FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

1 - Buitengewoon

Beer was een jongen van elf. Bijna twaalf. Begin puberteit, iets in die richting. Behalve zijn buurjongen, die al in de derde klas van het gymnasium zat, was er niemand met wie hij het kon vinden.
Uil heette de jongen. Uit zijn ogen straalde een alwetendheid die gepaard ging met pure eenzaamheid.
In Beers herinneringen had Uil een zusje gehad, een vriendin misschien. Iep heette ze. Iets aan haar had Beer altijd gefascineerd, iets in haar blonde haar, in haar blauwe ogen, zo anders dan Uils donkere haar en bruine ogen en zo helder in Beers herinnering. In werkelijkheid was ze er niet meer, allang niet meer, al jaren niet meer.
Tegen de zomer hoopte Beer altijd dat ze terug zou komen, maar ze kwam nooit terug. Tijd verstreek, maar Iep kwam niet terug en Beer durfde niet naar haar te vragen.
En Uil zei zelf ook nooit iets over haar. Eigenlijk zei hij sowieso nooit iets. Erg spraakzaam was hij nooit geweest.
Nooit vergat Beer zijn herinneringen. Nergens kon hij een blond meisje voorbij laten lopen zonder zich af te vragen of ze Iep heette, of ze Uil kende.
Geenszins leken de meisjes ooit op haar, maar iets in Beer bleef altijd zoeken. Gewoon omdat hij haar wilde vinden. Graag; te graag, misschien.
Ergens op een warme zomerdag in augustus schraapte Beer uiteindelijk al zijn moed bij elkaar en begaf hij zich richting de lage heg tussen zijn en Uils tuin. Eigenlijk durfde hij niet. En toch dwong hij zichzelf.
‘Waar is Iep?’ riep Beer over het heg. Wat hij als antwoord verwachtte, wist hij niet. ‘Waarom vraag je dat?’ klonk Uils kalme stem vanaf de andere kant, voor Beer verder na kon denken.
‘Omdat ik het me afvraag,’ antwoordde Beer naar waarheid. Omdat ik haar mis, dacht hij erachteraan, maar hij zei het niet.
‘Onder de grond,’ antwoordde Uil toen. ‘Oké,’ antwoordde Beer; hij begreep het eigenlijk niet, maar durfde niet verder te vragen.
Niet voor zijn opa overleed zou hij het begrijpen. Nooit zag hij Iep opnieuw.

Reacties: