FanFic.nl

Verrassing

part 7

Lauren's POV

Ik ben echt ontzettend zenuwachtig. Het wordt niet echt minder als ik hoor "De auto is er". Ik roer steeds harder in mijn pannetje met soep die nog niet klaar was als Perrie binnen loopt. "Woow, rustig aan. Alle soep vliegt bijna over de rand joh" "Sorry, ik ben gewoon zo zenuwachtig" leg ik uit. "Ik snap je, maar ik ga snel. Veel succes he? Neem je tijd, ik denk dat we niet terug zullen zijn voor 1 uur. Ik hou ze wel in de stad." "Bedankt" zeg ik. "Geen probleem" roept Perrie terwijl ze naar buiten rent.
Daar sta ik dan. Alleen in de keuken. Ik loop nog even naar de tafel om de borden recht te leggen. Ik ga weer even kijken van af een afstandje en dan zie ik dat de lepels ook niet recht liggen. Op het moment dat ik de lepels recht wil leggen hoor ik de deur open gaan. Ik ren naar de soep en ik acteer heel relaxt. Ik blijf roeren door de soep en ik roep "Hey babe hoe...". "Noem me niet zo" wordt mijn zin afgekapt. "Wat? Hoe bedoel je?" Ik zie Harry binnen lopen met grote ogen die woede uitstralen. "Wat is er?" vraag ik bezorgt als ik naar hem toe loop. Ik wil mijn arm om zijn nek slaan maar mijn arm wordt hard weggeslagen. "Slet, blijf van me af" sist hij door zijn tanden. "Hoe bedoel je?" vraag ik een beetje geschrokken. "Kut slet, je snapt heel goed wat ik bedoel." "Nee, ik snap niet wat je bedoelt". Ik word tegen de muur aangedrukt en ik kan me niet meer bewegen. Ik begin te voelen dat ik moeilijker adem. "Je bent met mijn vrienden naar bed geweest. Weet je nu weer wat ik bedoel?" fluistert hij in mijn oor. Ik krijg snel daarna een klap in mijn gezicht, hard genoeg om me te laten om vallen. Ik voel erge pijn maar die skip ik even, eerst wil ik weten wat er is. Ik blijf kijken naar de grond. "Ik...Ik..." "Wat is er sletje? Heb je spijt? Wat jammer nou, want je bent TE LAAT" schreeuwt Harry in mijn oor. Langzaam kom ik omhoog. Even is het stil totdat ik de stilte verbreek. "Ik weet echt niet waarover je het hebt." zeg ik zacht. Harry wordt steeds woester, ik kan het zien en voelen maar ik weet echt niet wat hij bedoelt. Harry pakt de pan met kokende soep en gooit het over mij heen. "Lieg niet!" Nu wordt ik ook boos. Ik wordt hier vals beschuldigt van vreemd gaan terwijl ik niks heb gedaan. Ik geef Harry een flinke klap in zijn gezicht. Als ik kijk naar zijn blik weet ik dat ik dat beter niet had kunnen doen. Harry heeft altijd al moeite gehad met zijn woede onder controle te houden en dat wist ik wel maar het is nooit zo erg geweest als nu. "Slecht idee" zegt hij. Ik krijg een stomp in mijn buik. "Ga weg" zegt hij. Ik kijk naar buiten en ik zie dat het regent. Heel erg bedankt wolken, denk ik in mijn hoofd. "Ik zei GA-WEG" zegt hij nog een keer maar dan 3x zo hard. Ik wil langs hem stappen tot ik mij bedenk dat ik de envelop met de zwangerschapstest nog op de tafel heb liggen. Uit een reflex pak ik het en loop ik weg. Harry pakt nog even mijn pols hard vast als ik langs loop en zegt "Ik wil je hier niet meer zien, nooit meer".
Om eerlijk te zijn was dat precies het zelfde wat door mijn hoofd ging op dat moment. Ik ren naar buiten zo hard als ik kan. Daar sta ik dan... Ik de druipende regen. Wat was dat allemaal? Ik laat even alles in zakken van wat er net was gebeurt. Ik kijk naar de mooie versierde envelop en ik druk hem tegen mijn buik aan. "Gelukkig heb ik jou nog" zeg ik half fluisterend.
"Oke.... Wat nu?" zeg ik tegen mezelf. Stil staan heeft sowieso geen zin dus ik bedenk dat ik maar moet gaan lopen. Ik wil in ieder geval uit de buurt van mijn huis. Als ik bijna de hoek van de straat wil omlopen kijk ik nog een keer naar mijn huis. "Vaarwel" zeg ik zacht. Ik voel dat ik moet huilen maar ik onderdruk het. Ik loop een eindje tot ik een bankje tegen kom. Ik wil mijn mobiel pakken maar dan bedenk ik dat die nog thuis ligt. Pfffffff.... het zit echt totaal niet mee. Ik weet eigenlijk helemaal niemand waar ik naar toe moet. Sophia woont op ruim 3 kwartier rijden vanaf hier. Dat eind ga ik niet lopen, ik wil gewoon even rust en warmte. Ik loop het bankje voorbij naar het eerst volgende park. Ik zie daar een boom tussen wat struikjes staan en ik kruip er naar toen. Ik leun tegen de boom en dan laat ik al mijn emoties gaan. Ik huil maar wel zacht want ik heb even geen zin om met mensen te praten. Ik haal mijn hand van mijn buik die daar al de heletijd lag en ik maak de envelop open. Ik naar de test en ik krijg gek genoeg toch een kleine lach om mijn gezicht. Gelukkig is er iets dat mij nog kan opvrolijken.
Ding, dong, ding, dong. Ik hoor de klok van de kerk luiden. Ik kan de klok niet zien maar wel horen en ik tel mee met hoe vaak hij luidt. Twaalf keer, dat betekend dus twaalf uur. Ik ben dood moe en ik ga lekker liggen. Ik ga hier slapen vannacht denk ik.
Als ik lig en weer even mijn ogen open doe zie ik een plasje bloed naast mijn hoofd. Ik leg mijn hand op mijn hoofd en ik voel dat het dik is en bloed. Ook kijk ik even naar de andere plekken op mijn lichaam waar Harry mij heeft geraakt. Ik voel een brandwond in mijn nek van de kokende soep, een opgezwollen blauwe arm van toe hij mij wegsloeg en een helemaal blauwe pols. Nu begint de pijn door te dringen. Vooral de brandplek in mijn nek door zeer. Ik probeer er niet aan te denken en ik ga weer liggen. Ik pak de envelop en ik druk hem onder mijn jurk tegen mijn onderbuik. Snel hierna val ik in slaap. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan verlopen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.