FanFic.nl

Gevangen

Marluxia, de bloemblaadjeskoning

Lita lag op haar rug rond te kijken door de kamer terwijl ze luisterde naar Vexen die boos was.
"Hoe is het mogelijk dat mijn project, mijn perfecte kloon, niet opgewassen is tegen die kleine Keyblade-drager!?"
Axel stond droog te kijken in de glazen bol in het midden.
"Hé jongens, het lijkt erop dat Sora eraan komt."
Vexen en Larxene liepen naar de bol en keken er ook in. Lita sprong overeind en rende als een speer naar hen toe.
"Kijk, daar komen ze!" zei Larxene.
Inderdaad, de deur ging open en Sora, Donald en Goofy stapten naar buiten. Ze keken rond of ze Riku al ergens zagen, maar hij was nergens te bekennen. Lita grijnsde toen Vexen er verbaasd naar keek.
"Waar is Riku?" vroeg Donald toen hij er zeker van was dat Riku niet in de kamer was.
"Ik denk dat ie er eindelijk genoeg van heeft om met je te vechten, Sora!" zei Goofy vrolijk.
Sora legde opgelucht zijn handen achter zijn hoofd. "Dat hoop ik maar."
Het scherm in de bol ging uit en Vexen keek een beetje gefrustreerd naar de grond. Larxene keek hem even aan.
"Dus, wat is er nou aan de hand, Vexen?" vroeg ze op bitcherige toon. "Jouw Riku zou Sora toch verslaan? Waar wacht hij op? Waar is ie?"
Lita grinnikte zachtjes bij het zien van Vexens geïrriteerde gezicht. Hij keek Larxene echt met pure moord aan, maar toen hij Lita hoorde lachen gaf hij háár de moord-blik. Lita slikte haar lach meteen in en keek naar de grond.
"Hij is zich ergens aan het verstoppen om Sora dieper in het kasteel te lokken toch?" zei Axel, ook op een beetje plagerige toon. "Ik denk dat we het daar maar gewoon bij moeten laten."
Vexen keek kwaad van Lita naar Axel en toen begon Larxene weer te zeuren.
"A-ha! Oh, nu snap ik het! Dat had ik noooooit geraden! Het spijt me vreselijk, Vexeeeen.."
Lita moest toegeven dat zij de manier waarop Larxene dat zei ook niet cool vond. En Vexen blijkbaar ook niet.
"STILTE!" schreeuwde hij kwaad.
Larxene keek hem droog aan.
"Voorspelbaar antwoord," zei ze terwijl ze haar armen over elkaar deed en een andere kant op keek. "Vergeet het. Mannen zonder harten zijn zó saai..."
Lita keek haar even kwaad aan. Ze mocht veel zeggen, maar Axel en Vexen waren nou niet bepaald 'saai'!
"Hoor wie het zegt," reageerde Vexen. "Alsof jij zelf een hart hebt."
"Dat is genoeg," echode plotseling een lage stem door de ruimte.
Lita verslikte zich bijna en iedereen keek verschrikt naar de andere kant van de kamer. Daar verscheen iemand. Het was een man met zo'n leuk uniform, net als Axel, Larxene en Vexen, maar hij had een capouchon op waardoor zijn gezicht niet te zien was.
"Marluxia!" zei Vexen verbaasd.
Dus dát is Marluxia... dacht Lita.
Marluxia bracht zijn handen naar zijn capouchon. Lita slikte en hield haar adem in. Wat kon ze verwachten? Een vreselijk persoon zag ze voor zich. Rode, bloeddoorlopen ogen, een monsterlijk gezicht... Van wat ze van Marluxia gehoord had, moest hij wel écht een wreed persoon zijn.
Hij pakte zijn capouchon vast en schoof het van zijn hoofd. Roze bloemblaadjes dwarrelde om hem heen toen zijn gezicht onthuld werd en Lita staarde er even naar.
Het was een jongeman met felblauwe ogen en babyroze haar dat als een krans om zijn gezicht hing. Lita keek er even naar en barstte toen in lachen uit. Iedereen keek haar verbaasd aan dat ze zomaar durfde te doen in het bijzijn van Marluxia.
"Lita!" zei Vexen sissend. "Wees slim en hou je mond!"
Axel knikte naar haar dat dat misschien een beter idee was, maar Lita kon het bijna niet stoppen. Ze hield haar hand voor haar mond en grinnikte nog steeds.
"S-sorry, ik.."
Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf bij elkaar te rapen.
"Het is gewoon..."
Ze keek weer naar Marluxia en zijn roze bloemblaadjes haar en barstte weer in een giechelen uit.
"Lita!" siste Vexen waarschuwend.
"Nee, nee," onderbrak Marluxia hem. "Laat haar maar. Ze ziet iets erg grappigs."
Hij kwam op Lita aflopen die zichzelf maar niet onder controle leek te krijgen. Ze lachte nu in haar vuist en telkens als ze weer naar Marluxia keek werd het erger. Ze zag hem op haar af komen lopen en hij stond nu recht voor haar.
"Grappig?" vroeg hij.
Lita schraapte haar keel onder het lachen door.
"Best wel ja," grinnikte ze.
"Oh ja?"
"Ehem, ja, ik--"
Ze keek nu in Marluxia's ogen en even trok ze bleek. Wat ze in zijn helderblauwe ogen zag was niets anders dan pure moord.
"--ik had iemand anders verwacht.."
Marluxia deed zijn armen over elkaar.
"Wat is er dan zo grappig aan mij?"
Lita keek even weg en zag Axel en Vexen haar een beetje wanhopig aankijken. Larxene was alleen maar aan het facepalmen. Toen ze weer terug naar Marluxia keek speelde er een griezelige lach op zijn mond. Lita slikte.
"Nou, uw.." ze merkte van zichzelf dat ze opeens 'u' gebruikte, terwijl ze dat anders nooit zou doen bij deze mensen. "Je haar." Liegen had geen zin.
Marluxia hield zijn hoofd even schuin.
"Omdat het roze is?"
Lita knikte en begon spijt te krijgen van het lachen.
"Aha, ja.."
Marluxia leek even na te denken en boog toen zijn hoofd.
"Vind je het nog steeds grappig?" vroeg hij duister.
Lita kreeg een naar gevoel in haar maag en bedacht zich dat het eigenlijk helemaal niet zo grappig meer was.
"Nee," zei ze snel.
Marluxia ging weer recht staan en grinnikte tevreden. Snel zette Lita een stap achteruit. Marluxia liep naar Vexen toe.
"Waar waren we? Oh ja," zei hij en hij keek Vexen aan. "De waarheid is, Vexen, dat jouw project een mislukking is. Je kunt ons beter niet nog eens teleurstellen..."
Vexen keek hem kwaad aan.
"JOU teleurstellen? Je gaat te ver! In deze organisatie ben jij nummer 11, ik ben nummer 4 en ik wil niet dat--"
Hij stopte meteen met praten en zette een stap achteruit toen Marluxia een grote, roze zeis voor zijn gezicht hield met een scherpe punt eraan. Lita was erg gefascineerd door Vexens gezichtsuitdrukkingen.
"Naminé en dit kasteel zijn mij toevertrouwd door onze leider," reageerde Marluxia gladjes. "Mij tarten zal gezien worden als verraad tegenover The Organization."
"Verraders worden uitgeschakeld," bemoeide Axel zich ermee. "Ik geloof dat dát is wat de regels zeggen.."
Vexen rolde een beetje geïrriteerd met zijn ogen.
"En wie heeft een halve gare, goed-voor-niets, nou nodig?"
Lita kon de pure frustratie van Vexens gezicht aflezen toen hij Larxene hoorde praten en hij er niets tegenin kon zeggen. Ze kon zich goed voorstellen hoe geïrriteerd hij nu moest zijn. Vexen gromde.
"Vexen, je kunt niet winnen van Sora," zei Marluxia toen.
Vexen keek nog even angstig naar de punt die naar zijn gezicht wees. Toen kwam er weer een kleine grijns op zijn gezicht. Vreemd genoeg voelde Lita zich opgelucht toen ze dit zag. Vexen was dus nog niet helemaal verloren.
"Zonde om zo onwetend te zijn," zei hij zelfverzekerd met een gestoorde blik. "Omdat jij alleen maar de oppervlakte van dingen kunt zien, verwacht ik je ook niet om mijn ware macht op prijs te stellen."
Dom, dacht Lita bij zichzelf.
"Oh?" zei Marluxia, en zijn zeis verdween in de bloemblaadjes. "Laten we dan maar eens kijken terwijl jij dat bewijst."
"Wat?"
Marluxia draaide zich om. "Niemand van ons wil verdacht worden van een vriend."
"Je onoprechtheid is troostend," mompelde Vexen terwijl hij teleporteerde.
Lita keek naar Axel die nu een stap naar voren zette.
"Geef zo'n uitdaging aan Vexen en hij wil Sora echt uitschakelen!" zei hij doordringend.
Marluxia knikte alleen maar. "Dat zou een ongelukkige ontknoping zijn..."
Lita snapte niks van en kon alleen maar toekijken hoe Marluxia naar die arme Naminé liep, die nog steeds in het hoekje van de kamer voor zich uit zat te kijken. Toen de bloemblaadjes-gozer zijn hand op haar schouder legde, schrok ze op.
"Wat te doen?" vroeg hij haar. "Jouw held wordt spoedig verwijdert van zijn bestaan..."
Hij kwam nog iets dichterbij en Lita slikte toen ze er naar keek.
"...maar ik geloof dat er een zekere belofte is die hij je heeft gemaakt."
Nu keek Naminé alleen maar heel ongelukkig op.
"Klopt dat niet, Naminé?"
"Ja," antwoordde Naminé machteloos.
Marluxia stond grijnzend op en liep weg. Lita keek hem kwaad aan. Ze vond het zielig voor Naminé, en langzaam begon ze te begrijpen wat hier aan de hand was. Dit maakte haar erg kwaad van binnen, maar ze hield zich in om iets tegen Marluxia te roepen.
Plotseling voelde Lita het.
De drang om weg te gaan.
De drang om Sora te helpen.
Ze keek even om zich heen en zag Marluxia, Axel en Larxene met elkaar praten. Toen keek ze naar de grote deur. Ze moest gaan, en snel. Maar hoe?
Axel.
Zou hij haar helpen? Tot nu toe was hij de enige die een beetje respect voor haar had. Maar hoe? Lita liep voorzichtig naar Marluxia, Axel en Larxene.
"Uh, hallo," zei ze.
Larxene zuchtte overdreven alsof Lita zojuist het domste ter wereld had gezegd. Marluxia staarde haar alleen maar met een enge blik aan en dus richtte Lita zich maar op Axel.
"Yo. Axel."
"Yo. Lita."
Marluxia en Larxene keken elkaar even aan en haalde toen hun schouders op.
"Lita, wat is er mis?" zuchtte Marluxia.
Lita keek hem voorzichtig aan.
"Oh, er is iets.. Ehm.."
Ze bedacht zo snel mogelijk iets. Het was genânt, maar ze had geen keus.
"Ik moet naar de wc."
Even verscheen er pure horror op de gezichten van Marluxia en Larxene.
"Oh mijn god, daar hebben we niet eens aan gedacht," mompelde Marluxia.
"Hoe heeft Naminé dit al die tijd kunnen volhouden?" vroeg Larxene zich toen af, en ze keek even in Naminé's richting.
Zij reageerde met: "Ik heb een sterke blaas."
Lita begon hoop te krijgen.
"En eh, ik niet echt. Dus... Wat.. Nu?"
Larxene en Marluxia keken beiden naar Axel wie er heel awkward bij stond.
"Hé! Waarom kijken jullie naar mij!?" riep hij uit.
Toen keken Marluxia en Larxene elkaar weer aan en teleporteerde zo snel als ze konden weg.
"Hé! Niet eerlijk!" riep Axel ze kwaad na. "Hrgh."
Hij richtte zich vermoeid op Lita.
"Oké, luister Lita--"
"Nee, Axel, er is niks."
Axel keek haar verbaasd aan. "Wat?"
"Het was een truc om Marluxia en Larxene weg te krijgen," mompelde Lita. "Axel, ik heb je hulp nodig."
Axel keek een beetje wantrouwend in haar richting. "Wat is er..?"
"Ik wil terug naar Sora. Ik wil hem helpen. Ik wil hem helpen jullie te verslaan."
Axel keek uiterst verbaasd.
"Maar.. Wat.. Als ik dat doe, Lita, dan verraad ik The Organization! En je weet wat er gebeurt met verraders hier hè..?"
"Ja," zei Lita snel. "Dus daarom heb ik een plan."
"Laat maar horen."
"Jij teleporteert me naar de tiende verdieping, daar wacht ik op Sora. Als Marluxia, Larxene en Vexen zich afvragen waar ik ben, zeg je gewoon dat jij ook was weggeteleporteerd en dat ik toen alleen in de kamer was samen met Naminé..."
Ze keek even richting het meisje.
"Naminé, wil jij ook meewerken aan dit plan?"
"Ja," antwoordde ze. Ze was blijkbaar al de hele tijd aan het meeluisteren en glimlachte.
"Mooi. Luister, als die mensen terugkomen zeg je gewoon tegen ze dat je mijn geheugen van dit hebt gewist omdat ik te veel wist over Sora. Dan nemen ze me misschien niet opnieuw gevangen."
Naminé knikte. Lita keek weer naar Axel.
"Wil je.. Wil je dat doen?"
Axel zuchtte diep en mompelde wat.
"Laten we zeggen dat ik hier helemaal niets mee te maken heb, oké? Ik doe hier niet aan mee."
Net voordat Lita hier iets op terug kon zeggen werd het zwart voor haar ogen en het volgende moment was ze op de tiende verdieping.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.