FanFic.nl

De 100ste Hungergames

Epiloog

Met een verbeten trek op mijn gezicht kijk ik naar mijn thuisplaneet. Bijna thuis… Dat is bijna te mooi om waar te zijn. Al is het erg fijn om iedereen weer te zien en te weten dat ik veilig ben, ik laat wel vele dode vrienden achter. Mijn hand glijdt nogmaals naar de tekening op mijn borst. Hij lijkt op eentje van Carters armband. Er staat een klein plaatje van Carter bij en een mooie witte draak. En in tegenstelling tot zijn tekeningen verdwijnt deze niet. Ik weet wat dat betekend. Ik ben vooral tijd met Carter verbonden. Ik denk terug aan de woordjes die hij fluisterde voordat hij verdween. ‘Ik hou van je.’ Nu pas besef ik dat ik hetzelfde voor hem voel. Ik ben verliefd op Carter Triton. Maar hij is verdwenen en nu ben ik alleen. Ook al heb ik vele vrienden, het zal altijd voelen alsof ik alleen ben.
Aarzelend sta ik bij het gat dat naar mijn vrienden lijd. Zal ik gaan of zal ik niet gaan? Als ik een vertrouwt gehinnik hoor, stuif ik naar buiten en vlieg op de rug van Pak, mijn Jagerspaard. Wat heb ik hem gemist. Als iedereen klaar is, rijden we het bos in, naar kasteel Araluen.
We rijden het bos bij het kasteel uit. Met een blije blik bekijk ik mijn thuis. Het voelt anders, maar het is geweldig om er weer te zijn. ‘Levi!’ Bij deze kreet schiet mijn hoofd omhoog. Aan het einde van de weg staan al mijn vrienden. Maar mijn broers en zusjes zijn er ook… Ik geef Pak sporen en race mijn thuis tegemoet met de tranen over mijn wangen, denkend aan mijn vriendje…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.