FanFic.nl

That Evil Man

Herboren.

Hij ontwaakte op het strand.
Hij droeg zijn laarzen en zijn spijkerbroek.
Zijn bloes hing verscheurd om zijn schouders.
Waar wás hij?
Water. De zee.
Wíe was hij?
Een mens.
Wat is een mens?
Met een geest, zo leeg als die van een pasgeboren kind, strompelde hij over het spierwitte strand. Hij draaide zich om. Een grote, groene massa kwam hem tegemoet.
Een jungle.
Jungle?
Hij keek om zich heen en langzaam vulden een aantal gedachten zijn hoofd. Een bos. Een woud. Een jungle.
Ja, de woorden kwamen weer in hem op.
Maar wie wás hij?
Hij liep naar de grote, groene massa en legde zijn hand op één van de bomen. De takken groeiden in allerlei richtingen en het bos leek van deze afstand niet bewoond te zijn. Geen spoor te bekennen van menselijke invloeden. Een grote kever was bezig de boom te beklimmen, maar toen híj er naar keek en glimlachte, werd het diertje zwart en viel het dood van de boom af.
Dood, ja.
Strompelend baande hij zich een weg door de grote bladeren die zijn weg versperde, het bos in. Het woud in. De jungle in.
Hij hoorde het geruis van de zee achter zich. Hoe verder hij het bos in liep, hoe zachter het geluid werd. Dat was één van die logische wetten der natuur waar niemand eigenlijk ooit over nadacht.
Hoe verder je van iets dat geluid produceert weg bent, hoe zachter het geluid klinkt.
Hij trapte met zijn stoffige cowboylaarzen een paar planten plat en doodde hierbij waarschijnlijk verscheidene insecten. Hij zat hier echter niet mee. Hij zát er niet mee. Met zulk soort onzin zát hij niet. Gevoelens? Nooit van gehoord.
De wind waaide door de bomen en de bladeren ritselden.
(mijn leven voor u)
Geen idee waar die gedachte opeens vandaan kwam. Heeft iemand dat hem ooit gezegd? Of was híj degene die dat eens gezegd had? Misschien een hele tijd geleden. Het konden wel eeuwen zijn.
Hoe laat was het eigenlijk?
Plotseling sprong er iets uit de bosjes voor hem. Het was een bruine man met glimmende huid, het enige wat hij droeg was een klein broekje. Hij zag eruit als een wilde en in zijn rechterhand droeg hij een speer die hij ophief. Toen verschenen er meer van hem. Vanuit alle hoeken kwamen ze op hem af, en ze droegen allen een speer die ze dreigend omhoog hielden.
De grootste bruine man stond vlak voor hem en riep dingen waar hij niet veel van verstond.
'Joen-ah! Joen-ah!'
Bij het horen van een stem kwamen er dingen in hem op.
Ik weet wie ik ben.
Hij glimlachte naar de bruine man en stak zijn handen omhoog als een vredesgebaar. Op zijn handpalmen zaten geen groeven, zoals bij normale mensen. Hij had geen vingerafdrukken. Geen kleine rimpels in zijn handen, niets.
Maar misschien was hij ook geen normaal mens.
De mannen staarden hem aan en zagen zijn glimlach. Op slag lieten ze hun speren op de grond vallen en konden alleen nog maar met open mond naar hem kijken.
"Do you speak English?" probeerde hij.
Geen antwoord.
"Habla español?"
Natuurlijk niet. Ze staarden hem aan met idiote gezichten.
"Parlez-vous français?"
Nog steeds kreeg hij geen antwoord, het enige wat zij deden was hem gefascineerd aanstaren.
"Sprechen Sie Deutsch?"
Hij lachte luidkeels om de schaapachtige gezichten van deze wilden en zij keken hem vragend aan.
Deze mensen zijn wild, analfabetisch, ze weten weinig af van de wereld en zijn situatie, maar ik kan ze gebruiken. Oh ja, dat kan ik.
Langzaam hief hij zijn handen weer, alsof hij de redder was van dit volk.
"Luister," sprak hij met een lage stem. "Ik ben gekomen om jullie te redden. Ik ben gekomen om jullie te helpen. Mijn naam is Russell Faraday. Ik ben jullie redder."
De mannen zakten op hun knieën en bogen voor hem neer, zijn voeten kussend.
Deze zijn snel overgehaald, Randall. Uh, Russell. Ja, dat zijn ze zeker!
Zijn schaduw viel over de mensen heen die voor hem in het stof lagen. Zijn glimlach werd breder.
"Ik ben gekomen om jullie te leren hoe je beschaafd moet worden!"
"Joen-ah..!" reageerde de grote man die voor hem lag. Hij begon zijn voeten te kussen.
Rusell begon te lachen.
Hij lachte zo duivels en zo gruwelijk dat de mensen nog dieper voor hem in het stof bogen.

Het was tijd om opnieuw te beginnen.

----

Stephen King's The Stand

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.