FanFic.nl

The Diaries | A story that became reality

Paul

Ik kijk wanhopig naar de koffers die ze in haar handen vast heeft. Haar knokkels worden wit wanneer ze ze optilt.
,,Torrey, laat mij dat nou doen.” Ze schudt haar hoofd en loopt naar de voordeur. Mijn hoofd tolt en ik wil haar overhalen om te blijven.
,,Het is twee uur ’s nachts, blijf hier alsjeblieft tot morgen, dan praten we erover.” Weer schudt ze haar hoofd.
,,Niet doen, Paul. Ik heb al een taxi gebeld, het is goed zo. Ik red me wel.”
,,Alsjeblieft..” Mijn stem trilt wanneer ik haar voor de laatste keer smeek te blijven. Ze draait zich om en legt haar hand op mijn bovenarm.
,,Laat me gaan.” Ik kijk naar de grond en knik. Ik heb geen keuze. Ik blijf naar de grond staren wanneer ze de voordeur opentrekt en naar de taxi loopt die op de lange oprit staat te wachten. Ik kan het niet aanzien om haar te zien vertrekken. Ik hoor de taxi wegrijden en ik sluit de deur. Uit mijn keel ontsnapt een borrelend geluid en ik sla met mijn hand op de muur. Verdomme. Ik heb haar teleurgesteld. Alles is mijn schuld. Ik leun met mijn hoofd tegen de muur. Ik had haar moeten tegenhouden, misschien was het gelukt als ik haar nog een keer zou zeggen hoeveel ik van haar hou. Misschien als ik haar opbel en ze mijn stem hoort, dat ze het nog een keer wil proberen. Ze moet het nog een keer proberen. Ik kan niet zonder haar. Ik heb nooit zonder haar gekund. Wat ben ik stom om te denken dat ik dat nu wel kan. Waarom zei ik dat ze dan maar beter kon gaan? Wat bezielde me? Het moet de whiskey zijn geweest. Dat moet het wel zijn geweest. Wat had zij op? Drie, vier glazen wijn? Het moet de alcohol zijn. Morgen als ik wakker word, staat ze weer op de stoep en is alles weer oké. Dat moet wel.
Ik loop naar de keuken en sla twee aspirientjes naar achteren. De bittere smaak overspoelt mijn mond en ik begin te kokhalzen. Ik knijp mijn ogen dicht en binnen een paar seconden is de smaak weer verdwenen. Dan kijk ik naar de keukentafel. Een netjes gedekte keukentafel. Twee borden met afgekoeld eten en halfvolle wijnglazen staren mijn aan. Ze geven me de schuld van alles wat er gebeurd is vanavond. Alles wat er gebeurd is het afgelopen halfjaar. Ik pak de gebroken karaf van de grond en begin de stukjes glas op te ruimen. De stukjes worden steeds kleiner en het duurt niet lang of ik kan ze niet meer oppakken. Ik ga er een paar keer met de stofzuiger overheen en ga ervan uit dat ik er nu veilig overheen kan lopen. Het overgebleven eten gooi ik in de prullenbak en de borden gooi ik in de gootsteen, samen met de glazen en het kookgerei. Heet water stroom de gootsteen in en een paar minuten later is alles weer schoon. Ik haal het tafelkleed van de tafel af en het lijkt alsof er niks is gebeurd. Alleen de rode wijnvlek op de grond en de omgevallen stoel doen me nog herinneren aan deze verschrikkelijke avond. En natuurlijk het feit dat er zometeen een lege plek naast me in bed is.

Na een doelloos en een uur durende, ijskoude douche, lig ik om half vier eindelijk op bed. Ik staar naar het plafond. Het scenario van vanavond speelt door mijn hoofd en ik beleef alles weer overnieuw. Het moment dat ik thuiskwam van de set en ze me negeerde. Het moment dat ik haar vroeg of er wat mis was en ze schreeuwde dat ik ‘verdomme’ alweer zo laat thuis was. Ik zei dat we een nachtscène moesten schieten. Ik dacht zeker dat ze onnozel was. Natuurlijk wist ze wanneer ik thuis had moeten komen. Ik was om drie uur ’s middags al klaar geweest met filmen. Met mijn personage ‘Stefan’ ben ik een tijdje zo goed als klaar, ik hoef alleen een paar dagen op de set te komen filmen, tot mijn personage weer vaker in de show zal komen, dan ben ik weer dagelijks weg. Deze kleine ‘time-out’ zou voor Torrey betekenen dat ik weer vaker thuis zou zijn. Dat we ’s avonds met z’n tweeën konden eten en dat we eindelijk wat tijd aan elkaar konden spenderen. Met haar rol in ‘Pretty Little Liars’ was ze ook vaak weg en daardoor zagen we elkaar nauwelijks. Met dit alles in mijn achterhoofd was ik als nog zo stom om haar links te laten liggen. Elke dag moest ik kiezen tussen mijn vrienden op de set en mijn vrouw die thuis op me zat te wachten. Ik koos voor mijn vrienden en dat maakte me een barslechte man. Natuurlijk was het altijd Ian die me overhaalde voor nog een glas whiskey en Candice die me smeekte nog even te blijven voor de gezelligheid, maar de relatie met mijn vrouw had ik zelf in de handen en dat heb ik nu verpest. Ze heeft me nooit gedwongen te kiezen tussen haar en mijn vrienden, maar ze zei dat ik zelf de keuze al had gemaakt. Het leek haar beter om te gaan, voorgoed.
Ik voel iets nats op mijn wang en ik realiseer me dat het een traan is. Het is lang geleden dat ik heb gehuild. Tijdens ‘The Vampire Diaries’ moest ik natuurlijk wel eens huilen, maar dat was in opdracht en dat was niet echt. Dit was echt en ik vond het verschrikkelijk. Mannen hoorden niet te huilen. Mannen hoorden hun vrouw niet thuis te laten zitten met het eten, ze hoorden haar niet links te laten liggen en ze hoorden haar al helemaal niet te vertellen dat ze dan maar beter moest gaan. Ik was in alles gefaald in het opzicht om een goede man te zijn.
Het geluidje van mijn mobiel gaat. Ik pak hem van het nachtkastje en kijk op het schermpje. Torrey.
Morgen om half één kom ik mijn spullen ophalen. Slaap lekker.
Zelfs al is ze boos op me, ze is nog steeds in staat me een goede nachtrust te wensen. Ik had een topvrouw, maar ik ben haar verloren.

Door de ringtone van mijn mobiel schrik ik met een verschrikkelijke hoofdpijn wakker. Het
eerste wat ik doe is op de wekker kijken en realiseren dat het zeven uur ’s ochtends is. Dat betekent dat ik misschien drie uurtjes heb geslapen. Ik laat een diepe zucht mijn mond ontsnappen en neem mijn mobiel op. Ik heb niet eens de kans om mijn naam te zeggen of een stem doorboort mijn trommelvlies.
,,Paul Thomas Wasilewski, wat heb jij in hemelsnaam gedaan?!”
Claire.
,,Ik heb hier geen zin in, we praten later wel.” Ik wil het apparaat uitzetten.
,,Waag het niet om op te hangen.” Ik zucht.
,,Ik ga er vanuit dat je het al weet. Van wie?”
,,Ian had me steeds al op de hoogte gehouden en toen kreeg ik een vaag berichtje van Torrey dat ik je op je moest passen, nu zij dat niet meer kon. Wát heb je gedaan?” Ik sluit mijn ogen. Het gebonk in mijn hoofd wordt nog erger.
,,Ik heb het verpest, nu goed?”
,,Verdomme, Paul.”
,,Ja.”
Het blijft eerst stil aan de andere kan tot ik wat gerommel en gemompel hoor van een onbekend persoon.
,,Volgens mij ben jij ook niet zo slim geweest gisteravond.” Ik kan het net opbrengen om te grinniken.
,,Hou je mond. Ik kom nú naar je toe.”
,,Claire, ik moet..”
De lijn wordt onderbroken.
,,..naar de studio.”

Reacties: