DICHT!” Papa geeft me een stomp in mijn buik en ik begin te gillen van de pijn.

+++++

‘Ruth, alsjeblieft wordt wakker, je hebt een nachtmerrie!’ Hoort ik Harry zeggen en mijn ogen vliegen open. Ik schrik me helemaal kapot en deins achteruit waardoor ik van het bed afval.
‘Rustig maar, ik ben het, Harry. Ik ga je geen pijn doen. Echt niet.’ Hij trekt me voorzichtig terug op bed en drukt me tegen zijn buik. Ik hoef helemaal niet bang voor hem te zijn, toch? Langzaam kom ik bij van mijn droom en kijk dan rond in mijn nieuwe kamer.
‘Vind jij je nieuwe slaapkamer mooi?’ Vraagt Ha…. Papa..? Ik knik.
‘Zal ik je een pyjama pakken, dan kun je verder slapen.’ Ik knik weer en we stappen uit bed.
‘Kijk, hier liggen je pyjama’s.’ Zegt papa en pakt een setje van een stapeltje.
‘Ga je maar omkleden in je badkamer, daar, zie je? Ik wacht wel in je slaapkamer. Alweer knik ik en loop naar de deur van de badkamer. Maar iets houd me tegen en draai me weer om.
‘Dank je…. Papa..?’ Papa kijkt me verbaasd aan, wat boos lijkt.
‘Papa?’
‘Uhmm, sorry, ik zal het niet meer zeggen!’ Zeg ik geschrokken.
‘Nee, je mag best papa zeggen! Graag zelfs…. Ik waardeer het erg..’ Zegt hij. We glimlachen zwakjes naar elkaar en dan loop ik toch de badkamer binnen. Hij is zo mooi! En zo groot! Wow! Voorzichtig kleed ik me om zodat ik mezelf geen pijn doe, maar niks is minder waar, het doet verschrikkelijk pijn! Ik bijt hard op mijn lip als een paar tranen over mijn wangen stromen. Als ik klaar ben poets ik mijn tandjes en loop terug naar mijn slaapkamer. Daar zie ik papa op mijn bed zitten en tikkelen op zijn mobiel. Dat kijkt hij op en glimlacht breed naar me.
‘Kom, dat stop ik je in, en kun je rustig verder slapen.’ Zegt hij en doet wat hij zegt. Ik wil hem vragen of hij hier wilt blijven, maar wat als hij niet wilt? Toch overwin ik mijn angst en vraag het.
‘Papa?... Wil je bij me blijven?’ Vraag ik zacht en pak zijn grote hand.
‘Tuurlijk… Dan ga ik wel even mijn pyjama aan doen.’ Zegt hij en loopt weg. Ik wacht rustig af tot papa terug komt. Als hij er dan eindelijk is, komt hij weer bij me liggen en legt mijn hoofd voorzichtig tegen zijn buik. Ik voel me zo fijn bij hem! Het is wel raar dat ik hem meteen vertrouw, maar het zal wel gewoon een voorgevoel zijn. Ik weet het niet. Papa zingt zachtjes een liedje voor me, wat zo super mooi klinkt dat als ik mijn ogen sluit, ik meteen weer in slaap val.

+*+*+*+*+*+*+*+*+*

Ik open langzaam mijn ogen en voel dat papa me voorzichtig een kusje op mijn voorhoofd geeft. Ik kijk hem aan en geef een zwak glimlachje.
‘Goedemorgen papa.’ Zeg ik zachtjes met een kraak stemmetje. Hij glimlacht.
‘Goeiemorgen baby. Kom je mee ontbijten?’ Vraagt hij. Ontbijten? ONTBIJTEN?! Ik ontbijt nooit… Waarom nu wel dan? Ik zucht en wend mijn blik af.
‘Wat is er?’ Vraagt papa meteen bezorgd. Hij drukt me dichter tegen hem aan en ik krijg bijna geen adem meer krijg. Hij heeft niks in de gaten, maar ik kan niks laten merken, want ik kan niks doen. Ik zie zwart voor mijn ogen en al snel word ik in een zwart gat gezogen waar ik niks voel of zie of merk. Ben ik eindelijk dood? Kan ik eindelijk naar mijn mama?

+++

‘Ruth! Alsjeblieft, wordt weer wakker! Ik kan nog niet zonder je.’ Ik hoor papa huilen. Ik open langzaam mijn ogen.
‘Oh Gosh Ruth! Ik ben zo blij dat je weer wakker bent! Het spijt me zo meisje!’ Zegt papa. Zijn tranen blijven over zijn wangen rollen.
‘Papa, niet huilen!’ Zeg ik geschrokken en geef hem een knuffel. Papa stopt en laat me los. Hij glimlacht zwakjes naar me.
‘GOEDEMORGE- Shizzle wizzle, wat is er gebeurd?’ Louis komt vrolijk de kamer binnen tot hij ons aantreft met rode ogen van de tranen.
‘Niks, dat is al opgelost.’ Zegt papa waarna Louis zijn schouders ophaalt.
‘Komen jullie ontbijten, jullie hebben gister het avond eten ook al gemist..’
‘Ja weet ik… We komen eraan.’ Louis loopt weg en papa tilt me uit bed.
‘Wil je alsjeblieft 1 kleine boterham voor me eten? Voor mij, en voor Miss MCcartny?’ Ik wend mijn blik af, maar knik dan. Omdat het moet, toch? Voorzichtig tilt papa me uit bed en loopt naar beneden, gelijk door naar de keuken.
‘Hoi Slaapkopje!’ Niall springt voor mijn neus waardoor ik me helemaal kapot schrik. Ik deins achteruit tegen papa aan.
‘Rustig maar. Hij doet je niks.’ Fluistert de schorre stem van papa dicht bij mijn oor. Vervolgens zet hij me op een stoel voor ene bordje met een boterham erop.
‘Miss MCcartny zei tegen ons dat nutella je lievelings beleg was.’ Zegt Liam die naast me komt zitten. Ik knik.
‘We laten je nu wel alleen, dan kun je rustig eten, oké?’
‘Als er wat is, roep je maar, en niet twijfelen!’ De stem van Louis klinkt streng wat me bang maakt, maar toch knik ik. De jongens lopen weg en ik begin langzaam aan mijn boterham die ik met pijn en moeite op krijg. Ik zucht waarna ik mijn yogho opdrink. Als alles op is klim ik van de kruk af maar het gaat fout en ik val met een klap op de grond.
‘Auwhhh…’ Ik begin zacht te huilen. In mijn ooghoek zie ik dat Zayn aan komt rennen.
‘Wat heb jij gedaan?’ Zijn stem klinkt boos.
‘N- niks! Ik viel! H- Het spijt me!’ Zeg ik bang. Zayn komt op me af en tilt me op waarna hij me op de tafel zet.
‘Nee! Laat me los! Doe me geen pijn! Alsjeblieft laat me gaan!’ Roep ik en probeer uit zijn grip te komen.
‘Ruth! Rustig! Ik ga je geen pijn doen!’ Zayn knijpt in mijn armen wat hij volgens mij niet eens in de gaten heeft.
‘Auwhh! Je knijpt me! Laat me los!’ Roep ik nu harder.
‘Shit.’ Zijn grip verslapt.
‘Wat is er aan de hand?’ Papa komt de keuken in gerend.
‘Ze denkt dat ik haar pijn ga doen.’ Antwoordt Zayn in paniek.
‘Laat mijn maar.’ Zegt papa die me optilt en me mee neemt naar de garage. Daar gaat hij tegen de muur zitten en drukt me stevig tegen hem aan. Ik huil tegen zijn t- shirt aan terwijl hij sussende woordjes tegen me fluistert.


------

dit is de keuken met de woonkamer!
de voorkant van het huis en de garage


++++

Ik hoop dat dit een leuk hoofdstukje is!
Zelf ben ik er niet zo trots op, en bovendien vind ik het jammer dat er maar 3 mensen op het eerste hoofdstuk hebben gereageerd :'(
See ya! Xxxx Nanette

Reacties: