FanFic.nl

Hammonds Iland

Proloog - door het oog van de raptor

Proloog

Mijn bruine ogen keken in de zwarte, verticale pupillen en ik wist het: mijn moment om te sterven was gekomen. Ik slikte moeizaam, want ik voelde me nog niet klaar om te sterven.

De raptor siste en sloeg met zijn staart tegen de muren, niet hard, maar hard genoeg om me te intimideren. Zijn rug was bedekt met kleine, glanzende veren die varieerden van lichtgroen tot felblauw. De pluimen die zijn voorpoten sierden waren vervaardigd uit felle gele en groene kleuren. Het beest hield zijn kop schuin zodat hij me met één oog kon aankijken. Hij begon te schuimbekken en zette een stap naar voor. Angstig schuifelde ik naar achteren. Ik was doodsbang en kon het oeroude monster dat voor me stond alleen maar aanstaren. Maar hoe sneller ik achteruit deinsde, hoe rapper het beest naderde, zijn klauwen tikten tegen de koude tegelvloer en ik zag zijn grote, sikkelvormige klauw op en neer klikken per stap dat de eigenaar zette.
Mijn blik gleed over het lijf van het roofdier. Het was gespierd en miljoenen jaren evolutie hadden ervoor gezorgd dat het was geschapen om te doden. Hopelijk gebeurt het snel… flitste het door m’n hoofd. Ik keek naar de gespierde en geschubde poten waaraan de klauwen des doods gingen. Hoe lang zou het duren? Vroeg ik me af. Eén of twee minuten? Of minder dan een halve minuut? Ik rilde, ik was bang van bloed en ik wou absoluut geen bloederige dood sterven, maar ja, je eigen dood kies je nou eenmaal niet zelf.

Mijn leven flitste aan mij voorbij: mijn dromen, mijn herinneringen en mijn emoties volgden elkaar razendsnel op voor mijn geestesoog. Ik had gedacht dat ik beter wist, bedacht ik me en het zorgde voor een wrang gevoel in mijn mond. Ik, Dielza Hammond was nauwelijks slimmer geweest dan mijn befaamde grootvader de miljardair John Hammond en tevens de uitvinder van een van de vernuftigste wetenschapstechnieken van de afgelopen eeuwen. Met trillende vingers streek ik mijn bloedrode haren van voor mijn gezicht. Hoe ik ook zou sterven, ik wou mijn belager in de ogen kunnen kijken tot het bittere einde. Het bittere einde.
De Utahraptor knipperde venijnig met zijn ogen en kromde de klauwen aan zijn voorpoten. Nog even wist ik en hij zou de sprong maken die mij fataal zou worden. De buitenwereld mocht mijn grootvader dan wel veroordeeld hebben om wat hij was en wat hij gedaan had, ze konden hem niet verwijten dat hij was vermoord door een van zijn eigen creaties. Een schampere trek verscheen op mijn mond. Hier zou ik Dielza Hammond sterven: in mijn eigen slaapkamer, op een geërfd eiland waarop ik slechts een aantal maanden had gewoond, door een bloeddorstig schepsel dat door mijn toestemming het levenslicht had gezien.
Ik zuchtte: hoe stom kun je zijn?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.