FanFic.nl

Eyecatcher

~.Proloog.~

Hallo daar!
Jullie weten evenveel van mij als ik van jullie, wat dus ongeveer gelijk staat aan he-le-maal niets.
Dus: May our company present you: Sofie - Fie voor de vrienden - De Goeste, 17 jaar en op dit eigenste moment al een ruime anderhalve maand met grote onderscheiding afgestudeerd in haar zesjarige loopbaan in de Latijn - Moderne Talen richting van een instituut waarvan de naam liefst zo snel mogelijk wordt vergeten. Ons product wordt op 27 augustus 18, wat wil zeggen dat ze nog een goeie twee weken te gaan had voor THE BIG PARTY.
Na de vakantie, dus na het feest, gaat dit object “op den unief”� vertalertolk en etymologie studeren, samen met Elke, Kirsten en Soetkin, wie de gemiddelde neutrale mens zou omschrijven als “compleet gestoord, irriterend vrolijk en stuk voor stuk onverwoestbare rotsen in de branding”�. En ik, ik kon het alleen maar toejuichen.
Het was ook met hen dat ik hier nu stond, op het perron van Brussel-Noord, te wachten op een trein. Want dat had the company nog niet verteld; met ons viertjes waren we zowat de enigen in onze leeftijdsgroep die volledig uit hun dak gingen bij het horen of zien van het begrip Tokio Hotel. En die vier overfantastische jongens hadden morgen een concert in onze hoofdstad, en dus wachten we op hun trein. Want ook dat wisten jullie niet: de jongens hadden - volgens henzelf - het helemaal gehad met bussen en files en benzine en rode lichten, dus hadden ze besloten om de tour die bij hun nieuwe cd hoorde, met een trein te doen en zo alle grote stations een bezoekje te brengen. Origineel waren ze wel, dat kon iedereen beamen. Brussel was helemaal te vinden voor het idee, en deelde 50 tickets uit aan inwoners en omdat ik de trotse eigenares was van een studiootje in de rand, schoot ik me naar het gemeentehuis. Nog geen 5 min. later stond ik - onverrichter zake - weer buiten. Op. Na TWEE uur. Ik kon wel huilen. Bah nee, zo erg was het nu ook weer niet, ik ging toch naar hun entree kijken? En dacht je dat iemand me ook dat zou afnemen? Nee, dus, onmogelijk twijfelkonijn.
‘-Fie? Sofie! Heeee, droomster!! Ze komen eraan! Joehoe, luister dan toch!!’ De zon scheen in mijn ogen toen ik naar rechts keek en op de koop toe wipte een pesterig briesje al mijn haren net naar de tegenovergestelde kant dan waar ze hoorden te liggen. Zucht. Ik geef het op.
De luchtverplaatsing van de arriverende trein was ook al niet veel soeps, maar in mijn hoofd was nu alleen maar plaats voor die trein. In het zwart met wit, overal logo’s en een reuzefoto van hun cd over zowat de hele breedte van een wagon, gleed hij het station binnen, voor mijn grote ogen en die van honderden andere meisjes. Het gegil kaatste terug, en hoewel de zon achter de trein verstopt zat, zag ik toch dat de ramen stuk voor stuk verlicht waren. Geen tl-licht, maar écht zonlicht. Raar, vond ik, want de ramen waren allemaal geblindeerd.
‘Wow!’ gilden mijn vriendinnen, maar ik, ik weet niet waarom, ik gilde niet.
Het leek alsof mijn oren zich afsloten van de buitenwereld, mijn ogen zagen alleen twee andere ogen, wit achter zwart, en in mijn hoofd klonken steeds opnieuw twee simpele woorden, door een onbekende jongensstem uitgesproken: ‘Hey Clara.’ En opnieuw.

Reacties: