FanFic.nl

Can i be saved (AF)

=Chapter II=

Ik word wakker door de copiloot die verteld dat we de riemen weer om moeten doen omdat we gaan landen. Ik doe wat er gevraagd word en voel dat we dalen. Een meisje achter mij begint te huilen. Ik kijk om en zie een meisje van een jaar of vier. Die vind het waarschijnlijk eng, dat we met zo'n snelheid dalen. Ik kijk uit het raampje en zie New York. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik daar straks woon en niet het allerbelangrijkste vergeten, mijn zus. Als ik aan haar denk, gaat er van alles door mijn hoofd. Zal ze me herkennen als ik opeens voor haar neus sta? Zal ze me wel willen ontmoeten? Heb ik niet te snel gehandeld? Hou op! Spreek ik mezelf toe. Dat zijn echt doemscenario's. Natuurlijk wilt ze mij wel ontmoeten en New York is ook mijn toekomstige studeerstad. Ach, ik moet me ook niet zo druk maken. Het vliegtuig landt en we mogen onze riemen afdoen. Ik sta op en loop door de slurf naar het vliegveld en de lopende band, waar ik wacht op mijn koffers. Ja een meisje van zestien heeft echt niet genoeg aan één koffer. Al mijn make-up en kleren moeten ook mee, dat is al één tas. Ik heb bij moeten betalen voor mijn tweede koffer, maar dat maakt me niet uit. In die tas zitten ook de foto's van mij en mijn zus Nola, van mijn vader, van mijn moeder en natuurlijk van mijn adoptieouders. Ik hoef niet zo heel lang te wachten op mijn koffers, want al snel zie ik ze. Ik haal ze van de band af en loop naar de uitgang van het vliegveld. Buiten houd ik een taxi aan en zeg het adres van mijn appartement. Ja, ik moet natuurlijk niet met twee koffers aankomen bij Nola. Dat appartement is vlakbij mijn universiteit, dus dat was makkelijk. Ik sluit de deur en de taxi begint te rijden.

Als ik aankom bij mijn appartementencomplex, loop ik naar binnen. Het is best wel chique, maar niet al te chique. Het is een mooi appartementencomplex, maar ik ben benieuwd hoe mijn appartement eruit ziet. Ik loop naar de balie, waar een jongen achter staat. En ik moet toegeven dat hij niet lelijk is. Hij heeft blond haar en blauwe ogen. Zijn gezicht staat vriendelijk en hij glimlacht naar me.
,,Goedemiddag.” zegt hij vriendelijk. ,,Waarmee kan ik je helpen?”
,,Ik kom hier wonen. Ik heb hier een appartement gekocht.”
,,Wat is je naam?” vraagt hij en gaat achter zijn laptop.
,,Lindy Miller.” hij typt mijn naam in en knikt dan. Hij pakt sleutels en komt achter de balie vandaan. Hij geeft mij de sleutels en komt voor me staan. Wow, van dichtbij is hij nog mooier. Nu zie ik zijn ogen nog beter.
,,Ik loop even met je mee, dan kan je het straks zelf vinden.” zegt hij en pakt mijn koffers. Hij is wel lief. Ik ken hem nog maar net. Ach het zal wel bij zijn werk horen. Hij werkt duidelijk als baliemedewerker. Hij loopt naar de lift en drukt op het knopje. Met een soort belletje staat de lift stil en gaan de deuren open. Samen met de jongen stap ik de lift in. Ik kijk hem aan en hij glimlacht even terwijl hij op het knopje van de vierde verdieping drukt. Oké, de vierde verdieping dus.
,,Uhm...jij weet mijn naam nu, maar mag ik jou naam ook weten?” vragend kijk ik hem aan.
,,Oh sorry,” zegt hij en steekt zijn hand uit. ,,ik ben Kevin.”
,,Nou aangenaam kennis te maken Kevin.” zeg ik en glimlach.
,,Waar kom je eigenlijk vandaan als ik vragen mag?” Kevin kijkt me aan. Ik kijk hem niet echt begrijpend aan. ,,Je hebt een accent.” hij geeft me even een knipoog.
,,Oh, ja. Ik kom uit Londen.”
,,Londen? En waarom ben je hier komen wonen dan? Studie?” ik knik. ,,Waar zit je op school?”
,,Ik kom op de Beverly Hills high school. Het eerste jaar hoor, want ik ben nog maar zestien.”
,,Dat is toevallig. Mijn beste vriend Jake en ik zitten daar ook op school. Niet in het eerste, maar in de derde.”
,,Oh, dan kom ik je dus vaker tegen.” hij knikt. ,,Leuk.” dan stopt de lift en gaan de deuren open. Kevin en ik lopen door de hal heen, totdat we voor mijn appartement staan.
,,Hier is het.” zegt Kevin. Ik doe de sleutel in het slot en open de deur. Gelijk valt mijn mond open. Wow, het is hier prachtig! Net zoals op de foto's. Dit appartement heb ik niet alleen gekocht, nee dit kan ik onmogelijk zelf betalen, mijn adoptieouders hebben de helft betaald. Ik kan ze niet genoeg bedanken. Ik kijk even opzij en zie Kevin met open mond kijken.
,,Heb je het nog nooit van binnen gezien?”
,,Nee, ik werk hier wel. Maar eigenlijk mag ik nooit de appartementen in.”
,,Waarom ben je dan wel met mij meegegaan?”
,,Uhm, nou ja. Jij bent nieuw en ik dacht goh laat ik eens vriendelijk zijn en met haar meelopen. Dan verdwaalt ze niet.” Even voel ik mijn wangen gloeien. Dat is erg lief van hem.
,,Nou heel erg bedankt, maar nu red ik het wel.” zeg ik. Ik geef hem tien dollar voor de moeite en sluit daarna achter hem mijn voordeur. Het is heerlijk om te zeggen dat dit prachtige appartement echt van MIJ is. Ik loop door het hele appartement en in elke kamer word ik vrolijker. Ik loop mijn slaapkamer in en plof op het bed. Ik vind het nu al geweldig hier! Nu alleen de moeilijke opdracht, het vinden van mijn zus.


