FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Hoofdstuk 16

‘Levi, hoe gaat het met je?’ Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik ben in een spierwitte kamer en als ik me opwerk zie ik mijn mentor zitten, prinses Maddie Altman. Zij is een volleerde Grijze Jager en heeft mij de kneepjes van het vak geleerd, tenminste tot ik werd getrokken. ‘Het gaat wel. Wat is er gebeurd?’ Vragend kijk ik mijn mentor aan. Haar gezicht betrekt. ‘Ik weet het niet. Ik heb gezien dat Carter viel nadat hij iets op jou had afgevuurd en dat hij die bol openbrak. Daarna werd het hele beeld wit. Het duurde een dag voordat het licht weg was en ik samen met Ewan, zijn mentor, en de mentor van Sacha kon kijken wie van onze tributen het overleefd hadden. We hebben jou op het dak gevonden, bewusteloos. Sacha was helemaal verkoold en we hebben geen spoor van Carters lichaam kunnen vinden. Ewan had je graag willen spreken, maar hij moest terug naar 4. Om daar het nieuws te vertellen. Het spijt me…’ Waarschijnlijk heeft ze mijn gezichtsuitdrukking gezien. Waarom moest Carter nou dood… Ik haal diep adem. Het is over, ik ben uit de Arena. Ik heb dan wel vele vrienden verloren, maar het is over. Ik ben er uitgekomen. ‘Kom, je moet gelijk naar Cecilia. Over een paar uur is het laatste interview met Caesar Flikkerman.’ Ik hijs me van het bed waar ik op zit en strompel met behulp van Maddie naar mijn styliste.

Een paar uur later sta ik voor de spiegel. Cecilia heeft mijn haar prachtig gedaan en ik sta in een mooie jurk. Het is een lange jurk tot op de grond. Het is een zacht lichaampje en de stof bij mijn benen is ook zacht. Daarop zijn bladeren geplakt. Zomerbladeren, maar ook de bruine uit de herfst, de dode bladeren uit de winter en lichtgroen lentebladeren. Als ik een pirouette maak lijkt het net als of de seizoenen voorbij vliegen. Ik heb een mooie boog over mijn schouder en de vertrouwde diadeem ligt weer op mijn haar. Tot slot heeft Cecilia mijn gezicht lichtjes opgemaakt en mijn voeten in gympjes gestoken, die zie je toch niet zei ze. Maddie steekt haar hoofd om de hoek en wenkt dat ik moet komen. Ik haal diep adem en loop Maddie achterna. Ik zit vol energie, ik zou zo een handje vol mutilanten kunnen afslachten. Ik wacht in de coulisse totdat ik op mag. Eerst worden de technici bedankt voor het maken van zo’n goede voorbereidingsmachine. Daarna roepen ze Cecilia het podium op en tenslotte komt Maddie tevoorschijn. Eerst interviewt Caesar Cecilia en Maddie en na twee uur ben ik pas aan de buurt. De hele tijd heb ik op een kleine krukje moeten zitten. Wat is dat voor behandeling! Als Caesar me roept, sta ik op en wandel met opgeheven hoofd het podium op. ‘Dames en heren, een groot applaus voor de jongste winnares van de Hongerspelen, en dat nog wel in een Kwartskwelling, Levi van Holleman!’ Dan sta ik volledig in het licht. Ik spreek mezelf moet in en begin dan aan de lange tocht naar Caesar. Ondertussen glimlach ik naar het publiek en zwaai uitgelaten, terwijl ik ze eigenlijk vervloek. ‘Levi, kom zitten.’ Hij gebaart naar een grote, fijne stoel die naast de zijne staat. Voorzichtig, om mijn jurk niet te kreuken, ga ik zitten. ‘Nou, nou, dat was me nog eens een Hongerspelen. Ik zal je straks met plezier wat vragen stellen, maar eerst… Een hartelijk applaus voor onze president, alstublieft. Flora Snow!’ Ik ga bijna over mijn nek als ik die gehate, tenminste door mij dan, naam hoor. Snow komt in een zwart pak het podium opgelopen met de Winnaarskroon op een fluwelen kussen. Wanneer ze ons bereikt heeft, leg ze het kussentje neer en haalt mijn diadeem van mijn haar af en legt de kroon er voor in de plaats. ‘Gefeliciteerd.’ Ze kijkt me bijna gemeend aan, maar ik weet dat ze mij het liefste ook dood heeft. Ik wuif het voor mezelf weg en concentreer me op het interview. Caesar stelt me wat vragen over hoe het was in de Arena en kondigt dan de compilatie van de tijd in de Arena aan. Jammer genoeg moet ik kijken, maar anders had ik het echt niet gekeken. De tranen branden in mijn ogen als ik zie hoe kinderen vallen en ze beginnen te stromen als ik zie hoe Alex, mijn vriend van thuis, wordt verslonden door een tweetal woeste panters in het bos. Het helpt niet echt als ik de dood van Selena en Sander herbeleef … Ik sluit vele malen mijn ogen, om het niet te hoeven zien. Echter, als we bij het moment zijn aangekomen dat Carter en ik onze schuilplaats en voorraden verdedigen, kijk ik geboeid. Ik wil weten hoe Carter aan zijn einde is gekomen. Ik zie de verbeten trek op zijn gezicht als hij Timo bruut vermoordt en hoe de tranen begin te stromen. Ik zie de wanhoop op zijn gezicht en hoe er langzaam een idee wordt gevormd. Ik zie hoe hij het bedeltje afbijt en er glijd een korte lach over mijn gezicht als ik zie hoe hij het doet. Ik was zelf te druk bezig om me te bevrijden, zonder resultaat. Ik zie hoe hij een bol vormt en hoe hij opstijgt. Hoe hij een witte straal op me afstuurt, waarna ik verrast opkijk. Hoe hij valt en de bol breekt. Daarna komt het licht wat Maddie vertelde. Maar verrassend genoeg kan ik gewoon zien wat er gebeurd. Ik zie hoe Sacha gillend neervalt, hoe Carter glimlacht en dan dubbelklapt van de pijn, tijdens zijn val. Ik zie hoe mijn lichaam even, voor een paar seconde, in een witte, elegante draak verandert en dan heb ik pas door wat Carter gedaan heeft. Hij heeft al zijn krachten in die bol gestopt om iedereen te doden, behalve mij, omdat ik dezelfde kracht bezit… Hij heeft mij zijn krachten gegeven! Tenslotte zie ik hoe Carter verdwijnt, maar dan, vlak voordat het beeld zwart wordt, zie ik een gat in een van de flats. Het gaat toont een jongen die geschrokken mij aankijkt en met iets van telekinese twee reusachtige stenen optilt. Dan in een flits, lijkt het alsof Carter naar die jongen wordt geslingerd en dan verdwijnt het gat. Het beeld wordt zwart, maar ik ben er zeker van de Carter nog leeft…

Reacties: