FanFic.nl

The eyes of the Prophet

I can't help

Veel tijd liet Marnie niet verstrijken na haar finale uitspraak. Ze wende zich tot de overige vampiers en kakelde:
‘Binnen twintig minuten komt de zon op… Neem gerust gebruik van de geheime ruimte onder de schuur, dan missen jullie morgenavond niets van het spektakel.’
Dean en Candide lachten wansmakelijk en zelfs Molly kon een glimlach niet verbergen. Enkele minuten later schreden ze de hut uit en Marnie grimaste naar Freya.
‘Stop alsjeblieft met dat zielige gesnik,’ Gromde ze en ze schuifelde op haar kleindochter af. Dreigend zwaaide ze met haar wandelstok onder Freya’s neus. ‘Het is voor je eigen bestwil! En dat weet je maar al te goed meid.’
Haar woorden hadden echter het tegenovergestelde effect: Freya begon nog harder te schreien. Marnies bloeddoorlopende ogen namen het zielige hoopje ellende dat aan haar voeten lag op en vervolgens haalde ze onverschillig haar schouders op.
‘Aan jou de keus om te grienen,’ Mompelde ze schor. ‘Nadat onze ritten zijn uitgevoerd, zul je me dankbaarder en gedienstiger zijn dan ooit te voren… En nu ga ik de schuur gaan voorbereiden op de Grote Rite.’
Ze nam haar wandelstok steviger beet en stapte moeizaam haar hut uit.
‘Freya…’ Zei Eric toen ze de deur achter zich dichtsloeg en hij haar onvaste voetstappen hoorde wegsterven. ‘Freya? Gaat het? Wat is er allemaal gebeurd?’
Het duurde minuten eer Freya erin slaagde om iets verstaanbaars uit te brengen, de tranen liepen onophoudelijk over haar wangen.
‘Marnie,’ Snikte ze. ‘Ze heeft een pact gesloten met die nestleden van je. Ze gaan haar helpen om de ritten uit te voeren én om jou onder de knoet te houden.’
‘Freya,’
‘Met mij gaat alles goed hoor,’ Zei ze zachtjes en even was Eric verbaast over de intense groene kleur van haar ogen. ‘Ze hebben me geen haar gekrenkt, maar door al die commotie kreeg ik wel last van mijn gave.’
Nog meer tranen stroomden over haar gelaat en ze jammerde zachtjes.
‘Ze gaan sterven,’ Jankte ze en ze keek Eric angstig aan. ‘Mijn coven… mijn familie… ze gaan allemaal sterven… ik zag het in een visioen… er was overal bloed en ze waren afgeslacht als beesten…’
‘Ik doe niemand kwaad zolang ze mij geen kwaad doen,’ Gromde Eric met op elkaar geklemde kaken. ‘We moeten gewoon voorkomen dat Marnie haar plan kan doorvoeren. Maak me asjeblieft los, Freya. Ik beloof je dat ik niemand ga doden als het niet noodzakelijk is.’
‘Ik kan het niet…’ Zei Freya en ze sloeg haar ogen vernederd neer. ‘Ik kan je niet helpen.’
‘Wat!?’ Schreeuwde Eric en hij verloor zijn geduld. ‘Verdomme Freya! Ik beloof dat ik ogenblikkelijk wegvlieg zodra je me losmaakt.’
‘De zon komt binnen enkele minuten op,’ Viel Freya hem in rede en ze gebaarde hysterisch met haar handen. ‘Je vat vuur nog voor je een geschikte schuilplaats hebt gevonden en het is voor de coven een koud kunstje om je dan op te sporen! Bovendien,’
‘Bovendien – wat?’ Sneerde Eric die voelde hoe het in linnen omvatte zilver zijn huid irriteerde.
Freya begon weer te jammeren en de tranen drupten op de stoffige grond.
‘Marnie heeft me als klein meisje een onbreekbare eed laten afleggen,’ Zei ze plotseling zo zachtjes dat Eric haar amper kon verstaan en ze sloeg beschaamd haar ogen neer. ‘Daarin zweerde ik dat ik de coven weer groot zou helpen maken als de kans me aanbood.’
‘WAT!’
Hij kon het niet geloven, hij had haar vast verkeerd begrepen.
‘Ik was nog maar een klein meisje,’ Piepte Freya schril en ze weende hartverscheurend. ‘I-ik wist niet wat ik deed, toen mijn moeder er achter kwam was ze… was ze… oooooooh wat was ze furieus op m’n grootmoeder.’
Eric voelde zijn knieën slap worden en het zilver raakte zijn blote huid. Het zilver irriteerde hem en bezorgde hem blaren, maar hij had enkel maar aandacht voor Freya’s onthulling. Als het waar was wat ze zei en de betovering was goed uitgevoerd – op een of andere manier twijfelde hij er niet aan dat Marnies haar bezweringen altijd het gewenste effect hadden – dan zat hij meer in de penarie dan ooit tevoren. Het angstzweet brak hem uit: hij kon Goderic geen berichten sturen en zojuist had zijn laatste bondgenoot bekend dat ze niets voor hem kon doen. Hij friemelde, met als gevolg dat er nog meer zilver tegen zijn huid kwam en hij kon een pijnkreet niet onderdrukken. Freya weigerde nog steeds om hem aan te kijken, maar ze kromp zichtbaar ineen van zijn pijnkreet. Nog even wist Eric en dan zou het zilver zijn huid beginnen verbranden en zou de hut gaan stinken naar verbrand vlees. Koortsachtig zocht hij naar een oplossing, waarbij Freya hem wel te hulp zou schieten.
‘Het boek,’ Schoot hem plots te binnen. ‘Ze heeft dat verdomde boek laten liggen, Freya!’
Maar nog voor hij was uitgesproken, schudde ze haar beeldschone hoofd met een trieste glimlach.
‘Uitgesloten,’ Zei ze. ‘Volgens mij valt het zelfs moeilijk te vernietigen.’
‘Waarschuw je covenleden voor wat gaat gebeuren, als ze weten dat de Autoriteit hen gaat afslachten zullen ze vast van gedacht veranderen.’
‘Onmogelijk,’ Grimaste Freya. ‘Volgens mij heeft iedereen zo’n eed aan Marnie gezworen.’
Eric kreunde, niet van het zilver dat zijn polsen verschroeide, maar van pure ellende.
‘Marnie vermoorden?’
‘Al helemaal niet.’
Hij boog zijn hoofd en verbeet al de angstgevoelens die hem overspoelden. Er moest een oplossing zijn, dacht hij vastberaden, maar wat voor een oplossing? Weer probeerde hij zich te bevrijden uit zijn ketenen, met als gevolg dat er nog meer edelmetaal in aanraking kwam met zijn huid. Hij kermde. Ondanks alles bleef hij min of meer kalm.
‘Freya,’ mompelde hij zachtjes en hij keek haar doordringend aan. Ze zat nog altijd te snikken bij die ene pilaar en weigerde om zijn blik te beantwoorden. ‘Wat gaat er morgenavond exact gebeuren? Hoe zit die vervloekte ritte ineen?’
Zo rustig als hij zich voordeed, zo gebroken en angstig was Freya. Als tranen parels waren geweest, was haar gezicht een parelmoeren masker geworden. Vrijwel haar hele gezicht was nat en er verschenen her en der rode vlekken op haar wangen. Haar lip trilde en het duurde even voor ze zich verstaanbaar kon maken.
‘In de oorspronkelijke formule…’ Begon ze aarzelend en vervolgens hakkelde ze verder. ‘Was het voldoende om enkel een beetje vampierbloed te gebruiken… Een paar druppels om kleine bezweringen te versterken of een beker vol voor de zwaardere bezweringen… Het volstond om het bloed te verwerken in een toverdrank of om het gewoon te consumeren… In feite kun je gewoon een vampier houden om af en toe zijn bloed af te tappen, wat trouwens de reden is dat de Azende Aasgier zoveel jaren geleden een van zijn eigen leden liet keren: ze wouden gewoon een loyale vampier hebben die hun kon sterken met zijn bloed.’
‘Maar dat pakte verkeerd uit hé,’ Zei Eric en onwillekeurig moest hij grijnzen. ‘Een pas herrezen vampier is uitgehongerd en valt gelijk wie aan om zijn dorst te lessen. Dat covenlid viel gewoon zijn medestaanders aan omdat hij zijn bloeddorst niet kon beheersen. En iemand “gewoon” keren doe je niet, het is een speciale gebeurtenis en een vampier hoort zelf zijn nageslacht uit te kiezen.’
Freya verbleekte en rilde zachtjes.
‘Marnie heeft het boek echter opnieuw onderzocht en vond een manier om magie nog meer te sterken,’ Vervolgde ze zo zachtjes dat ze amper nog hoorbaar was. ‘Bij deze bezwering is het de bedoeling om de krachten van één persoon permanent te versterken met behulp van één enkel ritueel. Bij dat ritueel is verschrikkelijk veel bloed en magie nodig. In feite heb je meer bloed nodig dan een vampier kan leveren…’
Eric kreeg het gevoel van snel naderend onheil.
‘Wat resulteert in het overlijden van de vampier,’ Besloot Freya en haar gejammer ging door merg en been.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.