FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 11

Ik slik het eten door en slaak een verlekkerde zucht. Het eten in het Capitool was lekker, maar dit maakt toch veel meer bij me los. Selena lijkt m’n gedachten te kunnen lezen, want ze verwoordt precies wat ik denk: ‘Wow! Carter, dit is echt klasse. Vele malen lekkerder dan in het Capitool.’ Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgen en ik begin te blozen. ‘Bedankt.’ zeg ik en neem snel nog een hap. Tien minuten later is de pan leeg. Ik laat me op de bladeren in op de bodem vallen. Ik staar door het gaatje dat ik gemaakt heb en kijk naar de hemel. Zo blijf ik vijf minuten liggen, terwijl Selena de spullen schoon maakt. Dan klinkt er een oorverdovend kanonschot, die de rust aan stukken scheurt. Ik schiet overeind en kijk naar het water waar Selena bezig was. Ik haal opgelucht adem, want Selena staat nog gewoon overeind en kijkt me verbaast aan. Dan klinkt het volkslied. Ik voel hoe mijn binnenste bevriest, de enige dode vannacht had het volkslied net niet gehaald, de pechvogel. Ik ga weer liggen en bekijk de hemel. Ik zie hoe de jongen uit negen aan de hemel verschijnt. Ik denk aan zijn teamgenoot en besef dan dat zij al gestorven is bij het Bloedbad, aan het begin van de Spelen. Nog een team dat uitgeschakeld is en 8 doden in twee dagen. Het gaat niet zo snel als gewoonlijk, maar ik vind dat het snel genoeg gaat. ‘Het kanon was voor de jongen uit 9. Team negen ligt er nu ook uit en Alicia, Hunter en hun vrienden zijn allemaal nog in leven.’ Ik kijk Selena met een gepijnigde blik aan. We hadden al genoeg doden gezien. En er moesten er nog zeker 14 vallen. Dat is toch niet iets waar je je op verheugd. Blijkbaar geld het gedachten lezen nog steeds, want Selena zegt dan: ‘Kom, we moeten goed uitgerust zijn voor morgen. Misschien gebeurd er dan wel wat. Ga maar slapen, ik hou de wacht wel tot middernacht.’ Ik knik en laat me op mijn zij zakken. Ik trek m’n dekens over me heen en sluit mijn ogen.

Ik heb het gevoel dat ik net ben gaan liggen als Selena me wakker maakt. ‘Het is jou beurt.’ zegt ze voordat ze onder haar dekens verdwijnt. ‘Welterusten.’ zeg ik nog en dan ga ik op zoek naar een goede plek om me te installeren. Als ik ga zitten, zet ik mijn rugzakken naast me neer, sla m’n mantel om mijn schouder en leg een pijl op mijn boog. Ik scan de omgeving bij de oever met verbeterde ogen en luister naar de buitenwereld met scherper gehoor. Het blijft een hele tijd rustig, maar dan hoor ik iets in de verte rommelen. En het komt snel dichterbij! Ik hijs snel al mijn spullen op mijn schouders en ren dan naar Selena. Ik schud haar wakker en ik schreeuw boven het gebulder uit dat we hier weg moeten. Maar we zijn te langzaam. Het gevaar is al in ons bereik gekomen. De grond begint te schudden en ik zie hoe er brokstukken naar beneden vallen. Ik besef dat we nooit op tijd wegkomen en zie maar één oplossing. Ik bijt het roze draakje van mijn bedeltje af en slik het door. Meteen klap ik dubbel. Het lijkt wel alsof de draak mijn binnenste aan het verbouwen is. Langzaam trekt de pijn weg en als ik naar mijn rechterhand kijk zie ik dat er een tekening van Rastaban en Lydia opstaat. Ik sta op en probeer met m’n nieuw verworven kracht iets te verplaatsen. Als ik zie hoe er een steen naar voren schiet, weet ik dat ik nu tijdelijk telekinese kan toepassen, net als Rastaban en Lydia. ‘Ga het water in en maak dat je weg komt. Ik zal het plafond tegenhouden en er straks aankomen.’ schreeuw ik naar Selena. Ze knikt snel en rent met al haar spullen het water op. Ja, inderdaad ze rent op het water. Blijkbaar heeft ze het water gebruikt om op het oppervlak te blijven. Als ze bijna tegen de muur loopt, laat ze zich in het water vallen en verdwijnt uit m’n zicht. Ik laat me op mijn knieën zakken en haal diep adem. Ik verzamel mijn krachten in mijn handpalmen en stoot me dan met al mijn gewicht, zowel geestelijk als lichamelijk, en stuur een heel shot met telekinese tegen het plafond aan. Ik concentreer me zo goed mogelijk en schuifel dan zo voorzichtig mogelijk het water in. Op een gegeven moment sta ik tot mijn schouders in het water. Ik scan nog een keer de omgeving en kijk of er spullen van ons liggen. Wanneer ik alleen nog wat eten zie liggen, neem ik een flinke hap lucht en duw nog een keer met mijn volle gewicht tegen het plafond. Daarna draai ik me om en duik het water in. Ik laat ondertussen mijn vleugels tevoorschijn komen en maak zo nog meer vaart. Net als ik de opening uit ben, stort hij achter me in. Ik stijg nu verticaal omhoog en ik kom snakkend uit water uit vliegen. Wat ik dan zie, doet me nog een keer naar adem snakken. Op de heuvel, onder onze schuilplaats, staat een enorme, behaarde olifant. Ik herken vaag een mammoet in dit beest, maar dan moet je goed kijken. De mutilant, want dat wat het, was 5 meter groot en zijn vacht was aan stukken gescheurd. Sommige van zijn wonden zijn recent gemaakt, want op die plekken bloedt hij als een rund. Hij heeft enorme slagtanden en rood doorlopende ogen. Ik kijk paniekerig waar Selena staat. Dan zie ik hoe een ijspegel mijn gezichtsveld invliegt en een van de open wonden verder openscheurt. Ik draai me bliksemsnel om en richt mijn blik op de rivier. En gelukkig, daar staar Selena op een platform van ijs dat ze met behulp van geiserstralen lanceert. Ik roep haar naam, wat ik beter niet had kunnen doen. Haar aandacht verslapt even en haar ogen vinden mij. Ze boren zich met een opgeluchte blik in die van mij. Maar precies op dat moment krijgt de mammoet zijn aanvaller ook in het vizier. Ik zie hoe de reusachtige slurf naar voren zwiept en Selena met een harde klap van haar plekje afsmijt. Ik breng mijn handen nog net op tijd in de juiste positie om haar val af te remmen met telekinese, maar des al niet te min maakt ze een behoorlijke harde smak. Ik hoor het beest weer brullen, dit keer uitdagend. Als ik me omdraai, staat hij al met twee poten in de rivier. Daar komt dus mooi niks van in maat, denk ik bij mezelf. Ik positioneer me tussen de mammoet en Selena. Eerst gooi ik mijn spullen aan de kant en dan laat ik mijn Oog van de Geest blauw opgloeien en concentreer me uit alle macht op mijn kracht. Ik sluit even mijn ogen om kracht te verzamelen en als ik ze weer open sper, maak ik de gedaanteverandering af. Mijn huid maakt plaats voor schubben, mijn ruggengraat wordt langer en ik krijg een staart, mijn handen en voeten ondergaan ook een verandering en dan heb ik ineens klauwen en tot slot verandert mijn gezicht in een drakenkop. Binnen een seconde staat er in plaats van een jongen met drakenvleugels een spierwitte draak. Maar ik ben nog niet klaar. Ik weet van mezelf dat ik in deze gedaante dat beest nog niet aankan. Daarom ga ik nog een stapje verder. Mijn Oog, dat verandert is in grote diamant, begint een paars licht uit te stralen en bij mijn borst, in de buurt van mijn hart, ontstaat er een wit met paarse bol. Langzaam wordt het licht feller en de bol groter. Dan trek ik mijn armen en benen naar binnen en gooi ze gelijk weer naar buiten. De bol wordt eerst kleiner daar die beweging, maar dan explodeert hij in een vloedgolf van paars licht. Als het verblindende licht wegtrekt, komt er een enorme, wit met paarse, doorzichtige draak te verschijn. In het midden van die draak sta ik in een ronde bal. Ik sta in het midden van mijn Drakenavater. Hij lijkt precies op mij, in mijn complete drakengedaante, alleen dan 4 keer zo groot. Ik haal diep adem en laat een uitdagend gebrul horen. De beweging wordt door mijn Avatar precies gekopieerd, net zo als het geluid. Ik zie voor het eerst een klein flintertje angst in de ogen van de mutilant, maar daarna brult hij terug. Dan komt hij plots op me afstormen, met zijn reusachtige slagtanden voor zich uitstekend. In mijn bol laat ik me op mijn knieën zakken en als hij in mijn bereik is, zet ik af en pak hem bij zijn slagtanden. De Avatar duwt het beest met behulp van zijn slagtanden omhoog. Maar ik heb zijn poten over het hoofd gezien. Daar zitten enorme klauwen aan en wanneer hij de kans ziet, haalt hij snel twee keer uit met zijn poten voordat ik hem op zijn rug heb gegooid. Zijn klauwen dringen diep door in de huid van de draak. Maar raken gelukkig de bol niet, want dan was het over. Maar als nog zitten er tien flinke snijwonden in de borst van mijn Avatar en daarmee ook in mijn eigen borst. Dat komt omdat alles wat ik doe, wordt nagedaan door de Avatar en als hij gewond raakt, raak ik ook gewond. Ik wankel even achteruit, maar herstel me snel en stort me dan met al mijn kracht op het beest. Ik stuur m’n laatste voorraadje telekinese naar buiten om zijn poten opzij te drukken en land dan met mijn volle gewicht boven op hem. Ik plant mijn poten op zijn poten en ontwijk ternauwernood zijn slagtanden. Dan schiet ik naar voren en boor mijn tanden diep in zijn nek. De vieze smaak van bloed vult mijn mond, maar ik bijt door. Ik voel hoe de slagtanden vlak langs mijn nek schuren en hoe het spartelen van zijn poten minder wordt. Wanneer ik helemaal geen tegenstand meer voel laat ik met een klauw een poot los en breng een diepe wond toe in de buurt van zijn hart. Ik laat hem pas helemaal los als ik zie dat het bloed in de wond er niet uitstroomt of spuit. Het beest is echt dood. Langzaam sta ik op en plotseling ben ik kotsmisselijk. Ik laat mijn Avatar verdwijnen en draai de gedaanteverandering ook terug totdat ik alleen maar mijn vleugels draag. Vermoeid vlieg ik terug naar de oever waar Selena net bij komt. Aangekomen verdwijnen ook mijn vleugels en ik moet snel naar een bosje lopen om Selena mijn maaginhoud niet te tonen. Als ik terug wankel, staat Selena al weer met beide benen stevig op de grond. Ze hangt mijn spullen weer aan mijn lichaam en doet hetzelfde met die van haar. Daarna legt ze zonder iets te zeggen mijn arm over haar schouder en leidt me weg van het lijk, verder de heuvels in.

We hebben een uur gelopen en eindelijk houdt Selena halt om de wonden op mijn borst te bekijken. Al snel heeft ze hem ontsmet met een goedje uit de verbanddoos, daarna heelt ze een groot deel en doet er verband omheen. ‘Bedankt, zonder jou zou ik als drie keer dood zijn geweest.’ Ik kijk er dankbaar aan. Ze haalt haar schouders op en antwoordt: ‘Geen dank, jij hebt mijn leven ook gered hoor.’ ‘Dat is waar.’ Ik bedenk dan dat onze grot volledig is verwoest. ‘Waar denk je dat we naar toe moeten?’ Ik zie aan haar gezicht dat ze twijfelt, wat ik goed begrijp. ‘Is het misschien een idee om richting de stad te lopen? Dan weten we waar we zijn en kunnen we makkelijk vluchten.’ stel ik voor. Daar denkt ze even over na en dan knikt Selena. Mooi, nu we weer een bestemming hebben, kunnen we verder. Net op het moment dat ik mezelf aan Selena’s hand ophijs klinken er twee kanonschoten vlak na elkaar. Het is bijna zeker dat er weer een team vermoordt is en waarschijnlijk door de Beroeps, zoals de Capitoolbewoners het groepje van Alicia vast zijn gaan noemen. Selena schrikt zich duidelijk te pletter, want ze laat mijn hand geschrokken los en pakt snel haar zwaard, waarbij ze mij er bijna aan spietst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.