FanFic.nl

Chasing Cars || Lou and Hazza.

001- Blue.

De rode bus waar Niall en ik zonet nog in hadden gezeten, verdween uit het zicht. 'En nu?' Niall keek me vragend aan. Ik beantwoordde die blik door mijn schouders op te halen. We waren in West Yorkshire, vlakbij het nietige stadje Bradford. De bus waarmee we onze bestemming hoopten te bereiken, reed niet verder dan dit bos waar we nu waren beland. Gelukkig was de buschauffeur zo aardig geweest om te vertellen waar de racewedstrijden werden gehouden. 'Wat zei die gast ook alweer?' Vroeg Niall, terwijl hij tevergeefs probeerde bereik te zoeken met z'n iPad. 'Ik geloof dat we eerst links moesten, dan het bospad uitlopen en vervolgens bij het zwembad rechtsaf.' Dus we begonnen te lopen. Na een tijdje hield het bos inderdaad op. Niall zag een bordje met het opschrift zwembad. 'Rechtsaf,' mompelde ik. 'Ja, ik zie het al!' Riep Niall enthousiast. Hij wees naar een steeds groter wordend blauw stipje. Ik knikte bevestigend. Nog geen vijf minuten later hadden we het blauwe gebouw bereikt. 'Naar binnen dan maar?' Niall stak zijn duim op als instemmend teken. Dus ik trok de deur open en een vreemde geur kwam me tegemoet. Niall had het kennelijk ook geroken, want hij trok een vies gezicht. Ik hoorde een bulderende stem: 'Harry! Niall! Wat fijn dat jullie gekomen zijn!' Ik draaide me om en zag mijn vader uit één van de kleedkamers komen. 'Hoi pap,' grijnsde ik. Na een snelle knuffel begroette de blonde Ier mijn vader met een stevige handdruk. 'Ik dacht dat jullie morgen pas zouden komen,' zei mijn vader, die zich al in z'n race-outfit had gehesen. 'Nee, vandaag hadden we vrij. Ik had het je nog geAppt.' Mijn vader schudde zijn hoofd. 'Ik heb wel zo'n smartphone, maar gebruiken- Ho maar.' Niall grinnikte. 'De wedstrijden beginnen morgen pas, maar gelukkig heb ik in een hotel achter het circuit een grote kamer en anders boeken we er nog een suite bij,' zei mijn vader met een glimlach. 'Morgen pas? Ik dacht dat ze vandaag al begonnen.' Ik streek met mijn hand door mijn krullen. 'Dat was eerst ook de bedoeling.' Mijn vader liet een klein zuchtje ontsnappen. 'Maar door het slechte weer van de afgelopen dagen is het circuit nat en zijn de wedstrijden uitgesteld.' Ik dacht even na. 'Dus we zijn hier voor niks gekomen?' Zuchtte ik. Mijn vader begon te lachen. 'Voor niks? Dat zou ik niet willen zeggen. Er is hier genoeg te doen. Jullie kunnen naar de kermis, in het hotel is een zwembad en een kast vol dvd's en jullie kunnen mij natuurlijk helpen met racen.' Niall, die al lang niks had gezegd, wees naar de rechterdeur waar een raceteam met rode helmen en witte pakken aankwam. 'Zijn ze goed?' vroeg hij, ineens een heel ander onderwerp. 'Dat zijn de Italianen. Behoorlijk goed, maar de Amerikanen zijn beter.' 'Is het goed als we naar het hotel gaan?' vroeg ik. 'Ja,' zei mijn vader als antwoord. 'Als mijn kamer te klein is, boeken jullie maar een nieuwe kamer voor jullie tweeën.' Uit zijn leren achterzak, haalde hij een portemonnee. Hij haalde er twee briefjes van 500 uit. Het was geen geheim dat Harry's vader rijk was. 'Hier, als jullie nog een kamer willen boeken.'

'Wat tof dat we 1000 pond van je vader kregen,' riep Niall toen we het hotel naderden. Zoals Des al had gezegd, was het niet ver naar het hotel. Maximaal drie minuten lopen, als je stevig doorliep. 'De Gouden Adelaar,' las Niall voor. 'Mee naar binnen, blondie.' Ik trok hem mee aan de arm. 'Hallo, kan ik u helpen?' Een vrouw van een jaar of veertig zat achter de balie. 'Ik ben de zoon van Des Styles, kunt u mij vertellen in welke kamer hij zit?' De vrouw keek hem even vertwijfeld aan, maar zocht het toen razendsnel op. 'Kamer 213, een tweepersoonskamer.' Ik vond het raar dat ze niet mijn paspoort hoefde te bekijken, zoveel leek ik niet op mijn vader. 'Bedankt, in dat geval willen we er nog een tweepersoonskamer bij boeken.' De vrouw knikte. 'Ik laat de geldzaken wel aan je vader over. Het wordt dan kamer 250.' Vriendelijk gaf ze me de sleutel aan. 'Bedankt,' mompelde ik. Snel haastten we ons naar de eerste verdieping. Op zoek naar kamer 250.

'Ik vond die vrouw bij de balie maar vaag,' zei ik tegen Niall terwijl ik de cijferbordjes boven de deur aan het lezen was. 'Hoezo?' 238, 239, 240. 'Ik weet niet. Het was alsof ze me herkende.' 241, 242, 243. 'Ik weet het niet, dude. Maar ik ga hier de bocht om. Misschien zit daar 250 wel.' Niall verdween. 245, 246,247. 'Is goed,' riep ik nog. 248, 249.. 'Au!' Een schreeuw van pijn verliet mijn mond. Ik wankelde even maar viel toen op de grond. Blijkbaar was ik tegen iemand aangeknald. 'Sorry,' mompelde een zachte stem. Ik zag een hand die ik dankbaar aannam om weer op te staan. Toen ik overeind stond en bijna uit automatisme het vuil van mijn colbert afsloeg, keek ik in twee prachtige, blauwe ogen...

Reacties: