FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 10

Ik pers nog een angstige kreet uit m’n borstkas om Selena te waarschuwen terwijl ik haastig achteruit krabbel met behulp van mijn handen. Wanneer het enorme beest met zijn klauwen uithaalt, mist hij me op een haar na. Ik probeer zo snel mogelijk op te staan, maar het gaat niet. Ik merk nu pas dat ik geen gevoel heb in mijn benen. Zodra ik het door heb stop ik met worstelen en begin witte stralen energie af te schieten recht in het gezicht van de krokodil. Het enige wat het uithaalt is dat hij, als het nog mogelijk is, nog bozer wordt. Opnieuw verheft hij zichzelf op zijn achterpoten. Hij is zo dichtbij dat ik nooit op tijd weg kom. Ik steek mijn armen voor me uit en laat er energie uitlekken. De energie begint een grote kom te vormen die over me heen staat. Ik verander de opbouw van de kom en verander het in kei en keihard wit beton. Ik ben net op tijd, want vlak nadat ik het laatste stukje opgestijfd is, voel ik een harde dreun op de kom. Ik hoor hoe het beest uitdagend en boos brullen en hoe Selena een strijdkreet slaakt.Het geluid dat daarna komt, kan ik niet goed plaatsen in het begin. Het lijkt wel alsof er een enorme waterval door de grot buldert. Dan realiseer ik me dat het Selena moet zijn die haar krachten botviert op de krokodil. Dan klinkt er een heel concert aan strijdgeluid. Zowel de krokodil als Selena slaken kreten van pijn en ik zit gespannen in mijn kom te wachten. Ik vervloek mijn benen en vraag me af wat er aan de hand is. Na een tijdje houdt het geluid op en ik zit gespannen te wachten op een geluidje. Na tien seconde, wat voor mij wel tien jaar leek, hoor ik iets op mijn kom tikken. ‘Carter? Is alles oké?’ Selena! Ze leeft nog. ‘Ja, mare is de krokodil dood?’ antwoord ik met een klein stemmetje. ‘Ja hij is dood. Kom je dan er nu uit?’ Dood? Selena Clark, mijn redelijk bange teammaat, heeft een krokodil van ongeveer tien ton gedood? Dat moet ik zien. Daar antwoordt ik ook: ‘Is goed.’ Ik steek mijn handen naar voren, laat het beton zacht worden en zuig de energie terug in mijn handen. Als de kom weg is, zie ik hoe Selena tot haar middel in het water staat en een grote krauw op haar been verzorgt. Op haar linkerarm heeft zo nog een beet en ze zit onder de schrammen. Maar dat is niets vergeleken wat zij de krokodil heeft aangedaan. Hij zit onder de sneeën van de ijspegels die onder hem liggen, zijn staart is raar geknakt en zijn hoofd hangt in een rare hoek. Het is duidelijk dat het beest morsdood is. Ik draai me met mijn rechterarm op mijn buik. Daarna zet ik mijn handen naast mijn lichaam neer alsof ik ga opdrukken. Ik zet kracht en duw me zelf omhoog, en als ik mijn been onder mijn buik wil schuiven om op mijn knieën te gaan zitten, merk ik tot mijn frustratie dat het niet lukt. Ik laat een gefrustreerd geluidje horen en draai m’n nek in een pijnlijke hoek om waar het gespetter wat ik hoor vandaan komt. Selena komt naar me toe gewaad en zucht even, waarschijnlijk omdat het zo langzaam gaat. Dan uit ze haar ongenoegen door haar rechterarm met een felle zwiep omhoog te zwaaien en zo het water omhoog te dwingen. Dan staat ze snel naast me. ‘Carter, wat is er aan de hand? Je kwam me niet helpen en je ligt hier maar.’ Ze kijkt me bezorgt, maar ook verwijtend aan. ‘Sorry hoor! Ik weet ook niet wat er is. Ik viel omdat beest me een klap gaf en toen kwam ik op mijn ruggengraat terecht. Sindsdien kan ik mijn benen niet meer bewegen’ antwoord ik nijdig. Selena steekt een hand naar het water uit en haalt er een stroompje uit. Dan trekt ze met haar andere hand mijn jack en shirt omhoog en legt het water op mijn onderrug. Ik sla een zucht van verlichting en nu pas voel ik hoeveel pijn ik eigenlijk heb. Langzaam beweegt ze haar arm naar boven toe. Als ze halverwege is hoor ik hoe haar adem eventjes stokt en zegt dan: ‘Dit kan pijn gaan doen. Je ruggenwervels snijden in je ruggenmerg waardoor je benen verlamt zijn. Ik denk dat ik het voor het grootste deel wel kan fiksen, maar pijn doet het zeker.’ Ik slik en knik dat ze haar gaan moet gaan. Dan, langzaam aan, komen mijn wervels in beweging. Ik bijt op mijn wang en sla mijn handen over mijn mond terwijl ik kreun bij deze marteling. Na een minuut of twee gaat ze verder met de rest van mijn rug. Ik haal mijn handen van mijn mond en trek mijn kaken van elkaar. Ik merk dan dat mijn wang bloed. Geweldig. Maar ik voel hoe langzaam het gevoel terug komt en vijf minuten loop ik al rustig door de grot.

‘Selena, zou je me de omgeving boven de grond willen laten zien?’ Het is waarschijnlijk al avond en ik heb nog geen idee hoe het gebied er uit ziet. Ze knikt en neemt me mee het water in, op de voorwaarde dat we rustig aan doen. En zo sta ik een minuut later kletsnet en in mijn onderbroek op de oever. Net op dat moment klinkt het volkslied van het Capitool, man wat haat ik dat lied. Dan verschijnen een voor een de foto’s van de gevallen tributen. Eerst de jongen van 1, hij had waarschijnlijk helemaal geen kans zonder gaves. Dan volgt het meisje dat ik heb vermoordt, uit 2. Dan maken we een sprongetje en komen bij de luchtmeester uit 5. Ik zie hoe Selena tranen in haar ogen krijgt. En ik baal als een steker dat Alicia nog leeft, het zou beter zijn als ze nu als was gesneuveld. Dan komen nog de jongens uit 6 en 11 en de meisjes uit 7 en 8. Zeven doden en een team ligt er uit. Ik bekijk de omgeving goed en merk tot mijn tevredenheid dat er een paar kleine bomen in het heuvellandschap staan, er vele vruchten te vinden zijn net als vis en vlees. En natuurlijk water. Het is een ideale plek, maar we moeten er wel op voorbereidt zijn om te vluchten. Voordat ik me door Selena mee laat nemen naar binnen zoek ik nog even een geschikt plek en boor de een onopvallend gaatje in de grond, onder een struikje, zodat we weten hoe laat het ongeveer is.

Ik wordt ‘s ochtends wakker van een hoop geritsel boven de grond. Ik sluip zo stil als ik kan naar Selena toe en leg mijn hand zachtjes op haar schouder. Als haar ogen open vliegen, leg ik snel mijn vinger voor mijn mond. Haar ogen worden even groot en dan knikt ze. Dan hoor ik een jonge meisjesstem: ‘Zullen we hier even uitrusten?’ Degene die antwoord is ouder, ik denk rond de zeventien: ‘Tuurlijk Levie. Maar we moeten straks wel door.’ Ik graaf even in mijn geheugen en steek dan 8 vingers op naar Selena en mime dan ‘Team 8.’. Ze knikt. Voor mijn gevoel lijkt het wel alsof er uren voorbij gaan, terwijl het in werkelijkheid maar een half uurtje is. Ik laat dan ook een zachte zucht ontsnappen als ik de jongen uit 8 zegt dat ze weer verder moeten. Vijf minuten zijn ze zo ver weg dat ik ze zelfs met verscherpt gehoor niet meer gehoord. ‘Ze zijn weg’ zeg ik tegen Selena. Er verschijnt een klein lachje op haar gezicht.
Dan bedenk ik me opeens dat we onze tassen nog niet hebben doorzocht. Ik pak snel mijn eigen rugzak en een van de rugzakken van Selena er bij, kijk wat er in zit en zeg tegen haar dat zij dat ook moet doen. Uiteindelijk blijkt dat ik m’n bijl, boog met pijlen en twee dolken heb, samen met reservekleding, eten, m’n mantel, touw, zuiveringspoeder voor vies water en een flesje water. Selena heeft een zwaard, een blaaspijp met giftige pijltjes, een drietand, reservekleding, eten, drinken, dekens, lucifers, zelfs een pannetje en een EHBO-doosje. Al met al hebben we genoeg spullen om een week te overleven, qua voedsel, en we kunnen ook nog jagen. Ik pak een klein broodje uit een van de tassen en breek het doormidden. De andere helft geef ik aan Selena en begin zelf te knabbelen. Als we klaar met eten zijn, pakken we allebei een flesje water uit onze tas en drinken die helemaal leeg. Ik voel me best ontspannen als je bedenkt dat iedere stap je laatste kan zijn. Ik sta rustig op en steek mijn handen in de lucht om me uit te rekken. Dan loop ik met onze flesjes naar het strandje in onze grot en vul ze tot aan de nok toe met water. Wanneer ik klaar ben, voel ik dat Selena naar me kijkt. ‘Wat is er?’ vraag ik haar als ik me omdraai. Ze kijkt even naar haar voeten en richt haar blik dan weer naar voren. ‘Ik zat te denken, moeten we de rugzakken niet zo inpakken dat ieder evenveel heeft, zodat we niets te kort komen als we moeten vluchten en elkaar kwijtraken.’ ‘Goed gedacht, laten we dat maar gelijk gaan doen.’ En om daad bij woord te voegen pakken ik mijn eigen rugzak en de kleinste van de twee overige en begin die te vullen. Selena krijgt de meeste dekens, lucifers, touw en haar eigen spullen die over zijn, ik krijg de overgebleven dekens, EHBO-doos en mijn eigen spullen. We verdelen het over onze twee rugzakken en besluiten dan om op jacht te gaan.
Ik hang m’n rugzakken op mijn rug en doe m’n strijdbijl in zijn houder die over mijn schouder hangt, Ik maak mijn pijlkokers vast aan mijn bovenbenen waar ze zo te zien voor gemaakt zijn, want er zitten twee touwtjes aan en er zit een flap boven zodat je kan rennen zonder dat de pijlen er uitvallen. De dolken hang ik aan mijn riem en de boog hou ik in mijn hand. Selena dwingt het water om opzij te gaan en ik loop met een spannen boog de grot uit en als ik aan het einde van de gemaakte gang ben, haal ik diep adem en zak door mijn knieën. Dan zet ik af en zwem recht omhoog naar het oppervlak. Wanneer ik boven ben zuig ik een hap lucht naar binnen en zwem onder water naar de oever. Eenmaal aangekomen leg ik een pijl op mijn boog en scan de omgeving. Ondertussen is Selena ook, droog, het water uitgekomen. ‘Ik heb een heleboel vissen gezien in de rivier. Ik kan wel wat vis vangen met mijn drietand, terwijl jij wild schiet en vruchten verzamelt, maar alleen als je in de buurt blijft.’ stelt Selena voor. ‘No problemo!’ antwoord ik en gelijk laat ik me in een jachthouding zakken en sluip het bos in. Al snel zie ik twee vogels bij een nest zitten, hoog in bomen. Ik pak twee pijlen uit de koker aan mijn linkerbeen en leg er een op mijn boog. Ik mik op het koppetje, want deze boog heeft meer kracht dan mijn jachtboog van thuis en zou dus het vlees kunnen ruïneren. Ik laat los en schiet mijn tweede pijl er achterna, naar de kop van de andere vogel. Beide pijlen treffen doel, alleen zitten ze niet precies op de plek waar ik oprichten, ze zitten namelijk in de borst. Ik maak een klein, ontevreden geluidje, haal de dode beesten dan op en hang ze naast mijn dolken aan mijn riem. Ik roep ik mijn vleugels op en vlieg naar het nest. Tot mijn blijdschap liggen er nog vier eieren in. Ik stop ze snel in mijn rugzak, gewikkeld in mijn dekens. Dan laat ik me zakken en m’n vleugels verdwijnen weer. Dan loop ik verder het bos in en verzamel verschillende kruiden en bessen. Maar als ik nog iets verder het bos inloop zie ik een grote struik staan, gevuld met gouden bessen. Ik hang mijn boog over mijn schouder en wil net mijn hand in de struik steken als ik zie hoe groot de doornen zijn. Eerst laat ik mijn energie over mijn handen lopen en laat het hard worden, zodat ik een stel flexibele, beschermende handschoenen om mijn handen heb. Dan haal ik de struik langzaam en voorzichtig leeg. De bessen stop ik in een ongebruikt vakje in mijn rugzak. Ik besluit dat we daar wel genoeg aanhebben, in combinatie met de vissen van Selena. Maar dan zie ik een grote eikenboom staan en schiet het beeld van de stoofpot van Katara door mijn hoofd. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik trek mijn dolk. Een minuut later loop ik met armen vol boomschors terug naar de oever en daar kijk mijn ogen uit. Selena staat op de oever met een net vol dode krabben naast zich en ze houdt zo’n tien bollen met vissen boven de rivier. Ze haalt ze voorzichtig binnen en laat ze boven de grond vallen. Heel even spartelen ze nog na, maar dan liggen ze stil. Als Selena de vissen in het net stopt, ziet ze me staan. ‘Goede jacht gehad?’ Ik knik enthousiast. ‘Zeker, ik heb twee vogels geschoten en vier eieren gevonden. En ik heb een grote vangst eetbare bessen en boomschors gevonden, samen met wat kruiden en andere vruchten. Al met al is dit denk ik wel genoeg voor twee dagen eten.’ Er verschijnt ook een glimlach op Selena’s gezicht en stopt de laatste vis in haar net, dat ze gemaakt heeft van de rol touw in mijn rugzak. Ze hangt hem over haar schouder en duwt dan met één hand het water opzij, zodat ik voor het grootste deel droog blijven.

Als we terug in onze grot zijn, beginnen we met het verwerken en klaar maken van onze vangst. Ik leeg een paar stukken boomschors, twee eieren, zes kleine krabben en een vis apart voor het avondeten, want de jacht heeft de hele dag in beslag genomen, al leek het heel snel te gaan. Selena zorgt voor de rest van de vissen en krabben dat we ze kunnen bewaren en ik vil de twee vogels. Tot slot maak ik een vuurtje en begin aan het avondeten, terwijl Selena water haalt dat ik kan koken en zuiveren wat het zuiveringspoeder en gaat dan de bessen schoonmaken. Ik zet het water op met wat poeder erin en begin dan het vlees van de krabben en de vis te halen. Wanneer het water gezuiverd is, gooi ik de schors erin samen met wat kruiden die ik gevonden heb. Dan stop ik de krabben en vis erbij en maak nog een vuurtje om de eieren te koken. Op een gegeven moment haal ik de eieren uit het water en haal de schil eraf. Dan snij ik ze in stukken en gooi ze bij de stoofpot. Ik laat het nog even pruttelen en roep dan naar Selena dat het eten klaar is. Snel komt ze bij me zitten en ik pak de twee houten lepels erbij die ik onder het pruttelen heb gesneden en geef er een aan Selena. ‘Eet smakelijk.’ zeg ik en een neem mijn eerste hap van een echte maaltijd in de Arena.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.