FanFic.nl

Songfics

4. Slave to the rythm

Dansen? Ja! Dansen dat deed Caitlyn het liefste. Dansen dat zat in haar bloed. En haar idool? Haar idool was er helaas niet meer. Ze heeft gehuild, dagen lang. Dagen lang totdat uiteindelijk haar tranen over waren. Het was niet alleen haar idool maar ook haar geliefde, zoals zij het dan zag. Ze herinnerde zich weer aan de dag dat het nieuws op tv kwam, tussen een van haar favoriete dansprogramma’s. Een eigen uitzending had hij. Micheal Jackson dood gevonden in zijn huis. Het was hartverscheurend om het aan te horen. Het allereerste wat ze deed toen ze dit gehoord had, was zo gauw mogelijk de tv uit te zetten. Ze kon het niet geloven dat hij op 25 juni, haar verjaardag was overleden. Alsof het haar verjaardag niet meer was, maar de sterfdag van de King, haar idool en haar geliefde. Alsof de hele muziekwereld ineen was gestort en hij de muziek en danswereld mee had genomen zijn dood in.

21 mei 2011
Weer een nieuwe dag was aangebroken en vandaag zou het de eerste keer weer zijn om te gaan dansen voor een beroemde producer. Iets wat ik al eigenlijk mijn hele leven wou. Vandaag zou mijn dag zijn om door te breken in de danswereld. Zuchtend haalde ik een hand door mijn haren heen en hees mijn tas nog eens even extra goed over mijn schouder heen. Voordat ik de deur uit ging keek ik nog eens in de spiegel. Zowel mijn haar als mijn make-up zat goed en ik kon vertrekken naar de studio. Ik greep mijn sleutels en ging op weg. Op weg naar mijn nieuwe leven. Zo gauw als ik kon liep ik het flatgebouw uit, en ging te voet erheen. Auto rijden zou me eigenlijk alleen maar zenuwachtiger maken en dan kon ik mezelf niet meer concentreren. Nee, deze dag zou perfect moeten verlopen en er mag niks, maar dan ook echt niks fout gaan!
Na eindelijk een half uur te hebben gelopen kwam ik aan. Er stond al een flink rij mensen en even zakte mijn hart naar mijn schoenen. Wat als ze beter dan mij waren? Wat als ik niet werd gekozen? Ik schudde mijn hoofd. Quit it Cait! Dit ga je goed doen! Deze dag kan niet beter worden. Vandaag zou jij doorbreken in deze wereld. Touren met de grootste sterren die er waren, en niet weer op de bank gaan zitten hangen met mijn twee honden die mij probeerde te troosten al twee jaar lang. Vol zelfvertrouwen ging de rij al wel wat sneller. Natuurlijk omdat iedereen zich alleen kwam aanmelden om er te zijn. Ja een aantal dagen geleden had ik mijzelf nog op gegeven om mee te doen. Wanneer ik eenmaal bij het tafeltje aankwam nam ik een diepe hap lucht. ‘Caitlyn Ortiz.’ zei ik rustig, voor zover ik dan rustig was. De man knikte en gaf mij een nummer. Ik liep door naar binnen toe waar ik mezelf kon omkleden

Zodra mijn naam werd opgeroepen liep ik naar voren toe. Alles wat ik had geleerd van Micheal kwam er nu uit. Het verdriet, de woede tegenover de pers die maar door bleef drammen... De woede van de doktoren die nooit hebben kunnen uitsluiten hoe dit nou is gekomen.. Op het nummer begon ik alles te geven wat ik had, maar dan ook echt alles! Een grote glimlach stond op mijn gezicht omdat ik wist voor wie ik dit allemaal deed.
Het mocht dan maar een minuut geweest zijn, maar ik was tevreden en voldaan. Ik was dan ook de laatste die was geweest en met zijn allen kwamen we bij elkaar staan. Rustig ademde ik diep in en diep uit om mezelf kalm te houden. Dit was het moment. Het moment dat was gekomen wie er mochten dansen voor beroemdheden. Zodra ik een paar namen hoorde vallen wist ik niet wat ik moest denken. Dit waren vast en zeker de personen die er klaar voor waren. De persoon die het leidde, die zei dat ze konden vertrekken en werden nog bedankt dat ze mee hadden gedaan. Nog net gaf ik geen gilletje van blijdschap. Slikkend keek ik weer naar de personen die er zaten en er werden weer een aantal namen op genoemd. “En als laatste mag.. Caitlyn Ortiz naar voren komen.” had de man gezegd. Ik zette een paar stappen naar voren toe en keek zenuwachtig naar de man. Hij feliciteerde ons met een brede glimlach van oor tot oor dat wij het beste waren van de hele dag! Blijer kon ik niet zijn en mijn handen sloeg ik vrolijk in de lucht. De andere omhelsde mij en tranen van geluk stroomde over mijn wangen heen.

30 mei 2012.
Geloof het of niet.. Maar ik danste nu voor een zeer beroemd persoon, Justin Bieber. Hij leek wel de nieuwe King te worden zoals hij was. Hij wou precies als Micheal alle puntjes op de I hebben staan. Respecteerde je hem, dan respecteerde hij je terug. En zo niet? Nou dan rotte je maar een end weg. Helaas was begin 2012 een terugslag op mijn leven. Ik verloor mijn ouders en grote broer tijdens een vliegtuig crash. Ze waren op weg naar Engeland. Alleen maar omdat mijn broer daar wou gaan studeren en meer ook niet. Niks was mij meer gegund. Ik was weer terug bij af gekeerd. Ik werkte niet hard genoeg meer en Justin had dat gemerkt. Niemand wist het en niemand hoefde het te weten ook! Uiteindelijk ontsloeg Justin mij in mei. Alsof ik nog niet genoeg tegenslagen had gehad! Ik liep mijn appartement weer binnen en werd begroet door mijn twee maatjes. Mijn tas gooide ik ergens een hoek in, mijn schoenen schopte ik uit en plofte zo neer op de bank. Mijn honden kwamen beide bij mij liggen en ik aaide hun beide rustig. Huilen deed ik niet meer.. Nee dat was voorbij. Zelfs bij de begravenis van mijn ouders en broer heb ik niet eens gehuild. Huilen wou ik gewoon niet meer. Zuchtend deed ik maar nog even de tv aan voordat ik eten zou bestellen.

24 juni 2012
Voor het eerst stond ik op met een goed humeur. Het was vreemd om te zien dat ik zo positief plots dacht. Na bijna een maand niet gedanst te hebben werd het wel weer eens tijd. Ik had besloten om die nacht, de dag voordat de King of Pop gestorven was, nog een laatste keer te dansen in mijn gehele leven. Ik zou het niet voor mezelf doen, maar voor mijn ouders, mijn broer en vooral voor mijn held, Micheal Jackson. Ik stapte uit bed en trok mijn badjas even aan. Sloffend liep ik naar de keuken toe waar ik mezelf een bak koffie zou gaan maken. De honden gaf ik hun eten en vers water. Zodra de koffie klaar was pakte ik een mok waar ik het in deed. Ik ging aan de keukentafel zitten en dacht na. Ik zou alles uit de kast halen. Ik wist dat ik nog wel ergens in de kast mijn outfit had liggen. De outfit die perfect was voor wat ik ging doen. Wanneer mijn koffie op was stond ik op. Ik trok even een snelle joggingbroek aan met een tanktop erboven om de honden uit te laten. Ik pakte de riemen uit het laatje in de hal en liep de flat uit. Vandaag was geen prachtige dag en het was wat grauwer als normaal. Er zou vast en zeker een storm op komst komen. Ik haalde mijn schouders op en liep het park in die tegenover de flat was. De honden konden hun plezier hebben en ik? Ik ging gewoon rustig zitten en kijken wat ze precies deden. Ik zakte neer op een bankje die vlakbij stond en keek even naar de honden die plezier maakte en ondertussen ergens hun behoefte deden in het gras. Glimlachend dacht ik aan wat ik precies zou doen, en hoe ik het zou doen en aanpakken. Zoals hij altijd zei, alles moet perfect zijn tot in de puntjes!

Het was avond en het regende lichtjes. Mijn outfit die lag klaar. Een glittertop in het zwart. Een zwarte broek en de gelakte schoenen waar Micheal eigenlijk vaak op danste in zijn jongere jaren. De hoed lag al klaar en tevreden keek ik naar mijn bed. Gauw gaf ik mijzelf nog eventjes een douche, kamde ik mijn haren en trok ik schoon ondergoed aan. Ik deed nog een luchtje op en deed toen mijn kleren aan. Ergens durfde ik niet in de spiegel te kijken. Bang dat het er niet uit zag. Ik nam mijn hoed in mijn handen en liep toch naar de spiegel. Ik bekeek mezelf en zette de hoed op. Ik was klaar om te gaan. Mijn allerlaatste nacht waarin ik danste. Danste bij Micheal. Kort knikte ik en ik ging op weg naar mijn doel.
De Walk of Fame was niet ver weg. Eigenlijk om de hoek. Zo gauw als ik kon liep ik naar precies de goeie ster toe. Ik wist precies waar hij lag en liep er dan ook nooit voorbij of was ik te vroeg. Wanneer ik bij de ster aankwam zakte ik even neer. ‘The last dance I will make is for you..’ zei ik nog even zacht en ik kwam weer overeind. Rustig sloot ik mijn ogen en begon gewoon te dansen. Zo uit het niets. Mensen stopte om naar mij te kijken maar ik vergat alles om mij heen. De pasjes die Micheal deed voor zijn fans, die deed ik nu voor hem.

She dances in these sheets at night
She dances to his needs
She dances 'til he feels just right
Until he falls asleep
She dances at the crack of dawn
And quickly cooks his food
She can't be late, can't take too long
The kids must get to school

[Chorus: x2]
She's a slave to the rhythm
She's a slave to the rhythm of
She's a slave to the rhythm
A slave to the rhythm of,
The rhythm of love, the rhythm of love

She dances for the man at work
Who works her overtime
She can't be rude as she says,
"I must be home tonight."
She dances to the kitchen stove
Dinner is served by nine
He says his food's an hour late
She must be outta her mind

[Chorus]

She works so hard, just to make her way
For a man who just don't appreciate
And though he takes her love in vain
Still she could not stop, couldn't break his chains
She danced the night that they fell out
She swore she'd dance no more
But then she did, he did not quit as she ran out the door

She danced through the night in fear of her life
She danced to a beat of her own
She let out a cry and swallowed her pride
She knew she was needed back home, home

[Chorus 5x]

Reacties:

xEmma zei op 19 juni 2014 - 12:42:
Naaaaaww, ik vind het einde zo schattig, ik krijg er helemaal kippenvel van!