Ik zit op de gang te wachten tot Nola's moeder uit de kamer komt. Ik had haar moeder nog nooit gezien, maar het is al lief van haar moeder dat ze helemaal uit Los Angeles naar New York gevlogen is, om haar dochter te zien. Nou ja zien, het is meer aanraken en praten terwijl ze daar stil in bed ligt. De tranen zijn te zien op mijn gezicht. Haar moeder heeft een jongetje van een jaar of acht denk ik ook op de gang gelaten. Zou dat Nola's broertje zijn?
,,Hé.” zeg ik tegen hem en hij kijkt me aan.
,,Ligt Nola daar?” vraagt hij en ik knik.
,,Waarom verteld niemand wat er aan de hand is met haar?”
,,Heeft je moeder niks gezegd?” hij schudt zijn hoofd. Waarschijnlijk is hij te jong en wilt zijn moeder niet dat hij verdrietig is. ,,Ik denk dat je moeder zo snel mogelijk met je gaat praten.”
,,Waarom vertel jij het mij niet?”
,,Uhm, omdat je moeder dat moet doen.” Dan hoor ik de deur open gaat en komt Nola's moeder uit de kamer, ze heeft gehuild dat is duidelijk te zien.
,,Mam, kan ik naar binnen en Nola zien?”
,,Ja, kom je?” zijn moeder steekt haar hand uit, die hij pakt en daarna lopen ze de kamer in. Ik sta op en loop van Nola's kamer weg, wat me een rotgevoel geeft. Het voelt alsof ik haar in de steek laat. Ik pak een plastic bekertje en vul die met water. Ik loop naar het raam toe en kijk naar buiten. Het is zo raar. Buiten leeft alles gewoon door, terwijl het hier wel lijkt alsof de tijd stilstaat. Nola ligt in coma, mede door Jake en ik kom elke dag naar het ziekenhuis om haar te bezoeken. De enige die nog niet geweest is, is Rachel. Ik snap dat niet. Rachel is toch ook een vriendin van Nola? Waarom komt ze dan niet? Weet ze niet dat ze in coma ligt? Ach, ik moet helemaal niet met Rachel of met Jake bezig zijn, maar met Nola.
,,Hé, hoe gaat het nu met haar?” ik draai me om en Harry, Liam, Niall en Louis staan voor me. Ik haal mijn schouders op en begin te huilen. Liam omhelst me gelijk.
,,Het is nog steeds hetzelfde,” snik ik. ,,Nola ligt er nog steeds hetzelfde bij als twee weken geleden en er is niks veranderd.” Liam wrijft over mijn rug. Waarom moet haar dit nou overkomen?! Ik wil haar niet kwijt, ik ben voor het eerst echt verliefd en dan zorgt Jake ervoor dat ik haar kwijtraak! Ik ben haar nog niet kwijt, maar zo voelt het wel. Wat nou als ze nooit meer ontwaakt uit haar coma? Als dat gebeurd, is Jake aan de beurt!

De foto's van het appartement van Lindy

Woonkamer: Klik!
Keuken: Klik!
Slaapkamer: Klik!
Badkamer: Klik!
Dakterras (bij de woonkamer): Klik!

Reacties: