FanFic.nl

Family

surprise

'Dit is geen goed idee, we gaan maar weer.'
Glenn moest Avery bij de arm grijpen om haar tegen te houden, een erg pijnlijke zaak, aangezien de helft van haar lichaam, ondanks de zorgen die hij haar gegeven had, er nog steeds belabberd aan toe was. Mocht dit alles niet zo dringend geweest zijn had hij haar zeker gedwongen om haar bed op te zoeken.
'Wat is er toch tussen jullie gebeurd?'
'Dingen.' Was haar vage antwoord. 'Misschien is het ook voor een deel mijn schuld, maar we hebben elkaar jaren niet meer gesproken. En dit is gewoon niet het goede moment om zomaar voor zijn deur te gaan staan.'
'Avery. Een beter moment bestaat er gewoon niet. Je hebt daarnet geluk gehad maar je bent geen kat met negen levens. Je hebt hulp nodig.'
Avery had natuurlijk al lang begrepen dat Glenn gelijk had, maar ze had Sherlock nu al zo lang genegeerd. Hoe zou hij op haar reageren?
'We doen dit gewoon, Avery. Je zal zien dat het eindelijk beter is.' Stelde Glenn haar gerust, terwijl hij zijn hand uitstak om aan te kloppen.
'Glenn...Bedankt dat je met me mee gaat. Maar je weet toch dat je je nog steeds kunt omdraaien?'
Daar had Glenn de laatste uren al meer dan genoeg aan gedacht, ze had hem nog steeds niet verteld wat er nu net aan de hand was. Maar wat hij wel begrepen had was dat deze zaak echt zijn petje te boven ging.
Maar dan dacht hij terug aan die wagen, en hoe angstig en vooral eenzaam Avery wel niet geleken had. Een beeld dat slechte herinneringen bij hem boven had gebracht.
'Een wagen schrikt me echt niet af. Ik blijf bij je.' Beloofde hij bijna plechtig, hij kon een zweem van een glimlach op haar gezicht zien terwijl hij op de deur klopte.
Bijna meteen konden ze iemand horen roepen, Glenn kon het niet helemaal horen maar het leek blijkbaar over een broek te gaan.
Niet veel later werd de deur open gedaan door een man van rond de veertig, Glenn zag meteen dat dit John Watson moest zijn, de schrijver van de blog.
'Halo. Sorry als jullie een bepaald iets gehoord hebben, kom toch...Mevrouw, bent u in orde?'
De man bood haar meteen een arm uit om haar naar binnen te helpen. Avery besefte dat er nu echt geen weg terug was.



Je hoefde zeker geen deductief genie als Sherlock te zijn om te zien waarom de vrouw naar hen toe gekomen was. Ze zag er echt uit alsof ze onder een auto was terecht gekomen, en het zou hem niet verwonderen dat dit werkelijk het geval was.
'Ik moet u wel waarschuwen voor Sherlock, hij is zonder twijfel echt geniaal in zijn vak, maar aan de andere kant kan hij soms ook erg ...'
John moest even naar het goede woord zoeken. Hoe zou je Sherlock 's gedrag het best omschrijven? Speciaal? Excentriek? Gestoord?
'Laat me raden, ,na al die jaren is hij nog steeds even arrogant als altijd?'
'Ja arrogant kan je...Kent u hem dan?'
Een geheimzinnige glimlach verscheen op haar gezicht.
'Hij heeft u nog nooit over me verteld niet?'
Ze waren aangekomen in de woonkamer, zonder antwoorden hielp John haar plaats te nemen op zijn stoel. Kende Sherlock deze vrouw? Na al die jaren had hij verwacht iedereen in de beperkte kenniskring van zijn kamergenoot te kennen.
'Ik kan u niet meteen plaatsen, maar nu ik er aan denk heb ik uw naam nog niet gevraagd.'
'Klinkt inderdaad onbeleefd, John.' Merkte Sherlock op, tot John zijn grote opluchting had hij wel degelijk deftige kleren aangetrokken.
'Halo Sherlock.'
Normaal zou die amper reageren op de stem van een klant, maar dit maal keek de man wel degelijk op en voor het eerst kon John iets zien op zijn gezicht, iets waarvan hij nooit had verwacht dit te mogen meemaken: Sherlock Holmes compleet verbluft.
'Avery?'
Compleet verbijsterd keek John van zijn vriend naar de klant.
'Avery?' Herhaalde hij zijn woorden.
'Ja, Avery Holmes, de jongste telg van de familie.'

Reacties: