FanFic.nl

Family

you have milk?

Nog voor John de deur goed en wel achter zich had dicht geslagen werd hij verwelkomt door de typische geur van nagellak verwijderaar gecombineerd met iets wat leek op ham van enkele weken oud. De geur kwam van uit de keuken, Sherlock zijn favoriete plek om zich te amuseren met enkele experimenten waar alleen hij het nut van leek te snappen.
Met een diepe zucht gooide hij de laatste koffer de woonkamer in. Uitpakken zou hij later wel doen. Of beter, met een beetje geluk kan hij mevrouw Hudson zo ver krijgen dat ze het voor hem doet. Ze deed hem en Sherlock er vaak aan herinneren dat ze niet hun huishoudster was. Maar als het er op aan kwam deed de vrouw alles voor haar 'jongens'. Het leek hem nuttiger om even een kijkje te nemen. Sherlock was er nu al drie keer in geslaagd om de keukentafel op te blazen, de keren dat hij de afvalverwerker had verstopt met menselijke lichaamsdelen waren gewoon niet meer te tellen, en dan weigerde John nog terug te denken aan die keer dat hij een nieuw soort zuur op de grond had uitgeprobeerd. En iedere keer was zijn huisgenoot verbaast geweest over het feit dat de verzekering deze schade weigerde te dekken.
Tot zijn grote opluchting was alles nog intact, Sherlock droeg niet meer dan zijn blauwe kamerjas en zag er uit alsof hij twee dagen niet geslapen had, iets wat bij hem perfect kon kloppen, en zijn aandacht was volledig gericht op een proefbuis met een blauwe vloeistof die er tot nu toe best ongevaarlijk uit zag.
'Ben je daar eindelijk?' Vroeg Sherlock zonder van de fles op te kijken. John knipperde verbaasd met de ogen. Sherlock Holmes die aandacht voor zijn omgeving had?
'Daar ben ik weer inderdaad. Fijn om te zien dat je echt wakker bent.'
'Weet je, John? Sarcasme staat je echt niet. Heef me liever de melk die ik gevraagd heb.'
Nog steeds naar de proefbuis starend stak hij zijn hand uit.
'Wat? Melk? Wanneer moet ik die mee genomen hebben?'
'In Godsnaam. John, ik heb je het enkele uren nog gevraagd om melk mee te nemen. Ik heb het echt nodig.'
John zuchtte verveeld. Het was ook te mooi om waar te zijn.
'Voor het geval het je nog niet was opgevallen, ik ben net terug van een dokterscongres in Zwitserland, een congres dat twee weken geduurd heeft.'
Voor het eerst keek Sherlock op van zijn werk, John kon iets in zijn ogen lezen wat op verbazing leek. 'Was je dan weg?'
Dit moest echt een nieuw record zijn, twee weken weg en zijn huisgenoot had het niet eens opgemerkt. Wat zou er eigenlijk gebeuren als hij ooit zwaar gewond op een verlaten terrein zou liggen? Andere mensen zouden het een geruststelling vinden dat hun huisgenoot wel naar hen op zoek zou gaan, maar of hij daar zo zeker van mocht zijn met Sherlock? Gelukkig weerklonk op dat moment de deurbel. Een druk, een klant.
'Ik ga wel open doen, zorg jij er voor dat je een broek aandoet.'
'Waarom zou ik dat doen?'
'Broek, Sherlock! Nu!'

Reacties: