FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 6

Ik hoor Ewan grinniken als hij de verbaasde, jaloerse en zelfs een beetje bange gezichten van iedereen ziet. Hij houdt me een spiegel voor en ik zie een atletische jongen van ongeveer 1.70m staan in een compleet witte outfit, met zijn zwarte haren in model gebracht met gel en zijn bruine ogen glinsteren fanatiek. Ik knik goed keurend als ik m’n gezicht zie. Als ik opkijk zie ik dat Alicia al bij haar teammaat staat, een reusachtige jongen van 18 jaar genaamd Hunter uit wereld 7, die ik me nog herinner van de Trekking, gekleed in een raar drakenkostuum. Beide kijken ze me met onverholen minachting aan. Dan komt er een meisje naar me toelopen met een grijns op haar gezicht. Ze draagt blauwe kleding, een lange broek en een T-shirt met een lange onderkant, dat met een touwtje om haar lichaam is gebonden. Haar lange, rode haar is in een mooi vlecht gevlochten en ze heeft een bloem in haar haar. Als ik naar haar enthousiaste gezichtje kijk, begin ik ook te lachen. Wanneer ze dichterbij komt zie ik dat haar gezicht lichtjes is opgemaakt, zodat haar groene ogen nog groener lijken. Haar onderarmen zijn ook versierd met blauwe tatoeages en ze draagt kleine, ook blauwe, oorbellen. Als ze bij Ewan en mij is blijft ze staan en een steekt haar hand uit. Ik pak hem vast en ze schud hem stevig. ‘Hoi, ik ben Selena Clark. Ik kom uit wereld 5 en volgens mijn mentor ben jij m’n teamgenoot, Carter Triton.’ Ik kijk naar het meisje voor me en besef dat ik het een stuk slechter zou kunnen treffen. ‘Klopt, ik ben Carter uit 4.’ Ze schenkt me een, wat al onmogelijk leek, nog meer stralende lach als ze merkt dat ik haar respecteer en aardig vind. Ze kijkt geïnteresseerd naar mijn kleding en voelt voorzichtig aan mijn vleugels. Omdat ik het niet gewend ben dat iemand aan mijn vleugels zit, trek ik even met mijn schouders en als Selena zit dat mijn vleugels mee bewegen, komt ze tot de conclusie dat de vleugels geen onderdeel zijn van mijn kostuum, maar dat ze uitmaken van mijn lichaam. Dan laat ze haar hand via mijn harnas naar beneden en vraagt: ‘Wie is je stylist? Hij moet wel erg goed zijn.’ Ik onderdruk een glimlach als ik aan de kleine, maar idiote Finn denk. ‘Mijn stylist is Finn, maar ik heb de kamer uitgeschopt omdat hij me in zo’n zelfde pak wilde hijsen als dat ding van Alicia. Toen heb ik met behulp van Ewan mijn outfit samengesteld.’ Ze knikt alsof ze me begrijpt. ‘En, vertel eens, wie is jouw stylist?’ Ze wijst naar een vrouw van midden twintig met ongeveer dezelfde soort kleding als Selena, alleen iets minder versierd en ze draag haar bruine haar ook in een vlecht. ‘Dat is Katara. Ze is mijn mentor en ze heeft verstand van mode, dus heeft ze toestemming gekregen om mijn kleding te regelen toen we het vroegen.’ Ik klop haar op haar schouder en zeg: ‘Nou, dat heeft ze dan goed regelt.’ Ze knikt en pakt mijn hand vast, maar voordat ze me meetrekt zegt ze nog tegen Ewan: ‘Je kan het beste naar Katara gaan. Ze weet namelijk wat ze moet doen en jullie moeten toch gaan samenwerken om ons in leven te houden.’ En dan trekt ze me mee naar een mooie wit met blauwe strijdwagen, met op de zijkant het nummer vier, om aan te geven welk team we zijn. Voor de wagen staat een viertal gevlekte paarden. Ik geef ze elk een aai over hun snuit en praat nog even met Selena. Na vijf minuten wordt er geroepen dat we in onze wagens moeten gaan staan omdat de Parade van start gaat. Ik kijk Selena even aan en zie aan haar ogen dat we hetzelfde denken. We zullen die eikels eens laten zien wie we zijn! Dan beginnen de paarden te rijden.
Ik wordt verblind als we door de reusachtige poorten rijden. Blijkbaar was het in de Catacombe nogal donker, want als mijn ogen aan het licht gewend zijn, zie ik dat de zon volop schijnt. We rijden over een lange weg met aan weerszijde grote tribunes met duizenden en duizenden opgemaakte, verminkte en zelfs enge mensen uit het Capitool erop. Ik onderdruk de neiging om te kotsen en mijn middelvinger op te steken en zet mijn stralendste glimlach op en begin met zwaaien. Aan mijn rechterkant doet Selena hetzelfde.

