FanFic.nl

I’ve Got The Blue Eyes Too [ Afgerond ]

002 || Who’s it?

Met een onbegrijpelijke kaart in mijn hand open ik één van de twee enorme, zware deuren. Voorzichtig zet ik een stap naar binnen, en nog een. “Dag mevrouw!” Klinkt een vrolijke stem die uit het niets begint te prater waardoor ik schrik. “H-hoi.” Stotter ik. “Heb ik je laten schrikken meisje?” Lacht ze, de vrouw staat achter een balie waar van alles op ligt en staat. Ik ze computers, stapels papieren, doosjes met paperclips etcetera, etcetera. Snel schud ik mijn hoofd en loop vervolgens naar de balie. “Waar kom je voor?”
“Zeven days in bed.”
Verrast kijkt de vrouw me aan. “Zo, stoer meisje.” Ik frons mijn wenkbrauwen. “Hoezo?”
“Oh, let maar niet op haar. Ze lult wat uit haar nek.” Een man die net komt aanlopen in een net pak, geeft de mevrouw achter de balie een dodelijke blik. Ze glimlacht wat flauwtjes naar me en verstopt zich achter de computer. “Je naam?” Vraagt de man poeslief. “Coco.” Dan veranderd zijn blik. “Coco, wat?” Zegt hij streng. “Oh, ja. Coco Horan.” Wat een vreselijke man. “Ik leid je naar je kamer, kom maar mee.” De man zet het op lopen en snel volg ik hem. Vol spanning kijk ik om me heen, zonder iets te zeggen. Die man zegt niets en ik ook niet. Normaal ben ik echt van het prater maar nu, nu durf ik amper iets te zeggen. We lopen door gangen, met allemaal deuren. Maar er is geen mens te bekennen. Het lijkt hier wel een spookhuis... Oké Coco, je maakt er iets anders van dan dat het is, doe normaal. En we gaan een hoek om. “Hier is het.” Opeens staat de man stil waardoor ik bijna tegen hem aan bots. Ik knik en pak de koude deurklink vast. Vervolgens duw ik hem naar beneden en open langzaam de deur, om gepiep te voorkomen. Als de deur helemaal open is kijk ik naar achter, om toestemming te vragen of ik naar binnen mag. De man geeft me een knik en ik zet een grote stap naar binnen. De kamer is donker en ik zoek naar de lichtknop. Uiteindelijk heb ik het gevonden en druk ik op de knop en meteen springen de lampen aan. Ik zet nog een stap en scan het kamertje. Een tweepersoonsbed, houten vloer, twee kasten, een spiegel en verder niets. “Over tien minuten komt je kamergenoot.” Na die woorden sluit hij de deur. Ik loop naar de kast en open hem. Al de spullen die ik in een koffer hierheen heb laten sturen zitten erin. Ik pak mijn make-up tasje die op een plank staat en zoek mijn deodorant. Als ik hem heb gevonden spuit ik het onder mijn oksels en ik ruik weer lekker fris. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten totdat ik mijn kamergenootje zie. Misschien is hij knap of niet, misschien is hij lief of niet, misschien is hij precies mijn type of niet... Ik laat me op het tweepersoonsbed vallen met de deodorant in mijn handen. Mijn ogen scannen het witte plafond. Hier zit ik dan, alleen, zonder mobiel óf televisie. Dit gaat nog lang duren... Opeens wordt er aan de deurklink gerommeld en ik spring op, doe mijn haar goed en de deur gaat open. Een jongen die ik heel goed ken staat in de deuropening. “Cam?” Vraag ik voorzichtig. “Nee... Zeg dat ik de verkeerde kamer heb...” Zucht hij en ik grinnik. “Ja, verkeerde kamer, kom maar mee.” Zegt de vrouwenstem achter Cameron. “Nou, doeg!” Hij sluit de deur en ik zucht diep. Ik laat me weer achterovervallen en bestudeer het plafond. Er zitten korreltjes in althans, dat lijkt zo. Dan kijk ik maar op mijn horloge, het is inmiddels vijf voor elf. Over vijf minuten komt die gast, oh zes voor elf.
Na drie minuten mezelf te vervelen gaat de deur weer open. “Cam, zeker weer de verkeerde deur.” Zucht ik waarna ik iemand, maar niet Cameron hoor grinniken. “Ik ben Cameron niet.” Zegt hij en ik spring vol nieuwsgierigheid op. Wie is het...

Reacties: