FanFic.nl

Relice's story

Safe.

De bus stopte voor een vrijstaand eengezinswoning. Cloë en Rawanda stapten uit. De hitte sloeg zinderend op hen neer. Cloë liep aan de hand van haar grote zus mee naar het huis. Een ruime, slordige tuin met een geïmproviseerd tuinpad leidde de twee meisjes naar de voordeur. Rawanda bukte zich tilde een steen op haalde er een sleutel onder vandaan en stak hem in het slot. De gang was kaal, ongeverfd en stond vol dozen.
Cloë en Rawanda stapte de verlaten gang in.
De deur sloot de zus van Cloë achter zich en begeleide haar zusje naar de woonkamer. Die al een stuk meer ingericht was. Kasten stonden langs de muren en een eettafel in het midden van de kamer. Rawanda had geen woord gesproken sinds ze het logeerhuis van Cloë had verlaten.
Cloë daartegen babbelde er vrolijk op los.
"En ze hebben een half broer, ik weet niet meer hoe hij heette. Hij draait heel veel en heel hard muziek. En hij draagt make up net als Isabelle maar dan zwart. De moeder van Lune en Luna vindt dat maar niks en maakt net als de papa veel ruzie met hem. Ze weten het niet maar ikke wel, dat hij rookt." Cloë huppelde vrolijk om haar zus heen die naar de open keuken liep en aan het avondeten voor hen beiden begon.

Een oudere man stapte moeizaam in de bus en keek zoekend rond. Op één plek na was de bus helemaal leeg. Hij ging zitten, en negeerde de andere passagier net zo hard als de passagier hem negeerde. Zij was muziek aan het luisteren.
Muziek die zacht door de bus klonk.

De man keek haar af en toe geïrriteerd aan maar ze negeerde hem volkomen. Hij vond dat ze haar muziek zachter moest zetten, zij vond dat hij niet moest zeuren. Bij een van de laatste haltes stapte ze uit. De bus vertrok.
Rawanda liep ritmisch naar een vrij groot huis en belde aan. Een mollige vrouw met zwart kroes haar deed open.
"Ah, Rawanda!" Groette ze enthousiast en liet haar binnen.
Cloë huppelde op haar zus af toen die de lichte en ruime woonkamer binnen kwam.
"He, Cloo," Groette Rawanda, door haar nieuwe vrienden Anda genoemd, haar kleine zusje.
Cloë die haar zus maar wat stoer vond in haar wijde broeken, slobber blouse. strakke hemdjes en de pet die achterstevoren op haar hoofd stond, juichtte enthousiast toen ze door de lucht gezwierd werd.
Rawanda lachte en zette haar weer neer.
"Kom, we gaan je spullen pakken en lekker naar huis."
Na een snel en kort gesprek met de mollige vrouw verzamelde Anda, Cloë's spullen.
"Tot donderdag Maggie," riepen de zusjes naar de negerin die hen hartelijk nazwaaide. Geen van drieën kon weten dat dit een van de laatste keren zou zijn dat ze Maggie zo vrolijk konden uitzwaaien.
Cloë hupste van stoeptegel naar stoeptegel en Rawanda liep haar lachend achterna. Al snel kwamen ze in de straat waar hun huis stond.
De deur open doen deed Cloë, Rawanda liet haar dat doen zodat ze zelfstandiger zou worden.
In de gang hing Rawanda haar spullen met die van Cloë aan de kapstok en keek verbaasd op toen de telefoon ging.
"Met Rawanda,"
"Goedemiddag, met dokter Terr. Van het plaatselijke ziekenhuis Malibu."
"O, hallo."
"We hebben nieuws voor u mevrouw."
"Oh, eh en dat is?"
"Uw broer, is toch Steven?"
"Dat is correct." Emotieloos was de toon die ze aansloeg, misschien hoorde dokter Terr dat want hij was even stil voordat hij verder ging.
"Ahum, uw broer mevrouw heeft vanochtend, en heden middag reacties vertoond."
"Hoe bedoelt u?"
"Vanochtend heeft hij geheel zelfstandig zijn hoofd gedraaid. En vanmiddag trachtte hij iets te pakken met zijn rechterhand. Lucht weliswaar."
"Op die manier."
"Eh, wenst u hem te bezoeken?"
"Nee."
"Wilt u op de hoogte worden gehouden voor als hij wakker wordt?"
"Alleen als u hem naar huis stuurt."
"Zoals u wenst."
"Dank u."
"Wilt u, als hij wakker wordt dat we hem aan u herinneren?"
"Nee."
"Eh, wilt anderzijds dat hij van u bericht krijgt?"
"In zijn huidige toestand bedoelt u?"
"Jazeker."
"Zeer zeker niet."
"Dan wens ik u een prettige dag mevrouw."
"Insgelijks."
Klik.
Rawanda leunde tegen de muur tegenover de telefoon. Cloë stak haar hoofd om de hoek van de woonkamer.
"Rawanda, gaat het?"
"Steven kan vanaf nu elk moment wakker worden."
"Shit!
Rawanda knikte, en liep achter Cloë aan naar de woonkamer.
Nu was het wachten wanneer de hel weer zou ontvlammen.



Een jonge knul met donkerblond haar, recht geknipt en in een scheiding. Stapte met kaarsrechte rug de bus uit. Keek stijfjes omzich heen en liep toen naar het huis bij de bushalte. Met opgetrokken neus liep hij behoedzaam naar het huis. Drukte met het topje van zijn wijsvinger op de bel en wachtte af.
Geen reactie.
Hij drukte nogmaals.
Na vijf maal gebeld te hebben liep hij naar het woonkamerraam rechts van de deur en tuurde door het vlekkerige glas.
Onuitgepakte dozen, vieze vaat, kasten met open deuren, stof van dertig millimeter dik verscheen in zijn zicht. Hij deed een verwarde stap achteruit.
Waar waren die meiden gebleven? De dokters hadden gezegd dat ze hier woonden, dat ze er zou zijn!
Steven, zo heette de nette jongen liep naar de deur en probeerde hem te openen, wat niet lukte.
Ze hadden dus wel de deur op slot gedaan.
Waar waren zijn zus en zusje heen gegaan?
Steven vond de sleutel.
Maar Rawanda en Cloë hadden hun toevlucht elders gezocht. Steven zou hen een hele lange tijd niet zien.

[center]Een hele lange tijd.[center]

Reacties: