FanFic.nl

The Diaries | A story that became reality

Paul

Het voelt leeg. De bank staat er nog, de televisie ook. De keuken is er nog en alle meubels zijn er nog. Ook de foto’s van ons tweeën zijn aanwezig en alle dvd’s die we samen hebben gekeken staan nog in de kast. Maar toch voelt het leeg. Als ik goed om me heen kijk, zie ik dat foto’s van haar familie weg zijn en als ik naar boven loop en de kast open doe, zijn al haar kleren verdwenen. Alle kleine dingen die me anders nooit opvielen, zijn nu een groot, leeg gat. Zoals de shampoofles op de badrand en de kleine, roze kussentjes op de bank. Het slipje op de grond en het wijnglas op de keukentafel. Ook het ontbreken van haar mobiele oplader en zelfs de nagellak op haar nachtkastje vallen op.
Ik plof neer op het bed, waar we samen de liefde bedreven en waar we lagen te slapen, en leg mijn hoofd in mijn handen. Claire komt naast me zitten en streelt mijn rug.
,,Het komt wel goed.” Mompelt ze. Ik kijk haar aan.
,,Het komt niet goed!” en ik spring op.
,,Het komt niet goed, zie je dat niet? Ik heb het verkloot, alles!” Ik ijsbeer door de kamer heen.
,,Ik ga naar haar toe. Ik haal haar weer terug.” Ik loop vastberaden naar beneden en pak de autosleutels. Ik hoor Claire achter me aan lopen en wanneer ik in de auto zit draait ze snel de autosleutels uit het slot.
,,Geef terug!” Ze schudt haar hoofd.
,,Ik laat jou zo niet rijden.”
,,Verdomme, Claire!” Ik stap uit de auto en pak haar arm vast. Ze roept dat ik haar pijn doe, maar het kan me allemaal niets schelen. Ik moet die autosleutels hebben en ik moet mijn vrouw weer terughalen. Zodra ik de sleutels in mijn handen heb, start ik de auto en scheur ik weg. Ik rijd de straat uit en zie in mijn achteruitkijkspiegel dat Claire achter me aankomt. Ik stel haar aanwezigheid erg op prijs, maar op dit moment moet ze me echt met rust laten. Ik bedenk me waar Torrey zou kunnen zijn. Mijn eerste gedachte gaan naar haar ouders, maar die wonen ver weg en ze is om half één nog in ons huis geweest. Dan denk ik gelijk aan haar zus, die woont hier nog geen uur vandaan. Ik probeer wat omweggetjes te vinden, zodat ik Claire van me af kan slaan om genoeg tijd te winnen. Zodra Claire me bij Torrey ziet, sleept ze me er vandaan, dus hoe meer tijd ik kan winnen, hoe meer kans ik kan hebben om Torrey om te praten.
Ik rijd door een rood stoplicht en om me heen wordt getoeterd, maar dat kan me allemaal niks schelen. Dit keer komt het niet door de alcohol dat ik roekeloos ben, absoluut niet. Er is nog maar één ding wat duidelijk is in mijn hoofd en dat is dat ik hoe dan ook Torrey moet ompraten. Ik ben niks zonder haar, dat was vanmiddag wel te zien. Ik heb me doodgeschaamd. Ik had nooit gedacht dat ik zo afhankelijk zou worden van een vrouw. En het is niet dat ik haar nodig heb om materiële zaken. Ik heb haar niet nodig zodat het eten om zes uur klaar staat of zodat mijn kleren schoon in de kast liggen. Ik heb haar ook niet nodig om aan mijn trekken te komen, dat is het allemaal niet. Ik heb haar nodig omdat ik simpelweg zielsveel van haar hou. Toen ik haar voor het eerst kustte en toen ik het jawoord zei, ik heb al die tijd van haar gehouden en ik zal er niet mee stoppen.
Ik rijd het erf op van de zus van Torrey, Maryelle Devitto, en zie gelijk dat de auto van Torrey er staat, en ik parkeer mijn Audi Q5 naast die van haar. Ik loop naar de voordeur en de deur gaat gelijk open. Claire heeft Maryelle vast gebeld en ik blijk gelijk te hebben, ze zal hebben geweten dat ik eraan kwam, want ze stapt naar buiten en sluit de deur achter zich, zodat ik niet gelijk naar binnen kan lopen.
,,Maryelle, mag ik Torrey even spreken?” Ze schudt haar hoofd.
,,Doe maar niet, Paul, ze wil je liever niet zien.”
,,Ik moet haar spreken, laat me alsjeblieft binnen.”
,,Sorry, maar nee.”
Ik moet iets doen, ik moet iets doen, ik moet íets doen.
,,Torrey!” ik schreeuw zo hard mogelijk in de hoop dat ze me hoort.
,,Paul, ze wil je niet spreken!”
Verdomme. De auto van Claire rijd het erf ook op. Ik moet nú iets doen. Ik besluit langs Maryelle te lopen en naar de achterdeur te rennen. De wekelijkse bezoekjes hebben ervoor gezorgd dat ik precies weet waar ik langs moet, aangezien het een vrij groot huis is. De achterdeur is los en ik storm naar binnen, roep haar naam nog een keer en vind haar in de woonkamer.
Ze zit rustig op de bank voor haar uit te staren. Aan de zwarte randen om haar ogen is te zien dat ze heeft gehuild. Als ze merkt dat ik binnen ben, als ze dat nog niet had gehoord, kijkt ze me op een vreemde manier aan
,,Wie ben jij?” Vraagt ze. De vraag verward me. Wat bedoelt ze?
Dan staat ze op en loopt naar me toe. Ondertussen komen Maryelle en Claire ook binnen.
,,Dit ben jij niet. Je bent nog nooit zo opvliegend geweest.”
,,Waarom denk je dat ik zo opvliegend ben?!” ze schudt haar hoofd.
,,Dit komt niet door mij, niet door ons. Er is iets veranderd. Jíj bent veranderd.” Ik besluit niet langer op haar vreemde manier van praten in te gaan en ga verder met waarom ik hier gekomen ben.
,,Kom je mee naar huis? Alsjeblieft?” Weer schudt ze haar hoofd en legt ze haar hand op mijn wang. Ik zie op het moment dat ze haar handpalm op mijn wang legt, dat ze haar trouwring niet meer om heeft. Plotseling ben ik alles vergeten wat ik wilde zeggen en stokt mijn adem in mijn keel. Twee jaar lang heeft die ring om haar vinger gezeten als teken van onze liefde en nu heeft ze hem afgedaan. Ik pak haar hand, wrijf even met mijn duim over haar ringvinger en kijk haar vragend aan.
,,Het spijt me Paul, maar het is over.” Haar stem geeft antwoord op de vraag die ik niet durfde te stellen, die ik niet wílde stellen, omdat ik het antwoord niet wilde weten, omdat ik wist wat het antwoord zou zijn. Plotseling kunnen mijn benen mijn gewicht niet meer dragen en moet ik steun vastigheid zoeken aan de tafel. Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd en begin te huilen. Ik begin als een bezetene te huilen en heb geen controle meer over mijn eigen lichaam. Ik wil me weer herstellen, maar dat zorgt ervoor dat ik nog meer ga huilen. Ik zie Claire op me af komen lopen en ze pakt met beide handen mijn schouders vast, als teken dat ik op moet staan. En dat is wat ik doe.
Ik sta op en Claire slaat haar arm om me heen en samen lopen we de kamer uit. Ik lijk een klein kind wat getroost moet worden. Ik kijk nog een keer achterom en zie Torrey met haar hand – zonder trouwring – voor haar mond. Ze huilt, net zoals ik. Maar het verschil is dat ik huil van machteloosheid en dat zij huilt omdat ze precies weet wat voor besluit ze zojuist heeft genomen en welke gevolgen dat zal hebben. We zullen voortaan leven zónder elkaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.