FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 13

Ik verstijf onmiddellijk en probeer geen enkel geluidje te maken. Even is klinkt er geen geluid, maar dan beginnen de Beroeps door elkaar te roepen. Snel schiet ik naar de camouflagewand en controleer de ademhaling van Selena en wanneer ik die voel, weet ik dat het meisje uit 11 gestorven is. Ik kijk haar even verdrietig aan en sluip weer naar de ingang. Net als ik op mijn plek ben, schreeuwt Alicia om stilte. Ik ben net op tijd terug, ze hebben niets gehoord. ‘Hou jullie bekken dicht! We moeten verder, de moordenaar is waarschijnlijk nog in de buurt. Ik denk dat ze zichzelf heeft weggesleept, op een wonderbaarlijke manier, en dat ze iemand of iets heeft gevonden die er een einde aan heeft gemaakt. We moeten er van uit gaan dat het een tribuut is en die zullen wij dan weer vinden en doden. Kom.’ Ik hoor aan haar stem dat ze woedend is. Er klinken wat verontschuldigingen en dan gaan ze weer weg.
Pas als ik niets meer hoor, pak ik het pistool van de angst beet en knal hem zelf door zijn kop. Ik sta op en sleep het lijk weg bij Selena. Dan ga ik de grot uit en leg het lichaam midden in de open vlakte zodat de hovercraft van het Capitool haar kan meenemen, terug naar huis. Ik sluit haar ogen en leg dan de spullen die onbruikbaar heb gekeurd, uit haar rugzak en die van Femke, op haar lichaam zodat ze uit de Arena verdwijnen. Dan loop ik terug naar de grot, maar haal eerst nog een overvliegende vogel neer. Ik haal de pijl uit het lijfje en ga dan weer terug de grot in. Als ik alles weer heb afgesloten, leg ik Selena weer op haar oorspronkelijke plek en stop nog een pijnstiller in haar mond. Dan maak ik een klein vuurtje en rooster de vogel nadat ik de veren en ingewanden heb weggehaald. Nadat ik een pannetje met water heb opgezet voor een stoofpot ga ik naast Selena zitten en strijk haar haar uit haar gezicht. Ze ziet er zo kwetsbaar uit als ze slaapt en gewond is.

Ik heb net een hapje van de stoofpot genomen als ik een zwak stemmetje hoor. ‘Zeg, ga je in je eentje die hele pan leeg eten of mag het gewonde meisje ook nog wat?’ Ik schiet overeind en ren naar Selena toe. Ze heeft zich voorzichtig omhoog gewerkt en zit nu met haar rug tegen de muur. Ze ziet nog erg bleek en is nog niet herstelt, dat is zeker, maar ze is wakker en dat is al heel wat. ‘Hè, hoe gaat het met je? Wil je echt al wat te eten?’ Ze knikt en kijkt hongerig naar de pan. Ik schiet in de lach en pak de pan. Langzaam voer ik haar kleine hapjes van de stoofpot en kleine slokjes water. Ondertussen praat ik haar bij over de gebeurtenissen in de Arena. Over de aanval van Femke, de komst van de Beroeps en het sterven van het twaalfjarige meisje waar ik de naam niet van weet. Als ik klaar ben met vertellen en Selena genoeg heeft van het eten, vraagt ze me om het verband los te maken. ‘Weet je het zeker, Selena?’ Ik kijk haar vragend aan en een beetje dwingend om nee te zeggen. Maar ze houdt voet bij stuk en uiteindelijk haal ik de knop uit het verband. Ik wend mijn blik af als ik de wond zie. Ik heb wel genoeg van al dat bloed. Maar Selena bekijkt de wond goed en vraagt dan of ik haar een waterfles aan wil geven. Ik pak een flesje uit een van de rugzakken en haal de dop eraf. Selena stuur het water uit het flesje en leg het op haar wond. Dan laat ze het opgloeien en ik zie hoe de wond langzaam dichttrekken. Ik kijk er met grote ogen naar, gefascineerd door het schouwspel, en ik heb helemaal geen last van al het bloed. Ik heb al eerder gezien hoe Selena wonden heelde, maar ik had niet gedacht dat ze zo’n grote wond zou kunnen genezen. Wanneer ze klaar is met het helen, gooit ze het water in een hoekje en laat zich dan weer voorzichtig zakken. Wanneer ze goed ligt, sluit ze haar ogen en laat ik haar alleen. Ik bereid me weer voor op een lange nacht. Ik durf niet te gaan slapen, nu er nog maar tien mensen in het spel zitten en acht daarvan proberen mij te vermoorden. Ik sla een deken om me heen, want het wordt behoorlijk koud hier in de grot, en hou een dolk in mijn hand. M’n andere wapens liggen naast me, klaar om gebruikt te worden.

Ik zit acht uur later nog steeds in dezelfde positie en ben doodop. Ik moet om de haverklap gapen en ik heb het gevoel dat de zandmannetjes steeds meer zand in mijn ogen strooien. Uiteindelijk sta ik op en schuifel naar Selena toe. Ik laat me naast haar zakken en schud haar voorzichtig wakker. ‘Wil jij misschien voor een paar uurtjes de wacht houden? Ik ben echt kapot.’ Blijkbaar is het ook van mijn gezicht af te lezen, want ze knikt en duw me met een lichte dwang naar beneden. Het laatste wat ik zie is dat Selena in haar hand haar blaaspijp vasthoudt. Dat stelt me enigszins gerust en daarom durf ik mijn ogen te sluiten.

Ik wordt wakker van het volkslied en een zachte hand op mijn schouder. Ik kijk Selena verdwaast aan. ‘Wat…wat is er aan de hand?’ ‘Ik denk dat er een aankondiging komt, een aankondiging voor een feestmaal of zo, want het is midden op de dag.’ Geïnteresseerd ga ik rechtop zitten en luister aandachtig. De stem van Claudius Templesmith schalt door de Arena. ‘Beste tributen, jullie hebben het tot de beste 10 geschopt. Mijn complimenten aan jullie. Maar ik ben hier niet om gezellig te babbelen, nee. Ik heb een serieuze boodschap voor jullie van de Spelmakers. Ik ben hier om jullie uit te nodigen voor een feestmaal. Ik weet zeker dat sommige van jullie denken dat jullie niets nodig hebben, maar er zal altijd wel iets in zitten wat jullie kunnen gebruiken. Morgenochtend, bij de Hoorn zal jullie geschenk op jullie wachten, in een tas met jullie teamnummer er op. Dat is het voor nu. Dank jullie wel!’ Langzaam sterft zijn stem weg. Ik kijk Selena vragend aan. ‘Zullen we gaan?’ Ik zie dat ze twijfelt, maar uiteindelijk hakt ze de knop door. ‘Is goed. Doen we.’ Ze kijkt me vastberaden aan. Ik hijs me overeind en begin onze spullen in te pakken. Wanneer we alles hebben geraapt, lopen we naar de rots. Ik kijk Selena nog een keer aan en duw dan de rots weg. Selena glipt naar buiten en roept na een tijdje dat het veilig is. Ik haal diep adem en kom ook naar buiten. Ik duw de rots terug op zijn plek, zodat onze schuilplaats niet ontdekt kan worden. Ik pak wat eten en drinken uit een rugzak en dan gaan we op weg. In stilte sluipen we over het veld. Ondertussen probeer ik te bedenken wie er allemaal nog over zijn. In het totaal zitten er nog tien tributen in de Arena, inclusief wij twee. Dan heb je team 8, de kinderen die we in onze oude schuilplaats hoorden, nog en Alicia, Hunter, de twee uit 3, opvallend genoeg het meisje uit 1 en Timo uit 2. Genoeg concurrentie dus. Als we de rand van de stad zijn, stopt Selena het eten terug in de stad en pakken we onze wapens. Als ik in haar ogen kijk, zie ik dezelfde blik als die in mijn ogen. Dan lopen we de stad in. Ik heb mijn zintuigen op scherp staan, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben zo gespannen als een veer, al bij het kleinste geluidje vlieg ik in de vechtmodus.

Na nog eens tien minuten lopen, hoor ik een zacht gemompel. Te laat heb ik door wat het betekend. Ik hoor een harde knal en mijn bijl vliegt door de lucht. Nog een knal en dan volgt het zwaard van Selena mijn bijl. Ik draai me vliegens vlug om en zie dat er twee toverstokken, die alleen maar uit drie kunnen komen, op ons gericht zijn. Ik hoor een hard geruis en ik zie hoe Selena op een grote tornado van water staat. Ze kijkt de twee met een kille blik aan en vuurt dan twee stralen water op ze af. Ik schud even mijn hoofd en concentreer op mezelf. Ik roep mijn vleugels op en voeg me bij Selena in de lucht. Dan bijt ik twee hangertjes af. De rode en blauwe draak. Dit keer is de pijn scherper dan normaal, maar hij verdwijnt even snel als normaal. Ik steek mijn armen voor me uit, mijn vuisten tegen elkaar gedrukt. Ik sluit even mijn ogen en sper ze dan wijd open. Ik laat mijn vleugels verdwijnen en land op de grond. Dan zet ik mijn handen op de grond en begin mijn benen rond te draaien. Er vloeien vlammen uit mijn voeten en ze vormen een hoge pilaar om me heen. Langzaam trek ik mijn benen omhoog en uiteindelijk draai ik op mijn handen in het rond, met mijn benen tegen elkaar en een reuze pilaar van vuur om mezelf heen. Dan zet ik me af en gebruik mijn vaart om in de lucht rond te tollen. Dan gooi ik plotseling mijn benen uitelkaar en duw lange slierten vuur de rondte in. Ik hoor tot mijn tevredenheid en verrassend geschreeuw en ook enkele pijnkreten. Gelukkig niet die van Selena. Als ik weer met beide benen stevig op de grond sta, zie ik hoe het meisje uit 1 woedend een flesje water over haar brandwond laat lopen en dat het meisje uit drie kreunend op grond ligt terwijl haar wereldgenoot zijn toverstok over haar wonden laat lopen en spreuken prevelt. Ik draai een rondje om m’n as en stuur een straal ijs op het meisje uit één af. Zodra ze het gevaar opmerkt, laat ze zich vallen en maakt dat ze wegkomt.
Uit het niets sluit er een onzichtbare, maar ijzersterke hand zich om mijn keel en tilt me op. Ik maak een gorgelend geluid en klauw naar mijn keel. Niets! Geen hand te zien, ik kan hem niet eens voelen. Dan denk ik terug aan mijn eerste moord… Het meisje uit twee, die mijn pijl van richting veranderden. Natuurlijk! De mensen die op 2 leven, hebben telekinese. Dat is het. Ik voel hoe ik langzaam wordt omgedraaid. Wanneer ik weer stil hang, kijk ik in het kille gezicht van Timo, die een hand voor zich uit heeft gestoken. Ik bijt mijn kiezen op elkaar. Ik moet uit zijn greep ontsnappen, voordat mijn longen leeg zijn. Ik stomp mijn rechterhand naar voren en gooi een vuurbal voor zijn voeten. Gelijk daarna schiet ik met mijn andere hand een ijsstraal op Timo af. De straal treft zijn doel en hij wordt naar achter geslagen. Door de schrik verliest hij zijn concentratie en kan ik uit zijn greep ontsnappen. Ik schiet snel een pijl op hem af en draai me dan om. Ik zie hoe Alicia het meisje uit 3 snel wegdraagt. En Selena zweeft nog steeds op het water, terwijl ze de aanvallen van Hunter en de messenwerper uit drie afweert. Dan zie ik opeens hoe het meisje uit 1 Selena van achteren besluipt. Snel kom ik tot actie. Ik roep mijn vleugels en klauwen op, samen met mijn harnas, en verhef me in de lucht. Met een grote snelheid schiet ik naar voren. Ik vuur afwisselend ijs- en vuurballen op mijn vijanden af. Ik weet Hunter te raken, maar mis Lena en Jason. Omdat mijn aanval Selena uit haar concentratie heeft gehaald, kan Lena, uit 1, haar bespringen. Als ik haar te hulp wil schieten, wordt ik ook besprongen. Ik grauw woest en laat mijn vleugels verdwijnen, om te voorkomen dat ze breken door de val. In de lucht weet ik me zo te draaien dat Jason onderop ligt en de val moet opvangen. Ik hoor hem naar adem happen door de klap, maar hij laat me nog steeds niet vast. Hij weet me onderop te krijgen en wilt een dolk trekken als ik weer in de aanval ga. Ik sla mijn klauwen in zijn schouders en kronkel wild onder zijn gewicht. Ik hoor Selena en Lena vaag kreten slaken, maar ik kan haar niet te hulp schieten. Als ik die gehate stem hoor, schiet er een stroom van woede en angst door me heen en hak ik nog harder op Jason in met mijn klauwen. ‘Ga zo door, maar maak ze niet af. Ik wil er een einde aanmaken. Wat jullie voor de rest met ze doen, interesseert me niet.’ Ik verkoop Jason een knietje, maar vervelend genoeg geeft hij geen kik en uiteindelijk ben ik degene die onderop ligt. Hij is te zwaar. Hij trekt dit keer ongehinderd een mes uit zijn riem en er glijdt een gemene glimlach op zijn gezicht, terwijl ik onder hem loop te hijgen van de inspanning. Net op het moment dat ik beslis dat er niets anders op zit dan mijn hoofd te veranderen in een drakenkop en hem in zijn keel te bijten, gebeurt er iets onverwachts. Er klinkt het bekende gefluit van een pijl die wordt afgeschoten en ik hoor een van de meisjes een doodskreet slaken. Vervolgens klinkt er geruis en wordt Jason met een klap van me afgeslingerd. Verbaast krabbel ik overeind. Ik zie hoe Timo nog steeds worstelt met zijn ijsgevangenis, hoe Selena, die onder de schrammen zit, met een walgende blik het dode lichaam van Lena van zich afduwt en hoe Alicia woedend kijkt wat er voor haar neus afspeelt. Tot slot zie ik onze redders. In een van de ramen van een flat staat het kleine meisje uit 6, Levi, met haar boog. In de deuropening staat haar teamgenoot met een bliksemschicht in zijn hand en in zijn andere hand een staf. Zijn gezichtsuitdrukking staat op donder, gelukkig staat hij aan onze kant. Hoop ik…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.