Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Haunted Love | ft. 1Dzayn » -O7- Spiders
Haunted Love | ft. 1Dzayn
-O7- Spiders
‘Waarom gaan ze niet open?!’ roept Adriana gestrest.
‘Hoe moet ik dat nou weer weten?!’ roept Ruben terug. Tranen lopen over ieders wangen en wanhopig trekken we aan de knoppen. Dan klinkt er een schreeuw en ligt Belle op de grond, een van de deurknoppen in haar hand. ‘F*ck f*ck f*ck f*ck f*ck,’ scheld Gorgio luid.
‘Misschien zit er in een raam in de loungekamer die we kunnen openen!’ zeg ik in paniek. We draaien ons allemaal om en gillen luid. Vanaf de trap strompelen verschillende skeletten. Hun ogen zijn hol aan bij sommigen hangt er rottend vlees aan de botten. Zo snel als we kunnen rennen we langs ze heen, maar net als we de deur naar de loungeruimte openen, klinkt er een luide schreeuw. We draaien ons om en schreeuwen in paniek als we Quinty zien. ‘Quinty! Nee!’ Ze stribbelt hevig tegen, maar de skeletten beginnen zich langzaam om haar heen te sluiten. Gorgio kijkt even verschrikt, waarna hij de rugzak van zijn rug haalt en richting Quinty rent. Zo snel als hij kan begint hij op de skeletten in te slaan. Zonder om te kijken, roept hij naar ons; ‘Ga! Open een raam!’ We gehoorzamen en ik trek de deur open. Er gebeurt niks, maar we knijpen allemaal onze neus dicht tegen de stank die uit de kamer komt. ‘Go go go go!’ roept Elizabeth luid. We rennen de kamer in en worden even verblind door de laatste zonnestralen, die recht de kamer in schijnen. ‘Kijk of je een van de ramen kan openen,’ zeg ik snel. Iedereen rent naar een van de ramen en begint te trekken.
‘Het lukt niet.’ Ik ben de eerste die het opgeeft en al snel volgen de andere ook. Dan klinkt er een klap en snel draaien we ons om. Gorgio en Quinty staan hijgend tegen de deur van de loungekamer. Opgelucht rennen we naar ze toe en geven hen een knuffel. ‘Oh my god, bro, ik dacht dat ik je kwijt was,’ zegt Ruben tegen Gorgio.
Gorgio grijnst en slaat hem op zijn schouder. ‘Zo makkelijk ben je niet van me af, dude.’
Ruben lacht en geeft hem snel een bro-hug. ‘En nu?’ vraagt mijn broer dan.
‘Hebben jullie de ramen niet open gekregen?’ vraagt Gorgio. We schudden ons hoofd en hij loopt de kamer rond. Dan pakt hij een stoel op en loop richting een van de ramen. Voordat we er iets van kunnen zeggen, klinkt het geluid van rinkelend glas door de kamer. Midden in het raam zit een groot gat en opgelucht ademen we uit. ‘Nu, wegwezen hier.’ Gorgio hangt zijn rugzak weer op zijn rug en loopt richting het raam. Opeens staat hij stil en fronst. Langzaam loop ik naar hem toe en kijk naar het raam. Verbaasd steek ik mijn hand uit en raak het glas aan. ‘Maar, ik-he?’ De plek waar denet nog het gat zat, is weer dicht. Langzaam beginnen mijn handen te trillen en voel ik mijn ogen branden. Ik loop voorzichtig richting een van de banken en laat me erop zakken. ‘Ik kan dit niet meer aan,’ snik ik, ‘dit is teveel voor een dag.’
Ruben zakt naast me op de bank en slaat zijn arm om me heen. ‘Het komt wel goed, El. We komen hieruit.’
Als we met zijn allen hebben besloten dat we toch echt moeten slapen, rollen we onze slaapzakken uit op de grond van de loungeruimte. Gorgio en Ruben hebben de deur geblokkeerd met stoelen en banken, zodat de skeletten niet naar binnen kunnen. ‘Laten we gaan slapen,’ zegt Quinty zacht. We knikken allemaal en schuiven in onze slaapzakken. Al snel is de ruimte gevuld met zachte ademhalingen en niet veel later val ook ik in slaap.
De volgende morgen word ik wakker door het gevoel alsof iemand over me heen loopt. Als ik mijn ogen open, verstijf ik meteen. Grote, dikharige spinnen lopen verspreid over de hele kamer. Er zitten er vier op mijn slaapzak. Een daarvan maakt nu langzaam zijn weg naar mijn gezicht. ‘Ru-Ruben,’ fluister ik zacht.
Mijn slapende broer geeft geen reactie en ik gebruik wat meer volume. ‘Ru-Ruben. Ruben, wordt wakker. Ruben, alsjeblieft.’ De spin komt ondertussen steeds dichterbij en ik begin te trillen. Dan klinkt er beweging uit een van de slaapzakken, gevolgd door het geluid van gehap naar adem. ‘Oh f*ck.’
Ik herken de stem van Quinty en begin te praten. ‘Quin, Quinty. Vertel me dat dit een droom is.’
‘Eleanora, i-ik denk niet dat dit een droom is.’
‘Mag ik gillen,’ vraag ik in paniek aan haar. De spin loopt nu over mijn borstkas en ik voel mijn ogen beginnen te tranen. Even is het stil, maar dan komt haar antwoord. ‘G-graag.’ Meer heb ik niet nodig en ik begin hard te gillen. De jongens springen overeind, terwijl de meiden zich bij me voegen. ‘Ruben, haal ze weg!’ gil ik hysterisch. Geschrokken door het gegil waren de spinnen even gestopt met bewegen, maar nu bewegen ze zich sneller dan ooit. Angstig knijp ik mijn ogen dicht en voel de spin zijn poten op mijn gezicht zetten.
Opeens is het gevoel weg en verrast open ik mijn ogen. Ruben en Gorgio hebben beiden een fakkel vast en verjagen met het vuur de spinnen. Ze verdwijnen door kleine gaten en spleten in het plafond en de muren en dan is de kamer weer leeg, op ons na. Het gegil sterft weg en wordt vervangen door snikken. Met trillende benen kruip ik overeind en meteen omhelst Ruben me. Snikkend verberg ik mijn gezicht in zijn borstkas en klem me stevig aan hem vast.
Geschrokken kijkt de jongen vanuit de muur toe hoe de groep wordt achtervolgt door de skeletten. Wanhopig trekken ze aan de deurknoppen, maar al snel geven ze het op als het donkerroodharige meisje een van de knoppen in haar hand heeft. De jongen schrikt, maar kan niks doen. Geen van de spoken kunnen de deuren of ramen openen, tenzij de gevangen drie weken weten te overleven in het huis. De monden van de groep bewegen, maar de jongen weet niet wat ze zeggen en voordat hij dichter bij de groep kan komen, rennen ze al naar de deur van de loungeruimte. Dan wordt het bruinharige meisje door de skeletten gevangen en de groep gilt in paniek. ‘Quinty! Nee!’ Een van de jongens komt haar te hulp, terwijl de rest zich terugtrekt in de loungeruimte.
Zodra de twee anderen mensen zich ook in de ruimte hebben verschanst, komt de jongen in actie. Hij komt tevoorschijn uit de muur en snelt naar de skeletten toe. Met boze ogen en bewegingen gebaart hij naar de skeletten en met hangende schouders keren zij terug naar hun kasten. Daarna keert de blondharige jongen terug naar ‘’zijn’’ muur, verzekerd van de veiligheid van het roodharige meisje.
Reacties:
Ik moet er niet aan denken dat er spinnen over me heen lopen *begint te trillen*
Snel verder!!!
-X-