FanFic.nl

Stand Alones {Persoonlijk}

SA LindjeX1DX // Ashton Irwin

Het is zondagochtend en ik zit op de bank uit het raam te staren. Ik ben zo zenuwachtig! Vandaag gaat mijn oudere broer Calum samen met zijn vrienden op tour. Dat betekent dus dat ik hem zes maanden niet meer zie! Ashton moet ik dan ook zes maanden missen! Deze verschrikkelijk gedachte doet me weer heel erg verdriet. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken en probeer ze tegen te houden, maar het is al te laat. Een traan ontsnapt uit mijn linkerooghoek en maakt een warm zout spoor over mijn wang. Blijkbaar stond Calum achter mij, want hij veegt de traan met zijn duim weg.
‘Niet huilen, little sis.’ Zegt Calum troostend.
‘Ik ga jou gewoon heel erg missen en Ashton, Luke en Michael ook.’ Zeg ik half snikkend.
‘Dat snap ik.’ Zegt Calum en geeft me een knuffel en gaat met zijn hand door mijn haren, waar ik me vroeger heel erg aan ergerde. Bij de voordeur staan Calums lievelingsgitaar en koffer al te wachten. Op de gitaarkoffer staan allemaal quotes en dingetjes van vrienden en familie. Ik had geschreven: ‘Ik ga je missen, grote broer! You can rock the world! XX’ Ik had er een dikke, knalblauwe stift voor gebruikt. ‘DING DONG!’ galmt erdoor de gang. Ik ren naar de voordeur en ruk hem open met gevolg dat de tegen de deurpost leunende Ashton bijna op mij valt. Hij kan nog net op tijd recht staan. Een grote lach siert zijn gezicht en zwaait vrolijk met zijn rechterarm terwijl hij ‘Good morning!’ super vrolijk zegt. Door dit soort acties beginnen de vlinders in mijn buik hevig te fladderen. Hij heeft weer zijn rode bandana om zijn hoofd geknoopt. Dat staat hem zo sexy! Ik voel mijn wangen rood kleuren en ga een beetje verlegen tegen de muur staan.
‘Hey, guys!’ roept Calum vrolijk en geeft de drie jongens allemaal een bro-hug. Mijn ouders kom en ook de gang binnen lopen en zeggen iedereen gedag. Dit is dan het afscheid. Calum pakt zijn koffer en ik pak zijn gitaar. Samen lopen we de jongens achterna naar de bus. Ik geef iedereen een knuffel en houd vooral Calum en Ashton extra lang vast. Ze stappen in, zwaaien naar mij en dan is de bus de hoek om.

3 Maanden later:

‘Lindy! Wat is er toch met jou aan de hand!’ roept mijn moeder boos terwijl ze mijn rapport vasthoudt. ‘Een vijf gemiddeld voor wiskunde, Engels en Biologie! Wat is met die achten gebeurd?!’
‘Sorry, mam. Ik kan me gewoon niet meer zo goed concentreren op school.’ Zeg ik en ik denk aan Calum en Ashton. Ik loop snel naar mijn kamer en gooi de deur dicht. Ik doe mijn oortjes in en zet ‘Amnesia’ op z’n aller hardst. Ik blijf een tijdje naar het plafond starend liggen. Als ik me op mijn zij draai, zie ik de flyer voor de schooltalentenjacht liggen die daar al twee maanden ligt. Ik twijfel heel erg of ik mee moet doen of niet. Calum heeft mij stiekem op genomen toen ik ‘Beside You’ zong, en dat laten horen aan de jongens. Vooral Ashton was er helemaal ondersteboven van. Hij dwong me zowat om een keer op te treden. Nu is het mijn kans. De talentenjacht is al over een maand. Ik heb het de jongens beloofd en vooral Ashton. Ik wil hem niet teleurstellen. Ik haal diep adem en neem mijn besluit.

4 maanden later:

Ashton Fletcher Irwin:

Het is vrijdagavond en we zijn al vier maanden van huis weg. Overdag gaat het wel en tijdens concerten ook, maar ’s avonds in bed stort ik in. Ik mis haar zo! Haar lange, blonde haren waar ik zo graag met mijn handen aan wil zitten, haar prachtige, blauwe ogen waar ik duizelig van word en haar lieve lach waar ik alleen maar meer van wil zien. Blijkbaar ben ik in slaapgevallen, want de chauffeur stopt de bus voor een paar huizen. Slaperig kijk ik om me heen, maar ik kan zo snel niet ontdekken waar we zijn. ‘Waar zijn we?’ vraag ik slaperig aan Luke die naast mij zit.
‘We zijn bij Calum thuis.’ Zegt Luke lachend. Als Luke dat gezegd heeft, is al de slaap verdwenen en wil ik zo snel mogelijk uitstappen. Het enige wat nog tussen mij en haar inzit is die voordeur daar. Ik spring van mijn stoel en ren Calum achterna naar het huis. In de woonkamer komt Calum tot stilstand waardoor ik bijna tegen hem aanbots.
‘Jij hebt haast, Ashton.’ Zegt meneer Hood lachend. Ik glimlach verlegen en wend mijn blik af.
‘Waarom zijn jullie zo vroeg al terug? Als ik had geweten dat jullie langs zouden komen, had ik iets lekkers gebakken.’ Zegt mevrouw Hood.
‘Calum, waarom heb je niet gebeld? Ik had best wel een versgebakken appeltaart gelust.’ Zegt Michael terwijl hij Calum een elleboogstoot geeft.
‘We zijn een week vrij, omdat er twee concerten zijn gecanceld en ik wilde jullie verrassen.’ Legt Calum uit. Iedereen knikt als teken dat ze het snappen. Ik kijk de kamer rond en kuch even: ‘Waar is Lindy trouwens?’ Mijn blik glijd naar de grote, rode leunstoel naast de openhaard waar ze vaak een boek leest. Ik zie dat de rest ook de zoekend om zich heen kijkt.
‘Lindy is naar school voor de talentenjacht.’ Legt mevrouw Hood uit. Iedereen kijkt haar met open mond aan.
‘Waarom moeten wij dit weer eens missen?’ vraag ik mokkend.
‘Als jullie opschieten zijn jullie nog op tijd. Ze hoeft toch pas na de pauze.’ Zegt mevrouw Hood. Snel zeggen we de ouders van Calum gedag en rennen naar de bus. De chauffeur start de motor en scheurt de straat uit richting de school.

Eenmaal tot stilstand gekomen op het parkeerterrein van de school, rennen we allemaal de bus uit richting de hoofdingang. Eenmaal in de zaal aangekomen, weet ik zeker dat ik flauwgevallen zou zijn als Luke mijn arm niet had vastgepakt.

Lindy Jade Hood:

Ik heb mijn besluit genomen en sta nu achter de coulissen te wachten tot ik op mag. Stacey staat naast mij. Ik hoor meneer Schra, Stacey ’s naam omroepen. Ik geef haar een knuffel en fluister in haar oor: ‘Je kan het!’ Ze glimlacht dankbaar naar me en geeft me een knuffel. Ze zingt de sterren van de hemel met ‘A Thousand Years’ van Christina Perri. Zelfs ik krijg tranen in mijn ogen. Als ze klaar is, begint het publiek te joelen en te klappen. Nu is het mijn beurt en ik hoor meneer Schra mijn naam omroepen. ‘Hier is Lindy Hood met ‘Amnesia’!’ hoor ik hem zeggen. Ik haal diep adem, krijg een knuffel van Stacey en loop het podium op. De band zit al klaar. Ik heb speciaal een band aangevraagd, omdat ik dit nummer heel speciaal vind. De band begint met spelen en ik zie Luke, Ashton, Calum en Michael al helemaal zo zitten tijdens een concert. Zoals ik me nu voel, zo voelen zij zich ook tijdens een concert. Ik zet in met mijn stem in en hoop dat Calum en Ashton trots op me zullen zijn. Alverwege het tweede refrein houdt het publiek zijn adem inhouden en omdraaien.

Ashton Fletcher Irwin:

Lindy staat op het podium en lijkt wel op een engel met haar wilde, blonde haren en een witte jurk aan. Zo te horen zingt ze ‘Amnesia’ en al het tweede refrein. Luke pakt zijn gitaar die op zijn rug hing en begint met spelen. Ik zie Lindy verbaasd om zich heen kijken, maar ze ziet ons niet. Na het tweede refrein moet Luke tijdens concerten altijd zingen en dat is nu ook van plan. Ik kijk hem met een pruillip aan en hij knikt. Ik loop langzaam naar het podium toe en als ze klaar is met het refrein, begin ik met zingen. Ik zie haar verschrikt om zich heen kijken en uiteindelijk blijven haar ogen op mij rusten.

Lindy Jade Hood:

Ik kijk naar de vier gestalten die bij de deur staan. Door de spotlights kan ik niet goed zien wie het zijn. Één gestalte heeft een gitaar vast en begint opeens mee te spelen en een ander gestalte komt rustig op mij afgelopen. Als ik klaar ben met het refrein zingen, hoor ik dat de op mij aflopende gestalte begint te zingen. Van schrik stop ik met zingen. Die stem! Het is de stem die ik al jaren leuk vind en al vier maanden moet missen. Het is Ashton! Luke begeleid hem blijkbaar met zijn gitaar. Ashton komt naast mij staan en samen zingen we het nummer uit. Niet één keer wendt hij zijn blik af van mijn gezicht. Als het nummer afgelopen is, pakt hij mijn hand vast en maken we samen een buiging. Het publiek gaat los! Opeens legt Ashton in arm op mijn rug en drukt me tegen zich aan.
‘Lindy, dat was echt prachtig en ik ben blij dat ik nog op tijd was om het te horen.’ Zegt hij. ‘Ik wil je al heel lang iets heel belangrijks vragen.’ Mijn hart begint sneller te kloppen bij deze woorden. Gaat hij nu serieus vragen wat ik al jaren hoop, maar zelf niet durf te vragen?
‘Lieve Lindy, al jaren zijn we vrienden, maar ik wil ook al jaren meer zijn dan vrienden. Lindy, wil je mijn vriendin zijn?’ vraagt hij.
‘Natuurlijk wil ik dat, Ash!’ zeg ik dolgelukkig. Ashton drukt me meer tegen zich aan. Hij kijkt me aan en buigt voorover. Zijn lippen voelen zacht aan op de mijne. Ik woel met mijn hand door zijn haar en ik voel zijn tong over mijn onderlip strijken voor toestemming. Voorzichtig open ik mijn mond. Het publiek begint weer te joelen. Dit alles wat ik ooit gewild heb.

Reacties: