FanFic.nl

I’ve Got The Blue Eyes Too [ Afgerond ]

006 || Day three

Hoe het met mij gaat? Slecht. Heel, heel slecht. Mijn partner is echt saai, ze doet geen flikker. Het enige wat ze kan is gaan zitten praten over school of zitten. Als ik een grapje maak lacht ze niet eens. Dan glimlacht ze niet eens! Haar naam is Katie, da bitch. Gelukkig is ze knap, maar weer niet zo knap als Coco. Nash heeft zoveel geluk dat hij met haar is. Ik bedoel Coco heeft alles, gewoon alles! Ze is lief, leuk, grappig, spontaan, hot en cute. “Cameron?” O nee, ze gaat weer beginnen over haar fantastische school. Ik besluit geen antwoord te geven. “Cameron?” Ik negeer haar gewoon. “Cameron?” Ze gaat ooit wel stoppen met mijn naam te zeggen. “Cameron?” Dit begint aardig te irriteren. “Cameron?” Nu ben ik er klaar mee. “Wat?!” Schreeuw ik. Wat een klein kind is ze, als ik niet antwoord moet je ook niet verder gaan. “Je bent best wel cute.” Giechelt ze. Mijn mond valt open. “Best wel cute? Ik ben gewoon de cuteste van de hele wereld!” Tot mijn verbazing begint Katie te grinniken. “Of niet soms?!” Ik voeg er een grappig toontje aan toe. Katie lacht, steeds harder en harder. Ze lacht zoals een varken dat stikt... Zo van; ‘hahahahaknorrhiiknorrhiihahahaknorrknorrhiiknorhiihii’. Dit is echt gênant... Ik lach wat flauwtjes, had ik dat grapje maar niet gemaakt... “Euh... Ik moet naar de wc, ben zo terug.” Snel been ik me een weg naar de deur die ik vervolgens open en door de gang ren. Opzoek naar Nash’s kamer.

Als het goed is, is dit de goede kamer. Ik frons mijn wenkbrauwen wanneer ik gegiechel en gesmak hoor. Nash, die fixer. Hoofdschuddend loop ik naar de badkamer van de jongens. Matthew zal dit niet goed vinden, hij voelt namelijk nog wat voor Coco. Ik zal je het verhaal vertellen maar eerst ga ik ergens rusten. Hier staat een bank, die heb ik laatst nog gezien.
Na een lange zoektocht van ongeveer een halve minuut zit ik op de comfortabele bank. Nu kan ik het verhaal vertellen.

Matthew, Coco en ik zaten gewoon wat te chillen in een hotelkamer op vakantie. We waren met zijn drietjes naar Toronto gegaan. Ik had in de gaten dat er iets was met Coco, ze deed zo raar. Alsof haar iets dwarszat en het wel wilde vertellen maar het bijna niet durfde. Opeens begon Coco met praten: “Cam? Kan je even weggaan ik moet iets tegen Matthew zeggen.” Tuurlijk werd ik weer weggestuurd. Cameron mocht nooit nergens bij zijn...

Na een tijdje alleen in mijn kamer te hebben gezeten werd de deur geopend en zag ik Matthews betraande ogen. Er was duidelijk iets mis. “Cam...” Snikte hij terwijl hij de deur sloot en vervolgens naar me toe liep waarna hij zich langs me liet zakken op het bed. Ik keek hem vragend aan, wat was er aan de hand? “C-C-C-C..” Stotterde hij, wat bedoelde hij met ‘c’? “Coco,” begon hij, ik wist waar dit naartoe ging. “Ze heeft me gedumpt.” Eigenlijk vond ik gedumpt niet het goede woord, want Coco had het vast en zeker netjes uitgemaakt. De tranen vlogen over Matthews wangen. Het was geen fijn gevoel om Matthew zo te zien. Ik omhelsde mijn vriend en suste hem stil. Alsof hij een klein babytje was, bij die gedachtes moet ik lachen. Maar het was niet grappig, ik had medelijden met hem. Ik wist dat hij zielsveel van Coco hield, en nu nog steeds. “Waarom dan?” Vroeg ik, maar het was geen slimme vraag. Als ik de tijd terug kon draaien had ik dat niet gezegd. Het enige wat hij deed was zijn hoofd schudden.
Nog steeds wil ik weten waarom Coco het heeft uitgemaakt, maar ik zal het nooit te weten komen. Ze houden het geheim. En ik ben nog wel Coco’s beste vriend.

Het gevoel dat ik toen voelde komt weer terug, ik leefde zo met hem mee, alsof ik het zelf was. Boosheid, verdriet en natuurlijk die pijn die als een mes door mijn hart heen ging. Echt raar, ik was het zelf niet eens... Opeens wil ik hier helemaal niet meer blijven, ik wil naar Matthew. Ik wil alles vertellen aan Matthew over Coco en Nash. Maar Nash is mijn beste vriend, waarom zou ik dat dan doen? Oké, ik word nu zeker gek. Misschien is het beter als ik weer terug ga naar mijn kamer.

~Coco Horan

“Hoe denk je dat het met je zusje gaat?” Wauw Nash, alsof ik dat weet? ”Ik denk wel goed,” opeens schiet me iets te binnen. “Ik kon aan haar zien dat ze smoorverliefd was.”
“Op wie dan?” Nash is trouwens echt nieuwsgierig, als je iets zegt vraagt hij door. Soms irritant maar ik kan het gelukkig hebben, en bij hem is het trouwens wel cute. Net zoals zijn ogen en lach, zijn persoonlijkheid en stem. “Yo Coco, leef je nog? Of zit je in de Matthew-wereld?” Grapt Nash die met zijn vingers knipt in mijn gezicht. Mijn vrolijke gezicht van daarnet veranderd in een verdrietig gezicht. Coco houdt je sterk, niet gaan huilen. Ook Nash’s grijns verdwijnt als sneeuw voor de zon. “Sorry...” Zegt hij, als een echte gentlemen. Hij is niet bang om sorry te zeggen. “Maakt niet uit,” ik glimlach weer en daardoor Nash ook. “Ik heb zo’n vermoede dat ze op je broertje is.” Hij schiet in de lach. “Nee!” Giert hij van het lachen, het is zo grappig dat hij gewoon huilt van het lachen. Dat is een rede waarom ik die jongen zo mag. “Echt!” Roep ik ook lachend. Zijn lach is gewoon zo aanstekelijk, niet normaal. Ik wed dat elk meisje die het goed met hem kan zoeken veel lacht in haar leven, ik doe dat ook.

Weet je, de dagen gaan zo snel voorbij. Ik dacht eerst dat het wel jaren leken te duren voordat de dag om was. Misschien komt het wel door Nash? Ik bedoel, hij praat de hele dag en doet leuke activiteiten waarvan je denkt: hoe verzint hij het. Maar dat kan je ook wel merken aan zijn vines, daar heb je ook veel fantasie voor nodig. Het is nu half elf en Nash staat Ariana Grande na te doen. “Head in the clouds, got no weight on my...” Hij haalt diep adem, “shoulders!” Gilt hij zo vals dat ik al scheuren in de muur zie. “I should be wiser and realize that I’ve got!” Zingt hij, zonder zich eigen te schamen voor zijn stem. Hier komt het hoor, hij doet het dansje erbij wat er echt grappig uit ziet. Ik lach me eigen dood, echt waar. Als je hier bij was zou je je eigen ook doodlachen... “Nash,” Gier ik van het lachen, “please, stop!” Nash stopt abrupt met dansen en zingen en kijkt me aan. “Is het dan zo slecht?” Ik schud mijn hoofd. “Zo kan ik nooit slapen..” Inmiddels lach ik als niet meer. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen en laat me achterover vallen op mijn kussen. Nash legt zijn borstel weg en doet me na.
Het zag er echt grappig uit: Nash had een borstel in zijn hand en deed alsof het een microfoon was. En hij heeft zo’n pyjama met eendjes erop aan. Ook had hij een klein staartje boven op zijn hoofd gemaakt. “Goodnight.” Nash plant (net zoals elke avond voordat we gaan slapen) een kus op mijn voorhoofd. Hij zegt dat hij anders niet kan slapen als hij dat niet doet. “Welterusten.” Mompel ik nog steeds genietend van het zachte kusje. Opeens springt Nash uit bed en pakt zijn borstel weer. “It’s Nash Grier, uh, what you got?”



Ik zal zo snel mogelijk verder schrijven, wat vonden jullie ervan?
Ik heb trouwens nog één rol nodig voor in het verhaal, wil je dat? Stuur me een berichtje met naam, leeftijd en uiterlijk.
Kuzz le moi ^-^

Reacties: