FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 15

Bevend zit ik in de grot. Levi heeft me in een deken gewikkeld en het eten klaargemaakt. Ze is gestopt met huilen en heeft haar boog gepakt. Ze houdt een handje vol van mijn pijlen vast. Na een tijdje staat ze op en haalt het pannetje van het vuur. Ze pakt een mok uit haar tas en schenkt er een beetje soep in. Trillend pak ik de beker aan en slurp beetje bij beetje de inhoud naar binnen. Levi drinkt haar deel op en trekt me dan overeind. ‘Kom, je moet de grot open maken. Als ik het goed heb, klinkt er over een paar minuten het volkslied. Ik wil graag weten van wie dat kanon is.’ Moeizaam loop ik naar de rots, de fysieke en mentale pijn verbijtend. Iets minder subtiel dan normaal duw ik de rots opzij. Levi knikt dankbaar en gebaart dat ik binnen moet blijven voordat ze naar buiten glipt. Ik druk mijn lippen op elkaar, ik vind het maar niets dat ik ze alleen naar buiten gaat. Snel wankel ik naar de wapens en gris er een speer en een kleine, maar dodelijk geladen kruisboog vanaf. Ik loop terug naar het zwarte gat in de muur. Ik haal diep adem en duik dan het gat door. Op dat moment begint het volkslied. Rustig zoek ik Levi, niet op de foto’s lettend. Ik begin steeds ongeruster te worden. Waar is ze? Plotseling hoor ik een opgetogen kreet achter me. Daarna hoor ik een harde plof, gevolgd door een aantal snelle voetstappen. Als door de bliksem getroffen draai ik me om en richt de kruisboog op de persoon achter me. ‘Blijf staan!’ Als snel geeft Levi antwoordt: ‘Carter, niet schieten.’ Ik doe een stap naar voren en laat mijn kruisboog vallen bij het zien van haar gezicht. ‘Wat is er gebeurd?’ Ik kijk haar vragend aan. ‘De portretten.’ Ze valt even stil terwijl ze op adem komt en me triomfantelijk aankijkt. ‘Alicia stond erbij…’
Met grote ogen kijk ik haar aan. Hoe…? Dat blijft door mijn hoofd spoken. Hoe is mijn beste vriendin van vroeger aan haar einde gekomen? Zou mijn aanval haar noodlottig zijn geworden of heeft een van haar teamgenoten er een einde aangemaakt? Ik schud m’n hoofd en bouw mijn geest weer op. De vloek van haar aanwezigheid valt van mijn schouders en de drang om Selena’s laatste wens in vervulling te laten gaan laait weer op. Ik recht mijn schouders en haal diep adem. ‘Dat is dan een vijand minder.’ Ik kijk Levi blij aan en dan, in een opwelling, stap ik naar voren en sla mijn armen om haar heen. Ik til haar op en draai haar luid lachend rond.

Een paar dagen later komen Levi en ik weer terug bij de grot. We hebben net in de heuvels gejaagd. Als we de laatste heuvelrug over zijn, blijf ik stokstijf staan. Ik leg mijn hand op Levi’s borst om haar tegen te houden. Tegelijkertijd breng ik mijn andere hand naar mijn mond en bijt het blauwe bedeltje eraf. Ondertussen heeft Levi haar boog gepakt en een pijl op de pees gelegd. Want Timo en Sacha, het meisje uit drie, hebben net onze grot opengebroken!

Ik ren over de vlakte naar onze vijanden. Met een harde kreet schiet ik een tweetal ijspegels op ze af. Net zoals Selena… Timo stapt snel naar voren en weert mijn aanval af. Daarna trekt hij zijn zwaard en gaat in de aanval. Snel tover ik twee grote en witte messen tevoorschijn. Met de linker vang ik het zwaard op en duw hem naar beneden. De ander probeer ik tussen zijn ribben te steken. Hij weet hem net te ontwijken en trekt zijn zwaard naar achteren. Terwijl ik weer uithaal, probeert Levi een zwakke plek te vinden in Sacha’s verdediging. Alleen lukt dat niet en dan begint Sacha een tegenaanval. Zwiepend met haar toverstok terwijl ze spreuken mompelt weet ze terrein te veroveren terwijl haar zweep ook een handje helpt. Ik moet iets doen om de wegduikende Levi te helpen. Ik verkoop Timo een kaakslag en spring dan tussen Sacha en Levi. Ik schiet twee stralen water, dat ik uit grassprieten aan mijn voeten haal, op Sacha af. Daarna ga ik vol in de aanval. Beide drijf ik achteruit, terug naar ons beginpunt. De Hoorn des Overvloeds.

Overal waar het kan haal ik water vandaan. Uit bomen, grasvelden, fonteinen. Alles wat in mijn bereik is. Sacha en Timo geef ik geen kans om een uitval te doen. Ik zie uit mijn ooghoeken dat Levi me bijstaat. Ze is een gebouw binnengegaan en springt over de daken met ons mee. Ze trekt een mes uit haar riem en probeert die in Sacha’s lichaam te smijten, die hem net op tijd blokkeert. Met een harde schreeuw doe ik een laatste uitval. Ik laat al het water in de cirkel rond m’n lichaam draaien en schiet het dan als een hoge drukspuit op de twee af. Ik voel hoe de kracht van het laatste bedeltje uit mijn lichaam vloeit en gelijk schakel ik over op mijn eigen krachten. Ik laat mijn harnas verschijnen en roep mijn klauwen en vleugels op. Ook verscherp ik mijn zintuigen en bouw een telekinetische link op met Levi. Ik zend mijn gedachten via de verbinding naar Levi. Even later krijg ik antwoordt: ‘Carter, wat is dit?’ ‘Niet schrikken. Ik heb mijn telepathie gebruikt om met jou te communiceren. Dan kunnen we elkaar waarschuwen.’ ‘Is goed’ antwoordt ze, om daarna gelijk in mijn hoofd te brullen: ‘Pas op!’ Daarmee waarschuwt ze me net op tijd voor een groen spreuk die me om de oren vliegt. Ik haal met een grote vuist blindelings uit. Ik hoor een kreun als ik Sacha tegen een muur sla. Ik focus me nu compleet op Timo, er volledig opgebrand om hem te doden. Hij kijkt mij met dezelfde blik aan. Schuifelend draaien we om elkaar heen, wachtend op de uitval van de ander. Uiteindelijk heb ik het meeste geduld en daarmee het voordeel, want Timo komt naar voren en haalt uit met zijn zwaard. Op het laatste moment spring ik de lucht in en vlieg met een salto over hem heen. Snel draai ik me om en haal met een klauw en een woeste kreet zijn gezicht open. Hij schreeuwt het uit van de pijn en schampt met zijn zwaard mijn ellenboog. Ik laat twee witte zwepen ontstaan en haal woest kijkend uit, keer op keer. Maar keer op keer weet hij ze te ontwijken en dwingt mij dan een stukje achteruit. Ondertussen heeft Levi het ideale dak bereikt. Er zijn verschillende plekken om je achter te verstoppen en daar maakt ze ook gretig gebruik van. Ze schiet al rennend en zich verstoppend pijlen af en slaakt af en toe een uitdagend geschreeuw. Als ik die blik op Levi bijna bekoop met een gespleten hoofd besluit ik om me weer op Timo te richten. Ik laat m’n Oog van de Geest woest oplichten en sta dan plots in mijn drakengedaante. Met een beestelijke brul werp ik me bovenop hem en duw hem op de grond. Met een misselijkmakende smak beland hij op de grond en hij piept even van de pijn. Maar hij herstelt zich snel. Hij tilt zijn zwaard op en haalt met een verbazingwekkende kracht uit. Ik wordt vol in mijn rug getroffen en verslap meteen. Gelijk lig ik onderop, kermend van de pijn. Maar het is ook een goede positie. Ik haal uit met mijn knie en raak Timo vol tussen zijn benen. Als zijn aandacht is afgeleid, sla ik toe. Ik schiet naar voren en boor mijn tanden in zijn keel, terwijl ik mijn lichaam boven op de zijne draai en ik met mijn klauwen zijn hoofd op de grond beuk. Als er een kanon gaat, glijden de tranen over mijn wangen. Dit is net zo erg als de moord op het meisje uit zijn wereld. Toen werd ik een moordenaar en nu ontneem ik deze sterke jongen het leven. Ik wil het uitjanken en Levi het probleem genaamd Sacha laten oplossen.

Echter, die neiging verdwijnt gelijk door een geluid van buiten af. Zowel als in mijn hoofd als in het echt hoor ik Levi schreeuwen. ‘Carter!’ ‘Help me!’ Ik word aan diggelen geslagen door de hulpeloze kreet die van het dak komt. Met de tranen die over mijn wangen lopen lanceer ik mezelf in de lucht. In de vlucht naar boven verdwijnen mijn schubben en mijn klauwen. Ik zal Sacha confronteren met mijn vleugels, hersenen en alle wapens aan mijn riem. Als ik op dezelfde hoogte ben als de twee meisjes blijf ik hangen. Wat ik zie doet me verstijven. Sacha staat in het midden van het dak, met een enkele traan op haar wang. Waarschijnlijk door de dood van Timo, maar dat weet ik niet zeker. Het 18-jarige meisje houdt het 6 jaar jongere meisje in een houdgreep met haar rechterhand. Met haar andere hand houdt ze haar toverstok op Levi’s keel. ‘Eén woord, één beweging, één uitval en dit arme kind is er geweest. Hoe al wel, dat ze dood is staat vast. Het is alleen de vraag of jij er verantwoordelijk wilt zijn of niet.’ Haar honingzoete stem irriteert me vreselijk en doet mijn handen jeuken. Ik weet ze gelijk heeft en doe daarom erg mijn best om de neiging te onderdrukken om haar met mijn blote handen te wurgen. Ik doe nog meer mijn best als ik ze haar toverstok in haar hand laat rondrollen. Ik weet niet wat ze er mee kan, maar het zou me niets verbazen of ze me letterlijk verantwoordelijk laat zijn voor Levi’s dood. Ik besef dat ik geen idee heb wat ik moet doen. Ik heb geen plan B of een plan C. Mijn gezicht word bleek als ik doorkrijg dat er geen goed einde aan dit verhaal is te breien. Allemaal wel leuk en aardig dat we het zo ver hebben geschopt, maar met een of twee woorden kan Sacha ongetwijfeld een einde maken aan onze levens. Ik kijk naar Levi’s bange gezichtje en laat me dan rustig, met mijn handen boven mijn hoofd, zakken. Het dak op. ‘Nee!’ De kreet van Levi gaat door merg en been en laat een brok in mijn keel vormen. ‘Waag het niet, Carter Triton! Waag het niet om op te geven! Je kan dit nog steeds winnen.’ Schreeuwt ze en ze begint uit alle macht te spartelen. Ik blijf doodstil in de lucht hangen. Mijn binnenste wordt in vuur en vlam gezet door haar woorden. De tranen wellen op in mijn ogen als ik aan alle momenten denk die ik met Levi heb meegemaakt of aan de moment die ik haar heb mee zien maken. De aankomst in hangar. Daar stond ze in een klein hoekje verlegen naar me te kijken. Tijdens de parade zag ze er uit als een koningin, een koningin van het bos, in haar groen bruine jurkje met een diadeem en een nep boog in haar handen. Tijdens de Beoordeling, waar ze met Sander een aantal extreem gevaarlijke acrobatische trucs uithaalde. De interviews, waar ze er zo klein en lief uitzag naast Caesar, in haar mooie tuniek met bladmotief. De eerste dag in de Arena, waar ik haar in een hoekje van een steegje vond. Ze richtte doodsbang een pijl op mijn hart, terwijl Sander met een andere tribuut in gevecht was. De blik in haar ogen die ik nooit zal vergeten, die zo dankbaar stonden. Die dag in de grot, dat zij samen met Sander boven Selena en mij uitrustten. Toen ze door in het venster stond, met haar haar wapperend in de wind en een dodelijke pijl op de pees. De grappige, gezellige, pijnlijke, verdrietige momenten die ik met haar heb meegemaakt in de laatste paar dagen in de Arena. Langzaam vormt er een idee in een kleine uithoek van mijn brein. Mijn ogen glijden naar Sacha’s gezicht die me ongeduldig aankijkt, naar Levi’s gezicht die me smekend aankijkt. Daar glijden ze naar het laatste bedeltje aan de armband van de Koning. Ja, besluit ik bij mezelf, ja dit moet ik doen! Ik haal diep adem en bereid me voor op mijn plan. Ik laat mijn gedachte glijden langs al mijn dierbaren glijden en begin dan te spreken. ‘Bedankt Majesteit, bedankt Thuban, Sofia, Kuma, Ewan, Fabio en alle anderen daar in het paleis. Zonder jullie had ik het nooit kunnen doen. Bedankt Alicia, dat je m’n vriendin bent geweest, al was jouw vertrouwen in mij verslechtert de laatste tijd. Bedankt Selena en Sander, dat jullie mij beschermt hebben en zulke goede vrienden waren. Bedankt pap en mam, dat jullie er waren. Bedankt dierbaren van Levi, dat jullie zo goed voor haar hebben gezorgd. Ik wil iedereen in mijn leven bedanken.’ De tranen stromen over mijn wangen. ‘Sacha, kom maar op.’ Ik kijk haar vastberaden aan en zet mijn plan in werking. Ik maak een pirouette in de lucht en bijt ondertussen het laatste bedeltje eraf. Als ik weer naar de meisjes kijk, maak ik twee vuisten en druk die tegen elkaar. Al mijn energie stroomt daar naar toe, behalve de energie voor mijn vleugels. Als alle energie bij mijn vuisten is, trek ik ze moeizaam van elkaar. Als er tien dunne draden zijn ontstaan, draai ik vliegensvlug mijn polsen naar buiten en spreid mijn vingers zodat de draden aan de binnenkant van mijn hand zitten. Dan stuur ik mijn krachten naar buiten en weef, met behulp van de draden, een cocon van witte draden. Als hij helemaal dicht is, laat ik mijn overige energie er in stromen samen met de energie van het laatste bedeltje. Ik weet zeker dat Ewan en misschien de Koning weten wat ik ga doen. Ewan heeft me er tenslotte over vertelt en de Koning gaf hem aan mij. Als al mijn energie uit mijn lichaam is, op de m’n vleugels na, ga ik verder met het plan. Sacha kijkt me geboeid aan terwijl ze Levi nog steeds stevig vasthoudt. Ik schiet omhoog. Wanneer ik hoog genoeg ben, blijf ik hangen. Ik haal diep adem en weet mezelf er van te overtuigen dat dit het beste is en dat het gaat werken. Ik hou met een hand de bol met energie vast en steek mijn andere hand naar voren. Ik maak een vuist en wijs met mijn wijsvinger naar Levi. Alle overige energie in mijn lichaam verzameld zich in mijn vingertop. Mijn blik wordt wazig en de tranen stromen nog rap over mijn wangen. Als ik voel dat al mijn energie in mijn vingertop zit, richt ik nog een keer nauwkeurig op Levi. Dan laat ik de energie gaan, de krachten die ik ooit had vloeien uit mijn lichaam en schiet in een rechte, witte straal naar Levi. Mijn straal raakt haar in haar borst, recht bij haar hart. Haar ogen schieten open van schrik en even schiet er een witte glans over haar ogen. De straal wordt steeds dunner en als de verbinding met mijn vinger wordt verbroken, verdwijnen mijn vleugels. Met een gevoel dat ik nog nooit heb gevoeld val ik naar beneden. Ik pak de bol met twee handen vast, vastbesloten om het af te maken. Er is toch geen weg terug… Als ik iets boven de andere tributen ben, verzamel ik mijn laatste kracht en breek de bol. Een enorm licht komt eruit. Ik voel er niets van als ik er mee overspoelt wordt, in tegenstelling tot Sacha. Die begint te krijsen als het witte licht haar huid aanraakt. Ze laat Levi los en begint te spartelen op de grond. Levi staat verbaast in het licht en even zie ik hele andere gedaante van haar, een nieuwe, die in mijn ogen veel mooier is en mij laat weten dat mijn plan geslaagd is. Als ik op dezelfde hoogte ben als haar fluister ik vier woordjes, waarvan ik weet dat ze die niet kan horen. Maar met een beetje geluk bereiken ze haar toch. Daarna voel ik de pijn ook, alleen niet zo heftig als Sacha. Het voelt vertrouwt en ik laat me met een gerust en vlammend hart vallen. Nog een fellere flits en een stekende pijn. Dan is het over…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.