FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 12

Rustig! Het is ver weg.’ Ik pak voorzichtig haar zwaard vast en duw de punt naar de grond. Ik ga op mijn knieën zitten en negeer de zwarte plekken die voor mijn ogen verschijnen. Ik krabbel snel op en ga naast haar staan. ‘Kom laten we gaan. De kans dat iemand ons vindt is klein. We zijn in een reusachtige Arena en dan moeten de 10 anderen tributen ons hier vinden. Dat gebeurt echt niet, maar om je gerust te stellen zal ik mijn zintuigen wel verscherpen, dat kost nauwelijks kracht.’ Ik zie dat ik haar overtuigd heb en voordat we verder lopen, pak ik eerst nog een stok om een beetje op te steunen onder het lopen. Ik verscherp mijn zintuigen zoals belooft en laat mijn hand op het heft van mijn strijdbijl hangen. Rustig lopen we door de Arena. Als we aan de rand van het heuvellandschap komen, beginnen we meer op onze tellen te letten. We staan even stil aan de top van de laatste heuvel zodat ik het bedeltje van de kei naar binnen kan werken. We hebben namelijk onderweg afgesproken dat we weer een schuilplaats in de grond zouden maken met behulp van dat bedeltje. Ik klap weer even dubbel en als ik me weer goed voel, sluipen we voorzichtig de open vlakte voor de stad op. Als we bij een stapel rotsen komen, staan we stil. Ik concentreer me op afbeelding op de rug van mijn hand en begin dan een grot te graven. Langzaam duw ik een beetje aarde weg, verder de grond in. Als ik tot mijn knieën in de modder sta, hoor ik opeens een kreet van pijn achter me. Ik herken Selena’s gil uit duizenden. Ik verstijf en mijn hart raakt in vuur en vlam, niemand mag dat onschuldige meisje pijn doen! Ik graai naar mijn bijl en draai me om wanneer ik om ver wordt gegooid. Ik stoot een verontwaardigde kreet uit en begin als een gek heen en weer te kronkelen. ‘Laat me los, jij…jij!’ ik schreeuw alles bij elkaar, terwijl het meisje uit 10 me stil probeert te krijgen. Ik ben zo stom geweest om mijn bijl te laten vallen, en ik kan er niet meer bij. Stomkop! Ik maak wilde beweging en gooi zo een klont met modder tegen haar hoofd. Ik ruk mijn arm onder haar zware lichaam vandaan en trek een dolk uit zijn schede. Ik plant hem snel in de bovenarm van Femke, dat is namelijk haar naam, en zet mijn voeten in haar buik. Ik zet me hard af en katapulteer haar weg. Ik spring op en bekijk snel de situatie. Femke krabbelt op en trekt met een moordzuchtige een zwaard en Selena ligt op de grond te kronkelen van de pijn door de gapende wond in haar buik. Ik schiet naar voren en pak onderweg de drietand van Selena van de grond. Ik ben er niet super goed mee, maar ik kan er makkelijker mee vechten dan met een bijl tegen iemand met een kort zwaard. Met een drietand is het namelijk makkelijker om een zwaard tegen te houden. Ik pak de steel met mijn linkerhand vast en ren op Femke af. Als ik bij haar ben, duik ik naar voren en maak een koprol om een zwaai van haar zwaard te ontwijken. Ze snel draait ze zich om en pareert net op tijd een uitval van Selena’s drietand. Ik kijk zet mijn benen een beetje uit elkaar en pak mijn drietand met twee handen vast. Wanneer ze met een bovenhandse haal uitvalt, stap ik naar voren en duw de drietand tegen het lemmet aan. Beide duwen we met alle kracht in ons lichaam tegen onze wapens aan. Als ik een harde zet tegen de drietand geef, raakt Femke even uit balans en snel sla ik toe. Ik gooi mijn linkerbeen naar voren en trap haar hard in haar maag. Meteen gooi ik mijn drietand naar haar toe wanneer ze onbeschermd naar achter wankelt. De drietand boort zich in haar keel en gelijk klinkt er een kanon. Hijgend doe ik een stap achter uit en kom even op adem. Daarna concentreer ik me op Selena. Ze heeft een grote wond in buik en er stroomt nog rap bloed uit. Ik baal dat ik niet zoals haar helende handen heb. Ik trek de EHBO-doos uit de tas en trek hem snel open. Ik denk even logisch na en laat dan een paar druppeltjes jodium op de wond vallen, zodat de hele boel ontsmet wordt. Selena’s lichaam verstijft even en begint dan weer ongecontroleerd te trillen. Ik kan zien dat ze vecht voor haar leven. Ik pak snel het verband uit de doos en verbindt de wond zo goed mogelijk. Dan maak ik snel de grot af en leg Selena erin. Dan leg ik er een rots voor, met een kleine opening zodat ze er uit kan, en pak dan het lijk van Femke met een walgende blik vast en trek haar dan de heuvels in. Als ik besluit dat ik ver genoeg van de grot ben, dump ik haar lichaam en snel me weer naar de grot. Net als een uur geleden, sluip ik voorzichtig de vlakte op. Ik hou mijn hand om Selena’s drietand geklemd, die ik voor de zekerheid heb meegenomen. Als ik terug ben bij de grot pak ik mijn bijl, de spullen van Femke en veeg dan met een lap stof het meeste bloed weg. Als je er nu langs komt lopen, kan je nauwelijks zien dat er een gevecht heeft plaats gevonden. Ik loop naar de ingang en til met een witte hand de rots aan de kant. Op dat moment zie ik een zilveren parachute liggen. Ik voel me gelijk opgewonden. Zal er een medicijn voor Selena in zitten? Ik duw de rots weg en klim naar binnen. Ik leg de spullen neer en haal de parachute naar binnen. Ik produceer twee gloeiende bollen en leg die in de grot, zodat we nog wat licht hebben. Dan leg ik de rots weer op zijn plek en ren naar Selena met de parachute. Ik leg een lapje natte stof op haar inmiddels warme hoofd. Dan wrik ik het ding open en ontdek dat er een briefje in ligt samen met een spuit en een doosje met waarschijnlijk pillen. Ik bekijk eerst het briefje. Spuit eerst het goedje in de spuit in een slagader voor snelle verspreiding. Geef haar dan elke drie uur een pil om de koorts te doen dalen en de pijn te verzachten. Good luck. Sofia, Thuban en de anderen. Ik krijg een warm gevoel van binnen. Mijn vrienden staan achter me en brengen zelfs geld op om mij te sponseren. Ik schud even met mijn hoofd en volg dan de instructies op. Ik spuit de vloeistof in haar slagader in de nek. Eigenlijk wil ik haar ook een pil geven, maar die kan ze niet doorslikken als ze bewusteloos is. Ik spoel het bloed van onze wapens en leg nog een doekje op haar gezicht. Dan leg ik de dekens over haar heen en ga voor de ingang zitten met mijn boog en bijl binnen handbereik en een dolk in mijn hand. Ik pak dan wat vruchten uit een tas en begin er dan smakeloos op te kauwen.

Ik zit doodstil in de grot. Ik heb mijn strijdboog gespannen en richt de pijl op de ingang. Een paar minuten geleden heb ik namelijk een geluidje ontdekt dat zich in onze richting verplaatst. Het klinkt als één persoon, ik denk een meisje. Ik hoop met alles in mijn hart dat het niet de Beroeps zijn, want dan kunnen we het schudden. Alleen kan ik nooit 4 getrainde krijgers aan, als het er al niet meer zijn. Misschien kan ik er één of twee neerhalen, maar dan moet ik Hunter en Alicia ook nog verslaan en dat lukt me echt niet in mijn eentje. Dat gaat allemaal door mijn hoofd, maar dat stopt gelijk als de voetstappen voor de grot stilhouden. Ik hou mijn adem in en hoop met alles in mijn hart dat Selena een beetje takt in zich heeft en niet een kreet slaakt of iets dergelijks. Ik hoor een hand over de rots glijden en ik trek de pees nog verder naar achteren. Dan hoort degene die nummer 1 is op mijn toekomstige dodenlijst iets, want ik hoor hoe de ademhaling versneld en hoe er dan een snelle reeks voetstappen volgen. Ik hoor hoe iemand ijselijke gil slaakt en hoe er triomfantelijk wordt gejuicht. ‘Oh ja, mooi worp Jason. Je was nog 20 meter van haar verwijdert en toch gooi je een mes zuiver in haar lichaam. Dat is echt klasse!’ Tot mijn schrik herken ik de stem van Hunter en besef dat de Beroepstroep voor onze grot staat te feesten. De angst neemt me in een houdgreep als ik de stem van Alicia hoor: ‘Kom, we gaan verder. Het liefst wil ik Carter en dat wicht uit 5 vinden voor het donker is.’ Er volgt een instemmend gemurmel en dan hoor ik hoe de geluiden zich rustig naar de heuvels verplaatsen. Ik blaas zachtjes mijn adem uit. Deels haat ik die stomme Beroeps die onschuldige kinderen van hun leven beroven, maar aan de andere kant, het meisje dat buiten dodelijk gewond is geraakt, had ons bijna ontdekt en door haar eigen bloed konden de Beroeps geen teken van mij en Selena vinden. Minuten strijken voorbij en ik hoor nog steeds geen kanon. Zal het Capitool haar in leven houden omdat wij er nog bij zitten? Ik mag grondig hopen van niet. Uiteindelijk besluit ik, nadat ik Selena verzorgt heb, gewapend met twee dolken en een bijl naar buiten te gaan. Ik glip tussen een kiertje door en scan de omgeving op andere tributen. Wanneer ik tot het besluit kom dat er niemand behalve het ten dode opgeschreven meisje is, kom ik uit mijn schuilplaats en ren naar haar toe. Het is een meisje van 12 jaar, uit wereld 11. Ik kniel bij haar neer en bekijk haar verwondingen. In eerst instantie lijkt er niets aan de hand te zijn, maar als ik haar op haar buik draai, zie ik dat er een klein, venijnig mesje uit haar rug steekt. Er loopt een kleine hoeveelheid bloed uit, maar genoeg om het bloed van Selena en Femke te camoufleren. Als ik goed kijk zie ik dat het mes zich in haar ruggengraat heeft geboord, daarom was het zeker een zuiver schot. Ze is niet dood, maar ze kan ook niet vluchten als er gevaar is. Ze is gewoon helemaal verlamt. Ik besluit om haar naar binnen te slepen en daar haar wonden te verzorgen en als Selena wakker is te besluiten wat we met haar doen. Wanneer ik haar naar binnen heb gebracht en de grot heb afgesloten, ga ik aan de slag. Ik leg haar op haar buik op een deken en pak de EHBO-doos er bij, net zoals de pillen van thuis. Ik besluit om haar eerst een pijnstiller te geven, zodat ik daarna voorzichtig de dolk kan verwijderen en ontsmetten. Als ik de pil op haar tong leg, geeft ze een teken van leven. Haar oogleden vliegen even op en vallen weer dicht. Mooi, dan werkt dat gedeelte van haar lichaam nog wel. Nu hopen dat ze nog kan slikken en dan is een groot deel geregeld. Ik giet wat water in haar mond en ze slikt het, tot mijn grote vreugde, door. Ik wacht een kwartier voordat ik aan de slag ga, omdat ik denk dat de pijnstiller zijn werk dan wel heeft gedaan. Wanneer het kwartier om is, ga ik op mijn knieën zitten en pak een pincet. Voorzichtig trek ik de dolk uit het vlees, geholpen daar de pincet die ik gebruik om het vlees aan de kant te duwen. Tegen de tijd dat dat stomme mes er eindelijk uit is, ben ik kotsmisselijk van al het bloed. Dan laat ik er een paar druppeltjes jodium op, net zoals bij Selena. Dan pak ik een schone doek uit de doos en wikkel die, niet al te stevig, om haar lichaam. Wanneer ik klaar ben, sleep ik haar naar Selena toe en laat haar daar op haar buik liggen, haar hoofd steunend op haar shirt en jack die ik uit had getrokken.

Er zijn uren voorbij gegaan en nog steeds ben ik de enige die wakker is. Beide meisjes liggen in een diepe slaap. Ik begin te twijfelen of ze ooit nog wel wakker worden zonder hulp van het Capitool. Ik heb Selena het medicijn gegeven en beide een pil wanneer het moest, maar geen teken van leven. Ik sta net op bij het meisje uit 11 als mijn oren iets waarnemen. Ik verstijf als ik de voetstappen hoor die uit dezelfde richting klinken als waar de Beroeps in zijn verdwenen. Snel verplaats ik de lichamen van de meisjes achter een gecamoufleerde wand die ik net afheb en leg de twee dolken naast me op een kei. Ik ga recht voor de ingang zitten en hou mijn boog in mijn hand. Ik trek drie pijlen uit mijn koker en leg er een op de pees, de anderen in mijn hand houdend. Ik maak mijn ademhaling langzamer om zo min mogelijk geluid te maken. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de geluiden buiten. De voetstappen komen dichterbij en ik hoor dezelfde stemmen als een paar uur geleden. Het zijn dus echt de Beroeps. Ik ga in een goede positie zitten en trek de pees helemaal naar achter. Ik ben er helemaal klaar voor. Al betwijfel ik of ik een kans maak. Als die messenwerper echt zo goed is als Hunter zegt, ben ik dood. Behalve als ik hem eerst kan uitschakelen en die kans lijkt me klein. Dan passeren ze de grot en de angst neemt me dit keer niet in een houdgreep, maar zet een pistool tegen mijn hoofd. Net als het er op lijkt dat ze ons niet opmerken en gewoon door lopen klinkt er een stem: ‘Hebben jullie eigenlijk een kanon gehoord voor dat meisje?’ De angst legt zijn vinger op de trekker. Ik hoop van harte dat ze de bloedvegen die ik achter heb gelaten niet hebben gezien en ze denken dat ze het kanon hebben gemist. Dan antwoordt Alicia: ‘Nee, nu je het zegt. Ik heb geen kanon meer gehoord sinds dat kanon vlak voordat we vertrokken.’ Dit keer zegt Hunter iets. ‘Denken jullie dat er iemand haar heeft weggehaald?’ Maar nog voordat er iemand kan antwoorden klinkt er een oorverdovend kanon.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.