We zijn weer terug in de Catacombe, gelukkig maar. Ik heb namelijk het gevoel dat mijn armen eraf gaan vallen als ik nog een keer moet zwaaien. Ik stap samen met Selena de wagen uit en kijk rond. Ik neem de tributen goed in me op, ook al zal ik tijdens Beoordeling zien wie er echt een bedreiging vormen. Een van de wijsheden van Thuban luidt namelijk: ‘Ken je vijanden.’ Ik snap hem volkomen. Ik voel dat mijn krachten op beginnen te raken dus ontspan ik mezelf en laat mijn vleugels en harnas verdwijnen. Ik zie uit mijn ooghoeken dat Selena me bestudeert nu ik mijn harnas uit heb. Ik haal mijn schouders op. Ze zou m’n lichaam toch wel zien bij de training. Dan zie ik dat Ewan Alicia even op haar schouder klopt, werpt Hunter een bedachtzame blik toe en loopt dan naar Katara toe, die bij team 5 staat, waar de mannelijke tribuut van 5 in zit. Ewan fluistert wat in haar oor en komt dan met Katara in zijn kielzog naar ons toegelopen. ‘Goed gedaan, allebei. Ik denk niet dat ik me zo zou kunnen gedragen.’ Ik begin te glimmen. Katara leg haar hand op de schouders van haar beschermelinge en kijkt me onderzoekend aan. Dit is immers de eerste keer dat ze me ziet. Dan begint ze te praten met een zachte stem. ‘Kom, dan gaan we naar ons appartement. Jullie moeten goed eten en dan gaan slapen. De komende dagen zullen wel zwaar worden.’ Ik wil net zeggen dat ik het prima aan kan en dat ze zich niet hoeft te gedragen als een overbezorgde moederdraak, geloof me, ik heb ervaring, als ze haar greep op Selena’s schouder iets verstevigd en haar mee neemt naar de lift.

‘Carter Triton! Kom als de bliksem van je luie achterste af en ga douchen en aankleden. Je hebt een kwartier en dan zit je schoon en wel in de eetzaal!’ Ik vlieg mijn bed uit, letterlijk, want van schrik verschijnen mijn vleugels op mijn schouders en bots ik tegen het plafond op, als ik Ewan door mijn kamer hoor schreeuwen. Ik val met de harde bonk op de vloer als mijn vleugels verdwijnen en als ik opkijk zie ik hoe Ewan over me heen staat en in een megafoon loopt te brullen. ‘Je wilt toch winnen? Nou, dan moet je iets meer mentaliteit tonen. Actie!’ En weg is hij. Ik krabbel overeind, nog steeds een beetje verdooft van de klap. Als ik op de wekker kijk, zie ik tot mijn grote schrik dat het nog maar zes uur is. Zes uur! Want haalt Ewan in zijn hoofd! Ik lig net weer in mijn bed, als ik knetterend van de elektriciteit weer mijn bed uit schiet. Een minuut later is de stroom bijna helemaal weg, alleen mijn linkerooglid zit nog vol met elektriciteit. Ik kan maar niet ophouden met knipperen. Ewan heeft waarschijnlijk een drukgevoelige plaat in mijn bed gestopt en die net geactiveerd, want toen ik er op ging liggen hoorde ik het gebruikelijk gezoem, dat aan geeft dat iets onder stroom staat, niet. Ik besluit dat het het beste is voor mijn lichaam om gewoon naar Ewan te luisteren en sleur mezelf naar de douche.

Na tien minuten ben ik gedoucht en aangekleed en ik loop opgewekt naar de woonkamer. Toen ik onder de douche stond, heb ik een koude straal over mijn lichaam laten lopen zodat ik een beetje wakker werd. Gelukkig heeft het geholpen. Als ik in de woonkamer binnen kom zie ik dat ik de laatste ben. Dat verbaast me eigenlijk wel. Ik bedoel, meiden doen er sowieso langer over om zich klaar te maken, dus hoe kan Selena eerder klaar zijn dan ik? Katara zal haar er wel eerder uitgehaald hebben. Ewan gebaart dat ik moet gaan zitten. Ik doe wat hij vraagt en begin te eten.

Als we klaar zijn met eten, begint Ewan te praten: ‘Katara en ik hebben het gisteravond gehad over een trainingsplan. We hebben afgesproken dat we het als volgt doen: ‘s Ochtends zorgen we dat we om kwart over zes kunnen ontbijten. Na het ontbijt heb je tot zeven uur de tijd voor je zelf. Daarna begint de training. Van zeven tot twaalf uur werken we aan jullie vechttechnieken en zullen we jullie nieuwe trucs leren. Elk uur heb je de laatste tien minuten pauze. Dan leren we jullie van twaalf tot half één simpele gerechten koken, dat moet je immers ook kunnen. Dan beginnen we om één uur met survivaltraining tot tien voor zeven. Net als ‘s ochtends heb je tien minuten pauze aan het einde van het uur. Dan kunnen jullie gaan eten en douchen en om half tien moeten jullie gaan slapen. Op de derde dag doen jullie in plaats van survivaltraining een demonstratie voor de Spelmakers en zullen we het hebben over de interviews.’ Wanneer hij klaar is kijkt hij mij en Selena aan. ‘Is dat een goed idee?’ Ik wissel even een korte blik uit met Selena en kijk Ewan dan weer aan. Ik knik. Het klinkt logisch en het lijkt me een goed plan.

De volgende twee en een halve dag gaan langzaam voorbij. Elk ochtend vroeg op en dan met een karig ontbijt in je buik aan het werk. Sparren, ontwijken, we doen de hele mikmak. En de training die we ‘s middags krijgen is echt een nachtmerrie… Continu push-ups en opdrukken en survival, survival, het woord survival komt me zo onderhand wel de neus uit.

Ik zit gretig mijn bord met zelfgemaakte stoofpot naar binnen te lepelen. Hij is erg voedzaam en je kan er verschillende dingen in doen. Het enige wat je nodig hebt is water, boomschors, wat kruiden en dan kan je het zelfs al eten. Het is natuurlijk wel lekkerder als je er wat vlees of zo bij stopt. Ewan en Katara vinden het eindelijk goed dat we wat meer eten dan nodig is, omdat we straks moeten laten zien wat we kunnen. Ik breek me continu over de vraag wat ik zal doen. Het is logisch dat ik iets met mijn gaves zal doen, maar moet ik overlevingstechnieken laten zien over moet ik met een assistent gaan vechten? Ik zie het wel, denk ik bij mezelf. Ik kan goed genoeg improviseren en presteren onder druk is ook geen groot probleem. Ik zie dat Selena een beetje bleek naast Katara zit. Ik snap het wel. Ook al is ze ouder dan ik, ze heeft het wel makkelijker gehad. Ik heb gevochten in een oorlog, zij niet. Ik heb waarschijnlijk een zwaardere training gehad op school en er spelen meer factoren mee waardoor ik de training van Ewan en Katara. Ik denk bij mezelf dat ze hoogstwaarschijnlijk ook zenuwachtig is voor de demonstraties. Dan zal ze iedereen zien en de sterkste zullen waarschijnlijk de zwakkere intimideren. Ik wil niet beweren dat Selena zwak is, integendeel ze is sterk. Maar het is natuurlijk best eng, ik vind het ook erg spannend. Dat komt deels omdat ik een goed balans moet vinden tussen een goede demonstratie en tussen het niet al te veel weg geven van mijn krachten en deels omdat het cijfer dat we krijgen ook mijn leven kan bepalen. Als ik een laag cijfer krijg, heb ik weinig sponsoren en ga ik sneller dood, dan als ik een hoog cijfer en veel sponsoren heb. Die vraag sloopt me van binnen. Als ik klaar ben met eten, schuif ik alles aan de kant en leg mijn hoofd op mijn armen en sluit mijn ogen.

Ik voel een zachte hand op mijn schouder. Ik knipper met mijn ogen en til mijn hoofd op. Ik zie dat Selena naast me staat met een glimlach op haar gezicht. ‘Het is tijd. We moeten gaan...’ fluistert ze zacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.