FanFic.nl

Relice's story

Lika a dream.

Slaperig en met een bonkend hoofd opende de bleke tiener zijn ogen. Het zonlicht scheen zijn kamer in. Nog slaperig rekte hij zich uit en rolde zich op zijn rug.
Zijn moeder keek met haar handen gebald in haar zij op hem neer.
"Mam..." mompelde Daveth fronsend, waarom bonkte zijn hoofd zo?
"Ik zit beneden, over tien minuten ben je daar." Ze klonk boos.
Daveth bleef fronsen.
"Waarom?" Zijn stem was schor, maar daar leek hij inmiddels gewend aan te zijn.
"Omdat we eens een goed gesprek moeten hebben!" Met die woorden sloeg ze de slaapkamer deur van Jackie achter zich dicht. Het geluid weergalmde in zijn hoofd en met een pijnlijk gezicht drukte hij zijn loodzware armen tegen zijn oren.
Even bleef hij zo doodstil liggen, zich beseffend dat hij om een of andere reden een gigantische kater had. En eveneens uit ervaring wist hij wat bij hem het beste hielp.
Heel rustig kwam hij overeind, sneller zou geheid problemen geven.
Even stond hij te wankelen op zijn lange benen. Toen begaf hij zich door rotzooi, voornamelijk kleding, naar zijn bureau. Even zocht hij tussen de troep die erop lag en vond toen wat hij zocht. Een cd.
Met trillende vingers, die hij tegenwoordig altijd had, zette hij zijn cd-speler aan, liet de cd in het laatje glijden, drukte op sluiten en wachtte even met op play drukken zodat de cd kon laden. Maar na het beruchte knopje indrukt te hebben kwam hij opnieuw in een slakkentempo op gang.
Schoon ondergoed, een broek, driekwart en zwart, een t-shirt van de band Poison en een spijkerjack met buttons eraan gespeeld. Tergend langzaam, irritant voor anderen, voor hem een remedie kleedde hij zich aan. Zijn haren die stuk langer waren geworden sinds zijn moeder het helemaal kort had geknipt, kamde hij vluchtig door met zijn vingers.
Zijn make-up liet hij na een blik in de spiegel zitten voor wat het was, de eyeliner zat nog prima. Zijn pas groeiende baardhaar had hij in het kuiltje bij zijn kind laat staan.
Het bonken in zijn hoofd werd langzaamaan minder met behulp van de muziek uit zijn boxen schalde. Hij trok zijn schoenen aan en zette de muziek af, pakte zijn tas, die voor die dag goed zou zijn, en begaf zich naar de begane grond.
"Dat waren geen tien minuten, Daveth." Berispte zijn moeder hem pinnig. Hij trok een pijnlijk gezicht, de kater was nog niet geheel verdwenen.
Hij slofte naar de keuken en schonk zich een glas water in.
"Daveth, ik weet niet wat ik met je aan moet." Begon zijn moeder, zo rustig mogelijk, ondanks haar woede.
Daveth zweeg.
"Zoals vannacht ook weer, je gaat en je komt waar je ook wilt, en luistert niet naar de gewenste tijden om thuis te komen. Ik ging om drie uur naar het toilet en toen was je nog niet thuis. Ik hoef niet te weten hoe laat het wel was. Maar wat ik wel weet is dat ik je nu naar school breng, en dat je na school direct naar huis komt. Vanaf dit moment is het klaar. Je gaat niet meer uit."
Daveth had onwillekeurig een sarcastische bewondering voor zijn moeder, ze was zo kalm gebleven. En probeerde hem onder de duim te krijgen.
Tien minuten later zat Daveth voorin de Peugot van zijn moeder. Een liter fles water stevig in zijn hand geklemd en met de andere hand dekte hij zijn ogen af om het licht van buiten af te sluiten.
Gelukkig, dacht Daveth terwijl ze optrokken na een stoplicht, hield zijn moeder haar mond.
De rotonde was leeg, het spitsuur was al voorbij, en soepel parkeerde zijn moeder voor het schoolplein. Het was pauze, diverse mensen keken vreemd op. Hier kwamen onder schooltijd zelden mensen parkeren, dat was gewoon om problemen vragen.
"Tot vanmiddag." Was alles wat Daveth's moeder, met sterke nadruk leggend op 'vanmiddag,' zei. Daveth groette niet terug en stapte uit. Sloeg de deur dicht en marcheerde met grote stappen van de dure auto weg.
Ze bleef nog staan ook. Daveth keek niet om en groette zijn vrienden. Geen van allen leek echt fit.
"Hi," groette hij een sigaret van Wrister overnam.
De anderen groette met 'wees stil' gebaren of grepen paniekerig naar hun hoofd.
"Sorry," fluisterde hij zacht, met een lichte grijns. En bood de fles water aan.
Beteuterd keek hij vijf minuten later naar de lege fles.
Lachend nu, vertrokken de tieners samen met de rest van de menigte het gebouw in. Zij voor de les, creatieve vorming.

Na schooltijd.
De katerige groep vrienden die in de ochtend op het kale schoolplein gestaan hadden waren verdwenen. In plaats daarvan kwam er een golf van leerlingen het gebouw uitstormen.
Over actief juichend en schreeuwend. Cheerleaders danste hyper en hysterisch om elkaar heen. De voetballers van de school klommen op elkaar schouders. De stille leerlingen klikten enthousiast met de camera's. Daveth schreeuwde mee.
"VAAAAAAAAKKAAAANTTTIEEEEEEEEEEE!!!!!!!"
De euforie daalde geen seconde, hoewel het gedrag nu bijna letterlijk wegvluchten was van de school werd, in plaats van de rondedans op het schoolplein uit te voeren.
Daveth en zijn groepje vrienden wandelde opgewekt en vrolijk naar de bushalte. Geen van hen liet toe dat Daveth terugkeerde naar huis. Niet dat de tiener het zelf wel wou, integendeel de langer hij daar weg was, de meer hij genoot.
Zonder woorden erover te wisselen stapten de vrienden bij de laatste halte uit en begaf zich naar het strand dat beneden hen lag.
Als een stel dolle honden rolden en sprongen de vrienden naar beneden.
Het strand lag bijna letterlijk aan de voet van Daveth's voortuin.
Maar de dwarse puber trok zich er niks van aan. Kleren lagen algauw bijna vergeten op het mulle zand. Een net werd gespannen, muziek schalde over het strand.
En vooral dat laatste trok meer jongeren aan. Meisjes hingen fliterig om hen heen, andere jongens kwamen aangelopen.
Het feest begon.

Rond drie uur 's nachts.
De muziek bonkte in zijn hoofd. En hij sprong mee op de maat.
-
De sterren waren helder die nacht, even uitblazen, een jong meisje lag tegen hem aan en keek mee naar boven.
-
Iemand bood hem een glas water aan, hij nam aan, snoof er even aan en goot het naar binnen.
-
Iemand juichte dichtbij en sloeg hem op de schouder, Jae. Grijnzend keken ze elkaar aan, ogen wijd open gesperd.
-
Wrister danste om hem heen en slaakte idianen kreten uit, die in het niets wegstierven in de tonen van de nachtelijke muziek.
-
Heel in de verte zag Daveth de zon opkomen.
-
Iemand, die hij wazig zag, bood hem een sigaret aan, lachend aanvaarde hij die.
-
Een kus van een vertrekkend iemand.
-
Een stem die zei dat de politie eraan kwam. Gelach.
-
Daveth draaide de opkomende zon de rug toe.
-
Abrupt hield de muziek op. Mensen verdwenen in groepjes in de vroege ochtend.
-
Daveth pakte zijn kleren, of iets wat op zijn kleren leek.
-
Jimme struikelde, Daveth lachte en hielp hem half wankelend in het mulle zand overeind.
-
Auto's toeterde. Gezwaai, kushandjes, knokkels tegen elkaar stotend.
-
Geschreeuw van een bekende stem.
-
Vrienden waren verdwenen.
-
De voordeur stond open, hij zag zichzelf in de spiegels en sloeg zijn hand voor zijn ogen, hij werd er draaierig van.
-
De trap op.
-
De verkeerde deur, dit was de badkamer.
-
Hij wankelde even en liep toen de gedeelde kamer in. Jackie sliep door.
-
Kleren vielen als bladeren in de herfst op de grond. Hij zag wazig, en zocht zijn bed.
-
Hij zwaaide met zijn arm toen hij duizeliger werd.
-
De grond kwam dichterbij.
-
Waarom zat hij op zijn knieën?
-
Hoe hij op zijn bed terecht was gekomen snapte hij niet.
-
De schoenen trapte hij uit.
-
De zon kwam nu echt op.
-
Even glimlachte hij, tevreden.
-
De warme zon, die door zijn raam scheen voelde goed.
-
Geen pijn, geen woede, geen angst, geen eenzaamheid.
-
Hij onspande.
-
Een vage stem van buiten riep een hond terug.
-
En toen...adem.
-
Waarom lag hij plat?

Reacties:

Bella01 zei op 22 juni 2014 - 16:39:
Wow, echt goed..!
Jammer voor de mensen die het misschien niet snappen, maar ik snap het wel en je bent echt goed! ^-^

narcissa zei op 22 juni 2014 - 14:10:
Goed geschreven, maar ik blijf het wel bij dat ik het behoorlijk heftig vind. Maar dat zegt wel van wat voor een kwaliteit dit verhaal is. Je kan laat me hier echt mee huiveren.
echt goed.

Roselin zei op 18 juni 2014 - 10:40:
Even voor de duidelijkheid voor de volgende mensen die reageren: het laatste is Daveth's hartslag.

Rukia zei op 18 juni 2014 - 8:57:
oke dat laatste slaat nergens op maar aangezien hij gewoon compleet van de wereld is is dat waarschijnlijk de bedoeling, echt goed

RivLovee zei op 18 juni 2014 - 6:52:
Ik snap het einde niet :C